Πού σου κου;

 'Ηρθαν τα σύνεργα. Έτσι ξεκίνησαν όλα. Έχω απίστευτο ταλέντο! Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα από ψάρι, έγινα Χουντίνι. Είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω κάθε λουκέτο, κάθε κλειδαριά, κάθε συνδυασμό. Μετά τη μισή ώρα ανακάλυψα ότι δεν χρειαζόμουν καν τα σύνεργα! Τελευταία έχω τρομάξει με τις ικανότητες μου τόσο στο 01001010101 όσο και στη ζωή. Αυτό αμέσως με πετάει στην ακόλουθη ανάμνηση: χάρηκα όταν μου είχες πει πως ήμουν εγώ που θα μπορούσα να είχα στείλει το μέιλ με τις φωτογραφίες τους, αλλά στενοχωρήθηκα πολύ που πίστεψες ότι θα είχα κάνει κάτι τόσο χαζό, χωρίς αισθητική και χωρίς καθόλου φινέτσα. Την τελευταία εβδομάδα έχω ανακαλέσει τόσες πολλές φορές την τελευταία μας κουβέντα και έχω θυμώσει πολύ. Όχι μαζί σου, ποτέ μαζί σου κι ας με στενοχώρησες τόσο, αλλά από την πιθανότητα να έχεις ακόμα έστω και μία αμφιβολία ότι θα μπορούσα να έχω κάνει τόσο κακό, τέτοιο κακό. Κακό κακό. Είδα κάποιες παλιές συνομιλίες με παλιούς συμπρωταγωνιστές, δε θυμάμαι πως, αλλά από εκείνο το σημείο ξεκίνησε πάλι η ανάκληση. Με πόση ευγένεια απέφευγα να απαντήσω και πόσο όμορφα το χειρίστηκα δίχως να σε προσβάλλω. Θύμωσα για τις πληροφορίες που δεν ήξερα, τι ακριβώς σου είχε συμβεί. Θύμωσα που κάποιος σου προκάλεσε τόσο κακό. Έπειτα αν ήθελα όντως εγώ να κάνω κακό, το περισσότερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να χτυπάει το κινητό μου με το «θα πάμε Λειβαδιά». Αυτό ίσως ήταν και το μόνο ψέμα που είπα σε όλη αυτή την ιστορία. Δεν το διέγραψα ποτέ. Το έθαψα, αλλά δεν το έσβησα... Μα από ευγένεια και σεβασμό δεν το έκανα ποτέ... Πρώτα από όλα από σεβασμό σε εμένα κι έπειτα σε εσένα που με βοήθησες και με ψήλωσες. 

 Κάποιες ώρες μετά επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος. Ευτυχώς που αυτοί που σέβομαι πολύ, δεν έχουν τηλεόραση. Δυστυχώς κάνω πολλή φασαρία, ανεπιτήδευτα. Θα ήταν τόσο viral η ζωή μου αν έπαιζα «σωστά» τα χαρτιά της εποχής. Αυτή τη φορά βέβαια δε με εκτόπισαν αδίκως από την αρχή. Αυτή τη φορά έφτασα στο τέλος. Χωρίς άγχος με έναν λόγο αέρινο, συμφωνήσαμε προτού αρχίσει ο τελικός να μοιραστούμε το έπαθλο ό,τι κι αν συμβεί. Έχασα! Τώρα το μόνο που μου έχει μείνει είναι να πάρω ένα τουλάχιστον όσκαρ και να κρατάει ο Χρηστάρας τον λόγο του. Όχι ότι χρωστάει κάτι... Το κεφάλι μου προτού ξεκινήσουμε πήγαινε να σπάσει. Στο τέλος ήμουν οριακά να πέσω κάτω. Πήρα την Ιώ αφού τελειώσαμε 01:30, να βγούμε. Ήμουν έτοιμη, βαμμένη από τη Ζαχαρούλα στο στούντιο, χτενισμένη από τη φίλη της Ζαχαρούλας, με το γυαλί ηλίου, την κόκκινη γούνα και το ντίσκο φως αυτοκινήτου. Ήρθε μου έφερε ένα δεύτερο παυσίπονο και 10' αργότερα ήμουν οριακά να τρέξω στο νοσοκομείο. Την άφησα και πήγα να πεθάνω μόνη στο σπίτι. Πρέπει να λιποθύμησα και ξύπνησα την επόμενη το βράδυ.

