τα ΣΟκτωβριανα

Ψψ. ΚΑΙ η ταινια συνεχιζεται..! Με αφορμη την πρωτη σοβαρη βροχη που περιμενα πως και πως,
τραβαω το ποστ σε φαση "ημερολογιο" και καταγραφω μερικες σκηνες:

η πρωτη βροχη: η αληθεια ειναι οτι απλα με ξυπνησε! θυμηθηκα την τελευταια φορα που ξυπνησα απο βροχη και δυνατα μπουμπουνητα, -ημουν σε μία απατηλη θαλπωρη και δεν φοβομουν.- στενοχωρηθηκα καπως, κρατησα το χερι μου και προσπαθησα να ξανακοιμηθω. Λιγες ωρες νωριτερα, κατεγραφα στην καινουργια μου λιστα, πως ενα φλυτζανι ζεστο τσαι, διπλα σε μία τζαμαρια καπου στο κεντρο, παρατηρωντας τον κοσμο που τον βρεχει η γκρι βροχη και στ' αυτια μουσικη ισως με εκανε καπως χαρουμενη. η βροχη ηρθε απροσμενα λοιπον το βραδυ και δεν της εδωσα τη δεουσα σημασια. κανοντας μία βολτα πριν λιγο, μυριζε καπως χωμα... αυτη την βροχη την περιμενα απο το καλοκαιρι. εχω ριξει πανω της καθε ελπιδα για ξεπλυμα και λυτρωση... ελπιζω να συνεχισει να βρεχει απο δω και περα, να χορτασω λιγη στο προσωπο μου και στα μαλλια μου! 

η αρρωστια: το τηλεφωνο χτυπησε πολυ νωρις. μεσα στον υπνο μου αρχισα να χοροπηδαω προσπαθωντας να περασω και το δευτερο ποδι μου μεσα στο τζιν, οσο πιο γρηγορα μπορουσα. "βαζω το σουτιεν μου και ειμαι εκει" .. Μα ποιος λογικος ανθρωπος ψαχνει ενα σουτιεν και οχι παπουτσια για να τρεξει; Ενας ιος, εκανε την πρωτη μερα του Οκτωβρη να φανταζει πολλα υποσχομενη.. λιγη υγρασια, λιγες συμπτωσεις, λιγη λογικη και λιγος πανικος. τιποτα απ'ολα αυτα δεν με τρομαζει, οσο με παιρνεις τηλεφωνο για να τρεχω..

η αληθης αγαπη: υποθετω οτι αυτη ειναι. μονο αυτη εμεινε δηλαδη. σημερα 011013 επιστρεφοντας βρηκα ακομα ενα παπουτσι. το απαθανατισα και συνεχισα την πορεια μου. σημερα παλι αφου -μεσα σε λιγες ωρες- περασα στην χωρα των ονειρων,και ξυπνησα και βγηκα 011013 επιστρεφοντας παλι, μετρα πολλα μακρια απο την φωτογραφια μου, βρηκα το αλλο του μισο. θα μπορουσε να γινει σκοπος ζωης, να σταματησω να τραβαω στην αθασια τη μοναξια και να φροντιζω για την λυση των μυστηριων και το χαπι εντ.. σκεπτομενη ολα αυτα εφτασα στο παπουτσι της φωτογραφιας. η χαρα οτι ηταν οντως το αλλο του μισο, διεκοψε τις σκεψεις μου. ακουμπησα το ενα διπλα στο αλλο και θαυμασα το ζευγος και τη μεγαλοψυχια μου. σκεφτηκα πως πρεπει αυτο το ζευγαρι να το θυμαμαι. υστερα θυμωσα. κι εφυγα. χωρις τιποτα. αφου δεν υπαρχει μωρε. 

το κοριτσι που χαμογελασε: ημουν εξω απο μία τουαλετα. βγηκε ενα κοριτσι και μου χαμογελασε. μεγαλο, πλατυ χαμογελο! αλτρουιστικο. της το γυρισα πισω και γυρισα σ'εκεινον βαζοντας τα κλαματα. "να λοιπον τι με συγκινει" του ειπα, "εγω χαριζω σε κοσμο τετοια χαμογελα." διαπιστωσα οτι ο κοσμος δεν τα γυριζει πισω.. ωστοσο δεν το εβλεπα, δεν με νοιαζει να το παρω πισω κι ετσι δεν το εβλεπα.. αλλά το κοριτσι σημερα μου εδειξε ποσο ομορφο ειναι να το εισπραττεις. αφου σκουπισα τις σταγονες μπηκα μεσα και υποσχεθηκα οτι δε θα σταματησω να χαμογελαω κι ας ειναι αγελαστοι οι αλλοι.

ο θλιμμενος τυπος: που ηρθε στο κουκακι, που σκεφτοταν πολυ, που του αρεσε εδω, που διαπιστωσε οτι υπαρχουν πολλοι παλαβοι, που ηξερε για το μπεντενι. που ψελιζε "and then she'd shout down the line tell me she's got no more time 'cause she's a supergirl and supergirls..", που μου ειπε οτι ειμαι απιστευτη, που ξεφυσηξα και μου ειπε "μην στενοχωριεσαι, καποιος θα σε πιστεψει", που ξεφυσηξα διπλά, που εμαθα οτι το ολο θεμα με τη βροχη και τα καλωδια που βραχυκυκλωνουν και δεν λειτουργει, ειναι ενα σπρει 2-3ε, που τελος παντων οταν εφυγα, ο τυπος δεν ηταν πια θλιμμενος.

