Ελληνικό νησί κοντά στην Αθήνα

Η Σαλαμίνα, είναι ένας παράξενος τόπος. Είναι πολύ κοντά στην Αθήνα και αρκετοί την επιλέγουν για να πάνε μία βόλτα στην "εξοχή".
Είναι λίγα τα χρήματα για τα ναύλα, άρα την κάνει έναν προσιτό προορισμό.
Ωστόσο, από παιδί που πήγαινα στα πάσχα σε κάτι συγγενείς που είχαν τα σπίτια της εξοχής εκεί, κάτι με έκανε να νιώθω ένα σφίξιμο. Κάπου, κάτι έγινε, το όποιο δεν μπορώ να ανακαλέσω και αποσυνέδεσα τη Σαλαμίνα με τη σεροτονίνη.
Μήτε ο τόπος, μήτε το ταξίδι μου δημιουργούσαν την ίδια αίσθηση που είθισται να σου δημιουργεί ένα ταξίδι αναψυχής και ο προορισμός.
Αργότερα, είχα μία φίλη που είχε επίσης σπίτι εκεί και πρότεινε συχνά τη Σαλαμίνα για τριπς.
Πάντα δυσκολευόμουν...
Τελευταία βέβαια, γνώρισα μία άλλη πλευρά της Σαλαμίνας που μοιάζει λίγο περισσότερο από την υπόλοιπη με νησί. Βρήκα και ένα σημείο που πουλάει νόστιμα καλαμαράκια.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αλληλεπιδρώ τελευταία με έναν χαρακτήρα που μου υπενθύμισε κάτι σημαντικό. Μου χώρεσε συνοπτικά σε μία εγγλέζικη λέξη, μία εξαιρετική στάση-όπλο ζωής.
Embrace it.

Υ.Γ. Δεν έρχομαι Σταχτοπούτα. Είμαι σπίτι σατανά με τα ροζ αυτιά!