περασε χθες και μου αφησε καποια χαρτακια:
"Καθομαι στο κρεβατι και κοιταω το ασπρο ταβανι. Την οπτικη μου αυτη διακοπτει ο νους με τα νηματα που στηνει γωνια σε γωνια. Και δεν εχουν χρωματα. Δεν κοιμαμαι. Και οταν κοιμαμαι, δεν μπορω να ξυπνησω. Σα να βγαινεις απο τα παγωμενα υδατα ζεστος. Τι ασυμφορη ζεστη. Μα δε μου μοιαζει διαφυγη, δεν προχωραω, δεν πεθαινω... Δεν εχω μαθει να λεω "ναι", ενω μεσα μου η λεξη "παμε" διοργανωνει την ηρεμη προεκταση μου, οταν ειναι ηρεμη. Αν θυμηθω... θυμαμαι οτι ξερω πως ξεχωριζω και εισπνεω απο τη μυτη μπουρμπουληθρες. Πώς να εξευμενισω τους ευσεβεις μου ποθους; Οι ποθοι οταν ειναι ευσεβεις, εψιλον πεντε. Γιατι εχει να κανει, με το τι προασπιζεις στην αοπλη ασπιδα σου. Και ειναι τοσο ακινδυνη, μοιαζουν σαν παιδικα κατασκευασματα. Και τα γραμματα τρεχουν μεσα μου σαν κυκλωνες και συσπειρωνουν εναν πολεμο, σε εναν τεραστιο σταυρόδρομο απο σπαθια. Και αρχιζεις πια να ρωτας, "ποιο σπαθι να σηκωσω;" Και δεν μπορεις να το κρατησεις; Θα το ζωγραφισεις; Πώς; Οταν ο ισχυρος λογος θα σε καθιστα παντα ηχηρα αδυναμο; Γυρω μου ατερμονα συστηματα που υποσχονται απεριγραπτο καθορισμο. Ομορφο ή ασυμβιβαστο. Ομορφο ή ασυμβιβαστο σε σχεση με το ποσο θα απομακρυνθεις ή θα πατησεις με επιβολη. Καποια πραγματα δεν αναβαλλονται. Και ας βαλλομαι απο τα παντα. Αρκουδα. Σαν αρκουδα. Τοσο ιδιος. Τοσο ιδιος; Και αναθεμα που εχω κλιμακες στις παλετες μου. Θελω ν' ακουω μονο τον ηχο. Μεσα μου, σα να στηνεται ενα τραγουδι μελαγχολικο και με διπλωνει. Θελω να μπορω μια μερα να πινω το φραπε μου και να κανω μπουρμπουληθρες με το καλαμακι μου... Και μετα δε με νοιαζει.. ας πεθανω!"
...κι υστερα εφυγε
"Καθομαι στο κρεβατι και κοιταω το ασπρο ταβανι. Την οπτικη μου αυτη διακοπτει ο νους με τα νηματα που στηνει γωνια σε γωνια. Και δεν εχουν χρωματα. Δεν κοιμαμαι. Και οταν κοιμαμαι, δεν μπορω να ξυπνησω. Σα να βγαινεις απο τα παγωμενα υδατα ζεστος. Τι ασυμφορη ζεστη. Μα δε μου μοιαζει διαφυγη, δεν προχωραω, δεν πεθαινω... Δεν εχω μαθει να λεω "ναι", ενω μεσα μου η λεξη "παμε" διοργανωνει την ηρεμη προεκταση μου, οταν ειναι ηρεμη. Αν θυμηθω... θυμαμαι οτι ξερω πως ξεχωριζω και εισπνεω απο τη μυτη μπουρμπουληθρες. Πώς να εξευμενισω τους ευσεβεις μου ποθους; Οι ποθοι οταν ειναι ευσεβεις, εψιλον πεντε. Γιατι εχει να κανει, με το τι προασπιζεις στην αοπλη ασπιδα σου. Και ειναι τοσο ακινδυνη, μοιαζουν σαν παιδικα κατασκευασματα. Και τα γραμματα τρεχουν μεσα μου σαν κυκλωνες και συσπειρωνουν εναν πολεμο, σε εναν τεραστιο σταυρόδρομο απο σπαθια. Και αρχιζεις πια να ρωτας, "ποιο σπαθι να σηκωσω;" Και δεν μπορεις να το κρατησεις; Θα το ζωγραφισεις; Πώς; Οταν ο ισχυρος λογος θα σε καθιστα παντα ηχηρα αδυναμο; Γυρω μου ατερμονα συστηματα που υποσχονται απεριγραπτο καθορισμο. Ομορφο ή ασυμβιβαστο. Ομορφο ή ασυμβιβαστο σε σχεση με το ποσο θα απομακρυνθεις ή θα πατησεις με επιβολη. Καποια πραγματα δεν αναβαλλονται. Και ας βαλλομαι απο τα παντα. Αρκουδα. Σαν αρκουδα. Τοσο ιδιος. Τοσο ιδιος; Και αναθεμα που εχω κλιμακες στις παλετες μου. Θελω ν' ακουω μονο τον ηχο. Μεσα μου, σα να στηνεται ενα τραγουδι μελαγχολικο και με διπλωνει. Θελω να μπορω μια μερα να πινω το φραπε μου και να κανω μπουρμπουληθρες με το καλαμακι μου... Και μετα δε με νοιαζει.. ας πεθανω!"
...κι υστερα εφυγε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου