Κι έμεινε λίγο λιγότερο.
Ήρθα σήμερα σε ένα πάρκο που είχα έρθει ξανά πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ερχόμενη εδώ ένιωθα φοβερή νύστα. Σίγουρα δε θα είχα κουράγιο να συνεχίσω τις δουλειές μου και σίγουρα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αποκοιμηθώ στο τιμόνι. Βρήκα μία όμορφη γωνία με θέα άπειρο πράσινο και κάτι μυγάκια που χόρευαν στον ήλιο κι αποκοιμήθηκα. Τελευταία νιώθω να μου αρέσει πολύ να μένω μέσα στο αμάξι. Να ακούω μουσική που μου αρέσει, να παίρνω υπνάκους και να σταματάω σε γωνιές να παρατηρώ τον κόσμο.
Κατά τα άλλα τελευταία έχω κάνει αρκετές επισκέψεις σε χώρους που βοηθούν τα μωρά να έρθουν στον κόσμο. Έπεσε πολύ μωρό από γνωστούς και φίλους τελευταία. Η όλη φάση αντί να αρχίσει να με ζεσταίνει, με παγώνει θα έλεγα. Είναι όλα τόσα τυποποιημένα. Σαν τις επισκέψεις στα νεκροταφεία, στα νοσοκομεία και σε εορτάζοντες από υποχρέωση. Παρατηρούσα τον κόσμο και ήταν όλα τόσο ίδια, ίδια σχόλια, ίδιες «χαρές», ίδιες πυτζάμες. Αναρωτιέμαι αν τα μυγάκια που χορεύουν στον ήλιο έχουν τέτοια στην κοινωνία τους. Φαντάζεσαι να υπήρχε ένα μαιευτήριο μυγακίων; Θα συνεχιζόταν η ζωή τους κανονικά ή μόλις έπεφταν μερικές ακτίνες ήλιου θα τα ξεχνούσαν όλους κι όλα και θα άρχισαν τον ξέφρενο χορό;
Σε άλλα νέα δε βρέθηκε καμία λύση με το σπίτι ακόμα, γι' αυτό το πλάνο που τώρα έχει γίνει πλάνο Α, είναι η επιστροφή και η ανακαίνιση. Εννοείται πως τίποτα δεν αρχίζει κι αν αρχίσει όλα θα γίνουν τελευταία στιγμή, Εξαρτάται από ποια μεριά στο παγκάκι «ζωή» θα κάτσω να αγναντέψω και να με φρικάρει η ιστορία ή να χτυπήσει παλαμάκια όταν με χάρη σήμερα 29-10 συνειδητοποιώ ότι χόμπι μου είναι «ένας όμορφος υπνάκος σε διάφορα μέρη».
Σε άλλα άλλα νέα, όταν πηγαίνω να πάρω ρουχαλάκια πάλι δεν νιώθω κάτι. Νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα στο δέσιμο και θα φταίω εγώ. 'Ή θα φταίει ότι δε θα είσαι η Αγάπη. Από την άλλη εγώ θα σταθώ να σε βοηθήσω στα πράγματα που θα μπορούσες να είσαι. Αλλά εγώ είμαι ένας σκληρός, γιγαντοτεράστιος βράχος χωρίς συναισθήματα. Βέβαια εσύ θα είσαι μία Φακή που θα λειτουργεί με το ένστικτο, χωρίς κοινωνία, μόνο με μερικά κομμάτια που πειραματικά σου βάζω συχνά να ακούς. Ίσως το ένστικτο με ακουμπήσει και γίνει έκρηξη και σπάσω σε χίλια κομμάτια. Υπόσχομαι, ότι θα βάλω τα δυνατά μου να μην πατήσω κανένα φρένο κι αντισταθώ. Σίγουρα δεν ευνοεί η κατάσταση της συνεχούς περιπέτειας να εστιάσω, αλλά δεν ευνοεί ούτε και η κατάσταση του «φυσιολογικού» γιατί μου κόβεται η ανάσα. Μπορεί να είναι και η μέρα... Η μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη με μία μουντάδα και κατέληξε να ανεβάσει 1000000 βαθμούς ζέστη και να είμαι οριακά να λιποθυμήσω.
Σε άλλα άλλα άλλα παλιά, χρωστάω πάνω μου μία άγκυρα, τόσο σταθερή, μα και τόσο έτοιμη να σπάσει και να πετάξουν 1000000 πουλιά όταν εκείνη αποφασίσει ή όταν καταφέρεις και την ακουμπήσεις. Θυμάμαι ήθελα να γράψω πολλά πράγματα, αλλά το πάρκο με ηρέμησε και ξέχασα.
