Η κόκα του Τανχαμών

Σήμερα, αυτό που με έκανε να αισθανθώ άβολα, ήταν μία ανάμνηση.
Υπήρχαν μανάδες, ανάμεσά τους και η δική μου, που ναι μεν σε άφηναν (μετά από γκρίνια) να πιεις κόκακόλα-κόλα, αλλά στην αραίωναν με νεράκι γιατί πίστευαν πώς έτσι ξόρκιζαν το κακό της χημείας.
Την έκαναν πιο ελαφριά;
Πιο άκακη;
ΓΙΑΤΙ ΜΑΜΑΔΕΣ;
ΤΑ ΑΝΑΨΥΚΤΙΚΑ ΑΡΑΙΩΜΕΝΑ 'Η ΜΗ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΩΣ 'Η ΑΛΛΩΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ.
...Και μάλιστα δεν έβαζαν νερό σε μορφή πάγου τουλάχιστον, γιατί έτσι η κόκακόλα-κόλα γινόταν ακόμα πιο κακή για τα "λαιμά σου"
Έτσι η υγρή μορφή του νερού μέσα στο αναψυκτικό του διαβόλου, απλά σε έκανε να φαίνεσαι εξαιρετικά σκατίφλωρας και σου χάλαγε και το ουμάμι. Και εννοείται ότι δεν έκανε καθόλου αθώα τη χημεία που έπεφτε μέσα σου.
Καλύτερα να μην έπινες ποτέ κόκακόλα-κόλα.
Να σου έχτιζαν ένα ρολάκι "δεν πίνω αναψυκτικά από άποψη"
Ή έστω να σου έβαζαν άπειρα παγάκια και να ήσουν το on the rocks αλάνι της οικογένειας θυσιάζοντας τα λαιμά.
Τα σκέφτομαι όλα αυτά από το πρωί και πάω να σκάσω...