ο κοσμος: τις τελευταιες μερες λαμβανει χωρα ενα απο τα πιο ενδιαφεροντα παραμυθια. ασχημα γεγονοτα, πραγματικα ασχημα λερωνουν με αιμα δρομους. ατομα κι ατομακια πεφτουν σε μία μαχη, ανεγκεφαλοι, ημιμαθεις, δειλοι, ψευτες, ταμπελες, βλακες και επαναστατες του καναπε ολοι σε μία κοκορομαχια διχως λογο και σκοπο απο τη μία, διχως αποτελεσμα απο την αλλη, διχως συνειδητοτητα απο παντου. συζητουσα με εναν φιλο-ανθρωπο και καταληξαμε στο συμπερασμα, ποσο μεγαλη ικανοποιηση και θλιψη συναμα σου δινει, να εχεις τη γνωση και ν'ακους τους αλλους να μιλανε. να μιλανε κι εσυ να ξερεις.. πραγματικα να ξερεις. να σε βασανιζει που δεν μπορεις να τους πεις, γιατι στα ματια τους φανταζεις μικρος και ασχετος και δε σ'ακουνε, να σε τρωει που δεν μπορεις να τους "ξυπνησεις" ή να τους παρακινησεις επι της ουσιας.. το μονο που μου μενει να πω ξανα και ξανα ειναι να κλεισεις ματια και αυτια και να βουτηξεις τοσο το μυαλο σου, οσο και τη γλωσσα σου στη γνωση.. οσο εισαι κατω απο τη "σκεπή" καποιου καναλιου, καποιου μπλογκ, καποιας ταμπελας ή περιπου ταμπελας, καποιου μεσου-δικτυου-"οπλου" που σε χρησιμοποιει, καποιου ατομου κλπ, δεν θ' ακουσεις ποτε τον εαυτο σου.. δε θ'ακουσεις ποτε το "θελω" σου, που δεν πρεπει να περιοριζει τα "θελω" των αλλων, ή να περιοριζεται.. δε θ'ακουσεις ποτέ οτι το όποιο συστημα, το χτυπας, αφου πρωτα ξερεις πως να το σπασεις. δε θα μαθεις ποτέ να επικοινωνεις με αλλους τροπους, ετσι ωστε να γινεσαι ξεκαθαρα αντιληπτος απο τους αλλους που δεν μιλουν τη γλωσσα σου. δε θα σηκωσεις ποτε το τηλεφωνο στον εαυτο σου που σε καλει απεγνωσμενα τα βραδια..! κι υστερα εσυ ξερεις, πως ουτε εσυ ξερεις, αλλά τουλαχιστον το ξερεις. οπότε βλεπω τα νηματα τωρα, τα κοβω απο τα δαχτυλα μου, βλεπω τα μαλλια, κουβαρια σε λιγο παλι κι οσο αυτο δεν σταματαει εγω θα δημιουργω τους δικους μου ρυθμιστικους κανονες για να τα ξεμπλεκω, να τα κουναω και αυτοδιαχειριστικα το χαος μου να σπαει το δικο σας. εσυ ο "ενας", τα τραβας επειδη ψοφας για ημι-αμαθεια, για εξουσια και χειραγωγηση. εσυ ο "αλλος" επειδη ψοφας για χειραγωγημενη πλασματικη χειραφετηση. οπότε για τους αδαεις, επιστρεφουμε παλι στα βασικα. οι υπολοιποι ν' ακουτε τον εαυτο σας καποια βραδια που σας καλει κι αν δεν προλαβατε να το σηκωσετε, σηκωστε το μυαλο σας λιγο πιο ψηλα απο την οθονη του φεισμπουκ σας. βρειτε τροπο να κινησετε οι ιδιοι τα νηματα, μαθαινοντας λιγα παραπανω πραγματα για τους αριθμους ισως, για "ξενες" γλωσσες, για τα "θελω", σφαιρικα, οχι με παρωπιδες.. 

η θαλασσα: και βρεθηκα οντως-ΟΝΤΩΣ πειρατινα, να περναω απο σταβεντο, σοφρανο ξανα και ξανα, με την φλωρεντια να μου κατεβαζει το κεφαλι για να μην κοβω την ροη του αερα ουτε λιγο και να κραταω μία κουπα στο τελος της μερας γελωντας με την εξελιξη των πραγματων.. χαιρετισα το πληρωμα χαμογελαστα με "γιοχο γιοχο" και επεστρεψα στη στερια. για λιγο. 

η νινα: το πειραμα νινα, το επικειμενο παρτι και η... τα ταν τα τααα: τριακοστη πρωτη μερα του Οκτωβρη- ξημερωμα πρωτης του Νοεμβρη. viva la revolución.