Ήρθα σήμερα σε ένα πάρκο που είχα έρθει ξανά πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια. Ερχόμενη εδώ ένιωθα φοβερή νύστα. Σίγουρα δε θα είχα κουράγιο να συνεχίσω τις δουλειές μου και σίγουρα υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να αποκοιμηθώ στο τιμόνι. Βρήκα μία όμορφη γωνία με θέα άπειρο πράσινο και κάτι μυγάκια που χόρευαν στον ήλιο κι αποκοιμήθηκα. Τελευταία νιώθω να μου αρέσει πολύ να μένω μέσα στο αμάξι. Να ακούω μουσική που μου αρέσει, να παίρνω υπνάκους και να σταματάω σε γωνιές να παρατηρώ τον κόσμο.
Κατά τα άλλα τελευταία έχω κάνει αρκετές επισκέψεις σε χώρους που βοηθούν τα μωρά να έρθουν στον κόσμο. Έπεσε πολύ μωρό από γνωστούς και φίλους τελευταία. Η όλη φάση αντί να αρχίσει να με ζεσταίνει, με παγώνει θα έλεγα. Είναι όλα τόσα τυποποιημένα. Σαν τις επισκέψεις στα νεκροταφεία, στα νοσοκομεία και σε εορτάζοντες από υποχρέωση. Παρατηρούσα τον κόσμο και ήταν όλα τόσο ίδια, ίδια σχόλια, ίδιες «χαρές», ίδιες πυτζάμες. Αναρωτιέμαι αν τα μυγάκια που χορεύουν στον ήλιο έχουν τέτοια στην κοινωνία τους. Φαντάζεσαι να υπήρχε ένα μαιευτήριο μυγακίων; Θα συνεχιζόταν η ζωή τους κανονικά ή μόλις έπεφταν μερικές ακτίνες ήλιου θα τα ξεχνούσαν όλους κι όλα και θα άρχισαν τον ξέφρενο χορό;
Σε άλλα νέα δε βρέθηκε καμία λύση με το σπίτι ακόμα, γι' αυτό το πλάνο που τώρα έχει γίνει πλάνο Α, είναι η επιστροφή και η ανακαίνιση. Εννοείται πως τίποτα δεν αρχίζει κι αν αρχίσει όλα θα γίνουν τελευταία στιγμή, Εξαρτάται από ποια μεριά στο παγκάκι «ζωή» θα κάτσω να αγναντέψω και να με φρικάρει η ιστορία ή να χτυπήσει παλαμάκια όταν με χάρη σήμερα 29-10 συνειδητοποιώ ότι χόμπι μου είναι «ένας όμορφος υπνάκος σε διάφορα μέρη».
Σε άλλα άλλα νέα, όταν πηγαίνω να πάρω ρουχαλάκια πάλι δεν νιώθω κάτι. Νομίζω ότι θα υπάρξει πρόβλημα στο δέσιμο και θα φταίω εγώ. 'Ή θα φταίει ότι δε θα είσαι η Αγάπη. Από την άλλη εγώ θα σταθώ να σε βοηθήσω στα πράγματα που θα μπορούσες να είσαι. Αλλά εγώ είμαι ένας σκληρός, γιγαντοτεράστιος βράχος χωρίς συναισθήματα. Βέβαια εσύ θα είσαι μία Φακή που θα λειτουργεί με το ένστικτο, χωρίς κοινωνία, μόνο με μερικά κομμάτια που πειραματικά σου βάζω συχνά να ακούς. Ίσως το ένστικτο με ακουμπήσει και γίνει έκρηξη και σπάσω σε χίλια κομμάτια. Υπόσχομαι, ότι θα βάλω τα δυνατά μου να μην πατήσω κανένα φρένο κι αντισταθώ. Σίγουρα δεν ευνοεί η κατάσταση της συνεχούς περιπέτειας να εστιάσω, αλλά δεν ευνοεί ούτε και η κατάσταση του «φυσιολογικού» γιατί μου κόβεται η ανάσα. Μπορεί να είναι και η μέρα... Η μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη με μία μουντάδα και κατέληξε να ανεβάσει 1000000 βαθμούς ζέστη και να είμαι οριακά να λιποθυμήσω.
Σε άλλα άλλα άλλα παλιά, χρωστάω πάνω μου μία άγκυρα, τόσο σταθερή, μα και τόσο έτοιμη να σπάσει και να πετάξουν 1000000 πουλιά όταν εκείνη αποφασίσει ή όταν καταφέρεις και την ακουμπήσεις. Θυμάμαι ήθελα να γράψω πολλά πράγματα, αλλά το πάρκο με ηρέμησε και ξέχασα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου