Une barque sur l'océan

Είδα χθες το "call me by your name". Δεν κοιμήθηκα στη μέση! Ενώ δε νιώθω καθόλου κουρασμένη συνήθως, αφήνομαι και κοιμάμαι στη μέση (ή ακόμα και στην αρχή) των ταινιών, ίσως δε βλέπω τις σωστές. Χθες παρακολούθησα την ταινία μέχρι τέλος τέλος (συντελεστές κλπ). Τί ωραία που αποδόθηκε η ιδέα του έρωτα, της επιθυμίας, της ικανοποίησης και του κενού σε αυτές τις εικόνες. Τί ωραίοι γονείς ήταν αυτοί;
 Αναρωτιέμαι τί είναι εν τέλει πιο βασανιστικό; Το κενό που φέρνει η ικανοποίηση αργά ή γρήγορα, ή μία ανικανοποίητη προσδοκία; Μέχρι τώρα δεν έχω αποφασίσει. Και τα δύο σε παραλύουν και τα δύο σου ταΐζουν την δημιουργικότητα. Σκέφτομαι όμως ότι η προσδοκία δε σε κάνει να χάνεις ανθρώπους. Ή μήπως το να χάνεις «γεύσεις» σε κάνει να χάνεις τη ζωή; Στο τέλος της ταινίας ο πατέρας λέει στον γιο κάτι πολύ σημαντικό.

 Είχε και ωραία χρώματα! Είχε τη γεύση ενός καλοκαιριού που μου λείπει τόσο, ίσως επειδή δεν το έζησα ποτέ. Παρόμοια γεύση με ένα καλοκαίρι που μου δημιούργησαν κάποτε στο μυαλό οι σελίδες από το «καπλάνι της βιτρίνας». Κάτι που κυλούσε τόσο απλά, με σπουδαία αισθητική. Κάτι τόσο γνώριμο...