Νυχτερινός απροσδιόριστος θόρυβος Vs ρολόγια

Έβγαλα απ'όλα τις μπαταρίες!
Αλλά αυτός ο θόρυβος...
Της είπα ότι θέλω να γράφω, του είπα ότι θέλω να τραγουδήσω σα να κάνω εμετό. Γενικά σα να κάνω εμετό.
Αλλά;
Ο νυχτερινός απροσδιόριστος θόρυβος που παρατήρησα έντονα τον τελευταίο καιρό, θα μπορούσε με μία κάποια προσπάθεια να αγνοηθεί. Μεντιτέσιον δα, κάποιο άλλο σπίτι, κάτι να το καλύψει.
Θα μπορούσε να προσδιοριστεί κι ύστερα να επανεξετάσουμε την πιθανή του αντιμετώπιση.
Θα μπορούσα ν' αλλάξω σπίτι, το όποιο βεβαίως βεβαίως θα μπορούσε να ερμηνευτεί είτε σαν ηρωική έξοδος, είτε σαν τον δειλό που το έβαλε στα πόδια για έναν νυχτερινό απροσδιόριστο θόρυβο.
Αλλά γιατί από τα ρολόγια τόλμησα κι
έβγαλα τις μπαταρίες;
Τι θέλω να γράφω;
Τι θέλω να φτάνει στα αυτιά μου;
Μόνη σου μου είπε. Κι είχε δίκιο...
Μα πρέπει να σιγουρευτώ πριν το κρατήσω αγκαλιά ότι θα είναι μελωδία και αυτό δεν μπορούν να μου το επιβεβαιώσουν τ' αυτιά μου.
Θα μου πεις τώρα εσύ "κι αν η φωνή σου για έναν άνθρωπο στον κόσμο, τον άνθρωπο που θα κάνεις εμετό είναι η ζεστασιά, μα για όλους τους άλλους είναι το βιολί της μάνα σου;"

Να βγω; Να φάω; Φούσκες; Να την βάλω να την δω; Να επικοινωνήσω; Αν είχα σκύλο; Αν είχα φίλο; Να βάλω μουσική; Να πιάσω την κιθάρα; Να πάρω τα πλήκτρα; Να ανοίξω τις σελίδες τους: Τι θέλω να γράφω; Θα σταματήσω ποτέ να "δεν ξέρω" ;

Και τα ρολόγια χωρίς τις μπαταρίες όλο φέρνουν βόλτες ασταμάτητα. Καληνύχτα;