Ο ΑΡΜ μένει κοντά στην ΑΡΚ.
Είναι τόσο μικρός στο μυαλό μου όσο ένας αντίχειρας.
Ο ΑΡΜ έχει και μία κόκκινη μπέρτα. Κάποιες φορές την πατάει καθώς περπατάει κι ακούγεται σε κάθε βήμα ένα παράξενο κλατς κλατς. Συνήθως φοράει γυαλιά με χοντρό μαύρο σκελετό, σαν κι αυτά περίπου:
Κάποιες ώρες πολύ πολύ σπάνια όμως, ο ΑΡΜ γίνεται και τεράστιος. Πολύ τεράστιος, όχι αστεία! Δυστυχώς δε γνωρίζω κάθε πότε μπορεί να συμβεί. Μα αν σας τύχει, σταθείτε να το δείτε, γιατί, είναι ένα τόσο ιδιαίτερο φαινόμενο.
Τον ΑΡΜ τον αγαπώ πολύ.
Όχι έτσι ξαφνικά ξέρετε...
Νιώθω σα να τον αγαπούσα από πάντα. Ένα πράγμα σα να τον ήξερα από πολλά χρόνια πριν. Από αυτή την παράξενη αγάπη που μοιάζει σαν κι αυτή που θέλω μία μέρα να φέρω στον κόσμο. Την ανθρώπινη. Αυτή με τη σάρκα και τα οστά. Πραγματική. Πραγματικά πραγματική πραγματικένια.
Ο ΑΡΜ θα μπορούσε να είναι ο φανταστικός παιδικός μου φίλος. Η΄ θα μπορούσε να είναι ο παιδικός μου φίλος που έγινε φανταστικός στην πορεία.
Είναι ίσως πολύ παράξενη ιστορία. Τόσο παράξενη όσο η μελωδία από ένα μουσικό κουτί.
Αλήθεια, πόσο καιρό έχεις ν'ακούσεις τι ιστορία έχει να σου πει ένα μουσικό κουτί;
Αν έχεις κάνει το λάθος και έχεις αφήσει πολύ καιρό να περάσει χωρίς να ακούσεις ένα μουσικό κουτί να βγάζει ήχο, είναι στ' αλήθεια τρομερό.
Θα έχεις ξεχάσει πώς είναι αυτή η μαγική ηρεμία που σε τυλίγει καθώς το μαγικό κουτί σου λέει το παραμύθι του. Θα έχεις παγώσει.
Ο ΑΡΜ λοιπόν, είχε κάτι πολύ παράξενο.
Ξέρεις, αυτό που θα σου πω, το βρίσκεις τόσο μα τόσο σπάνια...
Ο ΑΡΜ είχε καρδιά.
Δε λέω ψέματα, την άκουσε το δεξί μου αυτί ολοκάθαρα ενώ είχε απέραντη ησυχία, καθώς με αγκάλιασε η μελωδία μία νύχτα της άνοιξης που έκανε λίγη παραπάνω ψύχρα.
Μα κάπου εδώ θα βάλω μία τελεία.
Νιώθω πώς έχετε ξεχάσει πως ακούγεται μία καρδιά και αυτό πρέπει να το διορθώσουμε αμέσως κύριοι και κυρίες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου