Μόνο θρασ;

τι μου τράβηξε την προσοχή τον τελευταίο καιρό:

Τα τσουπακάμπρα ρωτάνε πάντα, αν στρίβουν αριστερά ή δεξιά. Φοράνε γραβάτα, βρακιά λουλουδάτα και νιώθουνε μια μοναξιά.

Σε δύο πλανήτες, σα δύο πίτες ταξιδεύουν εδώ και καιρό. Με τ'αστεράκια, σα να'ναι βαρκάκια, κολυμπάνε στο μαύρο κενό. 

Δυο εξωγήινοι σα ροζ πιγκουίνοι, ξωπίσω τους τρέχουν κρυφά. Καθώς τους κοιτάνε με νότες ρωτάνε "Ντορέμι σολλά ρεσί φα;" 

Δίχως κακία με κάποια μανία ελπίζουν πως θα'ρθει η στιγμή, με λίγη μαγεία χωρίς ατυχία να γίνουνε φίλοι καλοί.

Όλοι παρέα κάπως μοιραία να κάνουν τους μπλε κασκαντέρ. Έχοντας θράσος, πυγμή και πάθος να μηδενίζουν διαρκώς τα κοντέρ. 

Κι έτσι οι μέρες κυλλάνε σκορπάνε και κάνουν το μαύρο κενό, με λίγη μαγεία, χωρίς ατυχία να φαίνεται πιο φωτεινό.

  Υ.Γ. Ο αφάνας ξέρει τι θα γίνει επιτυχία. Ο αφάνας ξέρει.