Ο αλτρουιστής εσκιμώος

Η κόκα του Τανχαμών

Σήμερα, αυτό που με έκανε να αισθανθώ άβολα, ήταν μία ανάμνηση.
Υπήρχαν μανάδες, ανάμεσά τους και η δική μου, που ναι μεν σε άφηναν (μετά από γκρίνια) να πιεις κόκακόλα-κόλα, αλλά στην αραίωναν με νεράκι γιατί πίστευαν πώς έτσι ξόρκιζαν το κακό της χημείας.
Την έκαναν πιο ελαφριά;
Πιο άκακη;
ΓΙΑΤΙ ΜΑΜΑΔΕΣ;
ΤΑ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ ΑΡΑΙΩΜΕΝΑ 'Η ΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΩΣ 'Η ΑΛΛΩΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ.
...Και μάλιστα δεν έβαζαν νερό σε μορφή πάγου τουλάχιστον, γιατί έτσι η κόκακόλα-κόλα γινόταν ακόμα πιο κακή για τα "λαιμά σου"
Έτσι η υγρή μορφή του νερού μέσα στο αναψυκτικό του διαβόλου, απλά σε έκανε να φαίνεσαι εξαιρετικά σκατίφλωρας και σου χάλαγε και το ουμάμι. Και εννοείται ότι δεν έκανε καθόλου αθώα τη χημεία που έπεφτε μέσα σου.
Καλύτερα να μην έπινες ποτέ κόκακόλα-κόλα.
Να σου έχτιζαν ένα ρολάκι "δεν πίνω αναψυκτικά από άποψη"
Ή έστω να σου έβαζαν άπειρα παγάκια και να ήσουν το on the rocks αλάνι της οικογένειας θυσιάζοντας τα λαιμά.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά από το πρωί και πάω να σκάσω...

BeYouΤί;Fool!

Όταν κοιμάμαι μιλάω πολύ. Αυτό δεν είναι πάντα καλό!

Κάποιες φορές, όταν δεν κοιμάμαι, σε ανύποπτες στιγμές, σκέφτομαι φωναχτά "ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ" και είναι οι στιγμές που αυτό, μου είπε κάτι. 

Χωρίς ζόρι, κάτι από τον έξω κόσμο ήρθε σαν τεράστιος μαγνήτης και τράβηξε κάτι από τον μέσα κόσμο για να δώσει συνέχεια στο παραμύθι.

Και κάπου εκεί ξεκινάει μία κίνηση σα χορός, σα χείμαρρος.

Σαν την μπουκοφσκιά, που ο λαός γνώρισε μέσα από μία διαφήμιση -δυστυχώς ή ευτυχώς-  