 Ίσως είναι η εποχή της καλής ταινίας. Βλέπω μία σαβουρίτσα, έπειτα λέω «όχι δε θα μείνω εδώ» και βλέπω κι ένα αριστουργηματάκι. Σαβουρίτσα: a quite place, αριστουργηματάκι: the ballad of buster scruggs. Νομίζω ότι τον εαυτό μου τον είδα στον Θωμά Περιμένη. "Here's a tale to tell" και "You know the story, but people can’t get enough of them, like little children. Because, well, they connect the stories to themselves, I suppose, and we all love hearing about ourselves, so long as the people in the stories are us, but not us. Not us in the end especially." Με αυτά και με τα άλλα η ώρα είχε πάει 06:00.

 Ψευτοκοιμήθηκα δύο ώρες και ξύπνησα ξανά για την πρώτη παράσταση. Την πρώτη επαφή. το πρώτο τεστ ότι το μήλο θα πέσει κάτω από τη μηλιά. Φτάσαμε στο Μέγαρο στην ώρα μας. Μπήκαμε μέσα κι είχα αρχίσει να ανησυχώ. Αυτό το πλάσμα δεν κάθεται πουθενά. Αν δεν νυστάζει ή δεν περπατάω είναι πολύ δύσκολο να κρατήσεις στο ίδιο σημείο την απόλυτη δίψα για ζωή και εξερεύνηση. Την ορμή! Άρχισε να φεύγει προς τα σκηνικά, προς βορρά, προς νότο. Μέχρι που έσβησαν τα φώτα και η παράσταση ξεκίνησε. Φώλιασε στην αγκαλιά μου, ακίνητη. Από τα πιο ωραία πρόσωπα που έχω δει στη ζωή μου. Χάζευα το δεξί της προφίλ, ακολουθούσε τον ήχο, την εικόνα, ωσάν ένας εξαιρετικός ώριμος και ευγενικός θεατής. Σε κάποια φάση μπούκωσαν τα μάτια μου και η καρδιά μου με αυτό που συνέβαινε και ρούφαγα τη μύξα συγκίνησης να γυρίσει πίσω να μην γίνω ρεζίλι! Είμαι βράχος άλλωστε, ε; Το τεστ το πέρασε με σαρωτική επιτυχία. Αυτό που έγινε, ήταν μαγεία. Καθαρή μαγεία. Εγώ κι εκείνη, εγώ κι εγώ; 

 Έπειτα κουβαλήσαμε προμήθειες στο μαγαζί μας και είχε πάρει φωτιά το κτήριο στη γωνία πάλι. Λένε ότι μπορεί να πέσει! Χάος το κέντρο μωρό μου. Χάος και η ζωή! Όμορφα όμως... 

 Γύρισα σπίτι και ήρθε ο από πάνω να δει το ταβάνι που κάτι έπαθε και είναι και αυτό σούπερ υγρό. Προσπάθησε να ρίξει το πρόβλημα στην αριστερά  και στη δεξιά, αλλά ελπίζω ότι θα καταλάβει. Είναι καλή ψυχή. Πήγαμε και στην κυρία Πόπη δίπλα να ερευνήσουμε αν αντιμετωπίζει ή αντιμετώπιζε ίδιο πρόβλημα. Η κυρία Πόπη είναι πια κουφούλα! Βρεθήκαμε με τα πολλά να πίνω λικέρ κεράσι κούπες και να τρώμε μελομακάρονα χαχανίζοντας και όχι. Πέθανε η αδερφή της κυρίας Πόπης από πέσιμο μας είπε. Αλλά κυλάει η ζωή μωρό μου. Κύκλος η ζωή! Όμορφος όμως...

 Μετά είχα χρόνο να πάμε και για καφέ και να γυρίσουμε να κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στην ονειροχώρα κι έπειτα να συναντήσω στο καφεβιβλιοπωλείο της γειτονιάς την δική μου μηλιά, που τώρα κάθεται δίπλα μου και προβληματίζεται για το ποια φωτογραφία μας να ανεβάσει, αλλά μάλλον δε θα ανεβάσει καμία, γιατί δεν προσέχω τις λεπτομέρειες λέει! 

 Σήμερα δε θα καταφέρω να πάω μάλλον στο παλιό ραδιόφωνο, γιατί η μέρα των πολλών ρόλων συνεχίζεται και περιμένουμε να έρθει ο Παναγιώτης και η Βίβιαν να φτιάξουμε καρμπονάρα. Ωστόσο ήρθα στο μικρό δέντρο που είναι γεμάτο βιβλία και σερβίρουν τα ροφήματα με ροζ πιπέρι. Ξέρεις την επόμενη Κυριακή ίσως έρθω πρώτα εδώ κι έπειτα συνεχίσω στο παλιό ραδιόφωνο και η ζωή θα χορεύει απαλά ήχο του mr tambourin man κι έπειτα με του you want it darker. 

 Ωραία φάση τα σαββατοκύριακα ε;