Η θεωρία της Έσθερ

Κάποτε γνώρισα κάτι ελάφια. Τα ελάφια αυτά δεν τα είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Ζούσαν στη χώρα της περίπου συννεφιάς και του σίγουρα πολύ κρύου! Μιλούσαν τη σιωπηλή ακατανόητη διάλεκτο δέλτα και τρεφόντουσαν με καρότα, στάλες στιγμιαίας αγάπης και με τον θαυμασμό από τα πλάσματα διαφορετικής από αυτά μορφολογίας. Ή περίπου διαφορετικής.
Τα μεσημέρια τα ελάφια έτρεχαν κι έπαιζαν αμέριμνα. Όταν εμφανιζόταν κάποιο καρότο στην περιοχή, γίνονταν φίλοι σου. Δε φοβόντουσαν, αλλά πλησίαζαν και έτρωγαν από τα χέρια σου. Μόλις όμως τα καρότα τελείωναν, τα ελάφια έτρεχαν και πάλι αμέριμνα μακριά σου.
Τα βράδια τα ελάφια φορούσαν λευκές μάσκες και θα σας φανεί παλαβό, αλλά γέμιζαν τα σώματά τους με ασημόσκονη και ανάλογα με το πόσο μεγάλο ή μικρό ήταν το φεγγάρι, τα ελάφια αμέριμνα χόρευαν κοντά στον ουρανό, ή κοντά στη λίμνη τους.
Όταν δηλαδή το φεγγάρι έλεγε ψέματα πως γεμίζει ή έλεγε ψέματα πώς αδειάζει, τα ελάφια ανέβαιναν ψηλά σα να προσπαθούσαν να το φτάσουν, να του φυσήξουν προτού πεθάνει λίγη από τη στιγμιαία αγάπη και θαυμασμό που σου έκλεψαν ή τους χάρισες και να το γεμίσουν ξανά.
Όταν πάλι το φεγγάρι ήταν γεμάτο και έλουζε τον τόπο τους με αυτό το συννεφί ασημένιο χρώμα, τότε αμέριμνα χόρευαν γύρω από την λίμνη που αντανακλούσε μεγάλης ποσότητας στιγμιαία αγάπη και θαυμασμό από το φεγγάρι.
Έτσι περνούσε ο καιρός για τα ελάφια.
Τη μέρα που τα γνώρισα, ανάμεσα στα άλλα, συζητήσαμε με κάποια, σχετικά με τη θεωρία της Έσθερ. Η θεωρία αυτή λέει περίπου, πως τα σημαντικά κρύβονται, κοιμούνται και ξυπνάνε στις αισθήσεις. Στις αισθήσεις μου και στις αισθήσεις σου. Κάποια από αυτά άκουγαν σα μαγεμένα, θαρρείς κι είχαν καταλάβει το μυστικό που έκρυβα.
Κάμποσες μέρες αργότερα καθώς έφευγα για κάποια άλλη χώρα και χάζευα αμέριμνα μέσα από το τρένο το απέραντο μουντό γκριζοπράσινο γρασίδι, είδα ξαφνικά ότι ένα από τα ελάφια έτρεχε να με προλάβει, μα ήταν πολύ αργά για να με φτάσει. Το άκουσα που φώναξε γεμάτο λύπη κι αγωνία «και το φεγγάρι πώς θα ζήσει;».
Το ελάφι τα είχε καταλάβει όλα.
Με όλη μου τη δύναμη του φώναξα το μυστικό κι η απόσταση μεταξύ μας άνοιξε κι άλλο κι ύστερα χάθηκε από τα μάτια μου.
Συχνά αναρωτιέμαι αν το ελάφι άκουσε.
Το φεγγάρι βέβαια ακόμα λέει ψέματα πώς γεμίζει και ψέματα πώς αδειάζει. Πεθαίνει για λίγο, αλλά γεμίζει ολόκληρο ξανά και ξανά. Αυτό βέβαια θα συνέβαινε ούτως ή άλλως, οπότε ελπίζω ότι το ελάφι άκουσε.
Σίγουρα όμως τα είχε καταλάβει όλα.