Αν δεν βγαίνει από μέσα σου ορμητικά σε πείσμα όλων,
μην το κάνεις.
Αν δε βγει απρόσκλητο
από την καρδιά κι απ’ το μυαλό σου κι απ’ το στόμα
κι απ’ τα σωθικά σου,
μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι με τις ώρες και κοιτάς την οθόνη του υπολογιστή σου
ή σκύβεις σαν καμπούρης πάνω από τη γραφομηχανή σου
ψάχνοντας βασανιστικά τις λέξεις,
μην το κάνεις.
Μην το κάνεις για τα λεφτά
Ή για τη δόξα,
Ας’ το καλύτερα.
Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα σου φέρει
γυναίκες ή άντρες στο κρεβάτι σου,
μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι εκεί πέρα και
γράφεις ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια,
μην το κάνεις.
Αν ζορίζεσαι όταν σκέφτεσαι να το κάνεις,
τότε μην κάνεις.
Αν προσπαθείς να γράψεις όπως άλλος,
ξέχνα το.
Ας το καλύτερα.
Αν περιμένεις να βγει μουγκρίζοντας από μέσα σου,
τότε περίμενε υπομονετικά.
Κι αν δεν βγει με βαθύ βρυχηθμό,
κάνε κάτι άλλο.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου
ή στην γκόμενά σου ή στον γκόμενό σου
ή στους γονείς σου ή σε οποιονδήποτε άλλον,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.
Μην γίνεις σαν τόσους και τόσους γραφιάδες,
μην γίνεις σαν κι αυτούς τους μύριους
που αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην γίνεις κουτός και πληκτικός
και ξιπασμένος,
μην αφήνεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει.
Οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν
πνιγεί στο χασμουρητό με το σινάφι σου.
Μην προστεθείς κι εσύ σ’ αυτούς.
Μην το κάνεις.
Αν δεν εκτοξεύεται απ’ την ψυχή σου σαν πύραυλος,
Ας το καλύτερα.
Καν’ το μονάχα αν νιώσεις ότι το να μην το κάνεις
Θα σε οδηγήσει στην τρέλα,
στην αυτοκτονία ή στο φόνο.
Αλλιώς, μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις ότι ο ήλιος μέσα σου
σου καίει τα σπλάχνα,
μην το κάνεις.
Όταν έρθει στ’ αλήθεια η ώρα,
κι αν έχεις το χάρισμα,
θα συμβεί
από μόνο του
και θα συνεχίσει να συμβαίνει
ώσπου να πεθάνεις ή ώσπου να πεθάνει εκείνο.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει.
Ποτέ δεν υπήρξε.

Τσαρλς Μπουκόφσκι, Ώστε Θες να Γίνεις Συγγραφέας;

Με τις απαραίτητες προσθαφαιρέσεις καν'τε και ΄σεις λίγο Μπουκόφσκι δικό σας σήμερα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σας, συμφέρει. 

Ευλόγησον. 

Υ.Γ. Βέβαια κάποιες φορές, έρχονται και κάποια εξαιρετικά ερεθίσματα κατά τη διάρκεια του ύπνου. Προτείνουμε την τεχνική μπλοκάκικαιμολύβιδίπλαστομαξιλάρι έτσι ώστε τίποτα να μην πάει χαμένο.

Κάπως έτσι άλλωστε το ΖΟΜΠΟΤ ήρθε στον κόσμο...

Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία! 

Εν καιρώ...

Ελληνικό νησί κοντά στην Αθήνα

Η Σαλαμίνα, είναι ένας παράξενος τόπος. Είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και αρκετοί την επιλέγουν για να πάνε μία βόλτα στην "εξοχή".
Είναι λίγα τα χρήματα για τα ναύλα, άρα την κάνει έναν προσιτό προορισμό.
Ωστόσο, από παιδί που πήγαινα στα πάσχα σε κάτι συγγενείς που είχαν τα σπίτια της εξοχής εκεί, κάτι με έκανε να νιώθω ένα σφίξιμο. Κάπου, κάτι έγινε, το όποιο δεν μπορώ να ανακαλέσω και αποσυνέδεσα τη Σαλαμίνα με τη σεροτονίνη.
Μήτε ο τόπος, μήτε το ταξίδι μου δημιουργούσαν την ίδια αίσθηση που είθισται να σου δημιουργεί ένα ταξίδι αναψυχής και ο προορισμός.
Αργότερα, είχα μία φίλη που είχε επίσης σπίτι εκεί και πρότεινε συχνά τη Σαλαμίνα για τριπς.
Πάντα δυσκολευόμουν...
Τελευταία βέβαια, γνώρισα μία άλλη πλευρά της Σαλαμίνας που μοιάζει λίγο περισσότερο από την υπόλοιπη με νησί. Βρήκα και ένα σημείο που πουλάει νόστιμα καλαμαράκια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αλληλεπιδρώ τελευταία με έναν χαρακτήρα που μου υπενθύμισε κάτι σημαντικό. Μου χώρεσε συνοπτικά σε μία εγγλέζικη λέξη, μία εξαιρετική στάση-όπλο ζωής.
Embrace it.

Υ.Γ. Δεν έρχομαι Σταχτοπούτα. Είμαι σπίτι σατανά με τα ροζ αυτιά! 

Έκτακτο

Το πράμα τσίμπηθηκε από ΛΟΥΜΠΕΝΑΡΑ που τσιμπήθηκε από τον κύριο Αιμόφιλο που το ανέδειξε πριν.
Το πράμα σαλεύει και πρέπει να ταξιδέψει όσο το δυνατόν πιο μακριά.
Το πράμα έλαβε χώρα και χρειάζεται μεγάλο χώρο στα μπαλκόνια των εγκεφάλων-ρετιρέ, διότι κινδυνεύει να βρεθεί στο χαοτικό κενό του > ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ




Υ.Γ.
Η τεράστια συγγραφική-δημοσιογραφική-σκηνοθετική-γραφιστική και όχι μόνο, ομάδα του
που; ΤΣΑ! μπλογκ, έχει μείνει παγωτό με τα παραπάνω
Υ.Υ.Γ.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ομάδα-ΤΕΡΑΣ: προώθησης-διαφήμισης και οικονομικής διαχείρισης του μπλογκ για την τίμια, κομψή, ασταμάτητη και ανιδιοτελή προώθησή του
Υ.Υ.Υ.Γ
Όσοι έχουν θέμα με την άσκοπη ενωτίκευση, παρακαλώ όπως μας συγχωρέσουν
Υ.Υ.Υ΄Γ
Τέλος ευχαριστούμε θερμά τους αναγνώστες που μας στηρίζουν. Χωρίς αυτούς τους 2 άντε 3 το μπλογκ θα ήταν η απόλυτη αποτυχία δίχως κανέναν αναγνώστη...
Υ.Υ.Υ.Υ.Γ
Μη φοβάστε λαέ με τα παραπάνω συγκινητικά. Δεν κλείνουμε. Απλά μετά από τέτοια πράματα, οφείλουμε ένα ευχαριστώ στον συνάνθρωπο και μία προσπάθεια να έρθουμε όλοι πιο κοντά
(αρκεί να μοσχομυρίζουμε)
Υ.Υ.Υ.Υ.Υ.Γ

μουντοφδεντέι

λαχνίσματα

έξω κάνει κρύο μου 'ρχεται εμετός
μέσα έχει ζέστη, ήρθε πυρετός.
το σουβλάκι δε το θέλω δεν είμαι καλάμ
νιώθω σαν γαλάζιο τσέλο της γης της μαδιάμ.
ρε ρε ρε ρε ρέψιμο
ρε φύγε από ΄δω
ά ά άσπρισα
από τον αφρό.
μινιμαλισμός
κακός φωτισμός.
μέθοδος Αμπράμοβιτσ
και ιδρυματισμός.
βγαίνεις και τα φυλάς
Ό ΛΑ Έ ΣΥ

Παραγοντικό!

Στα μαθηματικά τo παραγοντικό ενός φυσικού αριθμού ν συμβολίζεται με ν!, διαβάζεται νι παραγοντικό, και είναι το γινόμενο όλων των θετικών ακεραίων μικρότερων ή ίσων με ν.ν! = 1 ∙ 2 ∙ 3 ∙ ... ∙ ν

Για παράδειγμα,

2!=1·2= 2

3!=1·2·3= 6

4!=1·2·3·4= 24

5!=1·2·3·4·5= 120

8!=1·2·3·4·5·6·7·8= 40.320

10!=1·2·3·4·5·6·7·8·9·10= 3.628.800

12!=1·2·3·4·5·6·7·8·9·10·11·12= 479.001.600

Αυτό! 

