Χριστός ανέστη Βίβιαν;

Έξω απόψε μυρίζει καλοκαίρι, πολύ έντονα. Το κίτρινο πράγμα πηγαίνει όλο και πιο αργά. Έμαθα για το razbliuto. Γεύτηκα καινούργια φαγιά. Σασλίκ και μαρκαφτσιάδες. Άνγκους και ροβίθια. Άκουσα για τα δέκα καβουράκια και αποφάσισα πως θα είναι το τραγούδι του φετινού καλοκαιριού. Εμφανίστηκε το παρελθόν: πρίγκιπες με ιστορίες, καθρέφτες, κουφετάκια. Πλησίασαν καινούργιοι επίδοξοι καθρέφτες. Άκουσα το μέλλον από το παρελθόν ξανά. Του το είπα.

 Του είπα πως είναι άκρη, άκρη στο στόμα μου, αλλά δεν ξέρω πως να το πω, ή αν θέλω να το πω γιατί... 

 The sentimental feeling you have about someone you once loved but no longer do.

 Και τι είναι τελικά; Προεμμηνορροϊκη δυσφορική διαταραχή; Η ιστορία και οι μελανές της σελίδες; Το κενό μου; Ή μήπως όλα τα παραπάνω είναι κοινωνικά κατασκευασμένα; 

 Έπαιζα ποδόσφαιρο πριν λίγο και κρυφτό με τα παιδιά. Τα μικρότερα από εμένα παιδιά. Έχω αποφασίσει επίσης πως μεγαλώνεις επειδή σταματάς να παίζεις και δε σταματάς να παίζεις επειδή μεγαλώνεις. 

 Θυμήθηκα το μαρούλη μου. Τη Χριστιάνα, που με ενημέρωσε ότι έβγαλε κι άλλες χορογραφίες. Μπήκα σε ένα ασανσέρ και άκουσα το "ωω ντάνι μπόι, ντάνι μπόι".

 Κι είχε δίκιο ο Μιχαλάκης όταν μου έλεγε για να με ηρεμήσει ότι δημιουργώ παραμύθια και ότι θα φτιάξω κι άλλα έμορφα. Είχε δίκιο, γιατί αν τα σκαλίσεις, τίποτα δεν ήταν βαρετό και χωρίς λόγο, απλά κάτι για να τρέχει την καθημερινότητα. Αλλά κάθε μέρα ήταν ιστορίες! Από μικιό μωρέ παραμυθάς. Άλλωστε αυτό ήταν και το σωσίβιο. 

 Και τώρα;