Η αρχή του Πεν

Ήταν από τα πιο όμορφα λόγια που βγήκαν από το στόμα σου λίγο πριν κοιμηθείς κι αρχίσουν όλα ν'αλλάζουν. Λίγο πριν ξεκινήσει το χιόνι...


_ Εε, έχεις ακούσει για την αρχή;
_ Ποια αρχή;
_ Εεε, την αρχή... την αρχή του... εε... Την αρχή του Πεν!
_ Την αρχή του Πεν; Όχι! Αλήθεια λες; Τι λέει αυτή η αρχή;  Έι, δεν υπάρχει τέτοια αρχή..;

Και κρύφτηκες χαμογελώντας σαν το παιδί που μονάχα αυτό βλέπω. Κι ύστερα άρχισε το χιόνι...

Μα έμεινε η αρχή του Πεν!
Μαζί με τις νυφάδες τρέχει στο κεφάλι μου σε ένα κάπως λευκό, χριστουγεννιάτικο λιβάδι ο Πεν. Από πίσω σε λούπα once upon a dream. Κάτι από "χριστουγεννιάτικο εφιάλτη", κάτι από Danny Elfman, κάτι σαν τα ημερολόγια που κρύβουν σοκολατάκια σε κουτάκια μέχρι να φτάσουν τα Χριστούγεννα κάθε μέρα και σε συγκρατεί ένα αλλόκοτο πάθος για κάτι ζεστό να μην τ' ανοίξεις και τα φας όλα. Ταυτόχρονα όμως τίποτα δε θυμίζει Χριστούγεννα. Υπάρχει ένας εφιάλτης, υπάρχει η βασανιστική άνοιξη, υπάρχει θάλασσα, υπάρχουν μεγάλα καφετιά φύλλα που σε προκαλούν-παρακαλούν να τα πατήσεις.
Ο Πεν εκεί επιβλητικός, μα δεν μπορώ να πω, αλήθεια, ποιος είναι... Τον βλέπω, μα μήτε να τον περιγράψω μπορώ αλλά ούτε κι αόρατος είναι.
Κι ύστερα η αρχή του! Παραμυθένια; Πάνω από την πραγματικότητα; Αληθινή; Κυνική; Εύπεπτη; Ακατάληπτη;
Το κεφάλι μου ένιωσε μία τόσο ευχάριστη έκρηξη. Σα να άστραψε κάτι μπροστά μου.
Η αρχή του Πεν μοιάζει πια με σπείρα που σε παγώνει και σε τραβάει μέσα της...
Κι έτσι ξεκίνησαν όλα...