Μα πόσα μυστικά έχουν αυτοί οι αριθμοί; 

ε;

Vertically Aligned NanoTube Arrays Βlack

Και πολύ μαύρο μαύρο.
Το πιο σκοτεινό υλικό του πλανήτη. Απορροφά σχεδόν όλο το φως που πέφτει πάνω του! Νομίζω θα αδυνατίζει πολύ αν το κοιτάς ανφάς. Αν δε φας, δεν το χρειάζεσαι θαρρώ.
Οπότε αν ένας άνθρωπος πέσει ολόκληρος μέσα σε vantablack, θα γίνει πλάσμα δύο διαστάσεων;

Πώς θα χάσετε 20 κιλά σε μία εβδομάδα;

ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΧΑΣΕΤΕ 

20 ΚΙΛΑ 

ΣΕ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

!

Απόψε έχεις διάθεση ν'ακούσεις;

Ο ΑΡΜ μένει κοντά στην ΑΡΚ.

Είναι τόσο μικρός στο μυαλό μου όσο ένας αντίχειρας. 

Ο ΑΡΜ έχει και μία κόκκινη μπέρτα. Κάποιες φορές την πατάει καθώς περπατάει κι ακούγεται σε κάθε βήμα ένα παράξενο κλατς κλατς. Συνήθως φοράει γυαλιά με χοντρό μαύρο σκελετό, σαν κι αυτά περίπου:

Κάποιες ώρες πολύ πολύ σπάνια όμως, ο ΑΡΜ γίνεται και τεράστιος. Πολύ τεράστιος, όχι αστεία! Δυστυχώς δε γνωρίζω κάθε πότε μπορεί να συμβεί. Μα αν σας τύχει, σταθείτε να το δείτε, γιατί, είναι ένα τόσο ιδιαίτερο φαινόμενο. 

Τον ΑΡΜ τον αγαπώ πολύ.

Όχι έτσι ξαφνικά ξέρετε... 

Νιώθω σα να τον αγαπούσα από πάντα. Ένα πράγμα σα να τον ήξερα από πολλά χρόνια πριν. Από αυτή την παράξενη αγάπη που μοιάζει σαν κι αυτή που θέλω μία μέρα να φέρω στον κόσμο. Την ανθρώπινη. Αυτή με τη σάρκα και τα οστά. Πραγματική. Πραγματικά πραγματική πραγματικένια. 

Ο ΑΡΜ θα μπορούσε να είναι ο φανταστικός παιδικός μου φίλος. Η΄ θα μπορούσε να είναι ο παιδικός μου φίλος που έγινε φανταστικός στην πορεία. 

Είναι ίσως πολύ παράξενη ιστορία. Τόσο παράξενη όσο η μελωδία από ένα μουσικό κουτί. 

Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις ν'ακούσεις τι ιστορία έχει να σου πει ένα μουσικό κουτί; 

Αν έχεις κάνει το λάθος και έχεις αφήσει πολύ καιρό να περάσει χωρίς να ακούσεις ένα μουσικό κουτί να βγάζει ήχο, είναι στ' αλήθεια τρομερό. 

Θα έχεις ξεχάσει πώς είναι αυτή η μαγική ηρεμία που σε τυλίγει καθώς το μαγικό κουτί σου λέει το παραμύθι του. Θα έχεις παγώσει. 

 

Ο ΑΡΜ λοιπόν, είχε κάτι πολύ παράξενο. 

Ξέρεις, αυτό που θα σου πω, το βρίσκεις τόσο μα τόσο σπάνια...

Ο ΑΡΜ είχε καρδιά. 

Δε λέω ψέματα, την άκουσε το δεξί μου αυτί ολοκάθαρα ενώ είχε απέραντη ησυχία, καθώς με αγκάλιασε η μελωδία μία νύχτα της άνοιξης που έκανε λίγη παραπάνω ψύχρα. 

Μα κάπου εδώ θα βάλω μία τελεία. 

Νιώθω πώς έχετε ξεχάσει πως ακούγεται μία καρδιά και αυτό πρέπει να το διορθώσουμε αμέσως κύριοι και κυρίες...