20251217

Η Αλίκη στη χώρα των θανάτων

 Άγνωστες λέξεις που πρόσφατα συνάντησα:
 
1. Θέσφατο
2. Παλίμψηστο

 Στη μέση στη ρώμη σου/μου, πλέον έχει φωλιάσει ένα γά(μ)μα...

3. Σιβυλλικός 

 Το πρωί αν έβλεπες την αναζήτησή μου στο σπότιφαϊ (μουσική) ξεκινούσε με:

1. Πίτσα Παπαδοπούλου
2. Χρόνια χελιδόνια 
3. Μία γάτα στη στροφή 
4. Στο δρόμο της καταστροφής 
5. Στροφή στο λαϊκο
(και μετά άρχισε προοδευτικά η αληθινή καταστροφή)
6. Mark Lanegan
7. Editors 
8. Interpol
9. The national
10. dEUS
11. The walkabouts 
12. Nick Drake 
13. Leonard Cohen
14. Nick Cave and the bad seeds
15. Tom Waits 
16. Tindersticks 
17. Madrugada
18. 16 Horsepower

και σταμάτησα να ακούω μουσική, γιατί κάπου ώπα, δε με βοηθάω και πολύ. 

 Πήρα έπειτα το αμάξι και πήγα εκεί που είχα να πάω. Στο δρόμο άκουγα τον αγαπημένο σταθμό. Είχε ένα αφιέρωμα στον «χειμώνα» του Βιβάλντι κι έπαιζε διαφορετικές εκτελέσεις. Έλεγε πως ακόμα κι αν οι νότες, ο ρυθμός είναι προκαθορισμένος, τι τρομερή είναι η ελευθερία του κάθε αφηγητή στο να πει την ιστορία αλλιώς... Άραγε την ίδια ιστορία, πόσο διαφορετικά μπορούν να την δουν οι άνθρωποι; Πόσο διαφορετικά μπορεί να την κουβαλήσουν για τον ίδιο τους τον εαυτό; Πόσο διαφορετικά μπορεί μία αφήγηση να ντύσει τα γεγονότα και πόσο μπορούμε να μικρύνουμε ή να μεγαλώσουμε κάτι, για να καταφέρουμε να χωρέσουμε άνετα μέσα του; 
 Χθες στις μικρές μου έστησα στεφάνια πολλά στο απέναντι γήπεδο. Διαφορετικά μεγέθη. Αρκετά κοντά το ένα στο άλλο. Στόχοι που θέσαμε: 

1. Να μην πάει η μπάλα στο φιλέ
2. Να μην βγει η μπάλα εκτός του γηπέδου
3. Να μην πέσει η μπάλα μέσα σε στεφάνι και διαταράξουν τους κύκλους.

 Η ομάδα «Αρχιμήδης» μας νίκησε 25-18. Η ήττα μας οφείλεται ξεκάθαρα στο ότι, η ομάδα μου δεν έκλεινε καλά στο μπλοκ ή και μπλόκο που έλεγε ο παλιός μου προπονητής. Ο νέος μου προπονητής τραγουδάει στα αυτιά μου «Δε δίνω σημασία στην νίκη μα στον τρόπο, μπλόκο μπλόκο. Μπλόκο, μπλόκο». Θα πάω στο σεμινάριο του συνδέσμου. Είμαι ενθουσιασμένη γιατί είχα αρχίσει οριακά να πιστεύω πως δεν έγινα γιατρός και δεν θα κατάφερνα ποτέ να πάω σε σεμινάρια και συνέδρια που όντως θα με αφορούσαν. Τώρα όχι μόνο με αφορά, αλλά με χτυπάει και σε αγαπημένο νεύρο. 
 Έχω κάτσει σε ένα πολύβουο μέρος αυτή τη στιγμή κι έχω ξεχάσει τα ακουστικά μου. Ορίστε που και σήμερα έχω μία εξαιρετική δικαιολογία να μην συνεχίσω.  

 Στόχοι για τις επόμενες μέρες:

1. Να χρησιμοποιήσω στον προφορικό λόγο τις λέξεις θέσφατο, παλίμψηστο, σιβυλλικός δίχως να γελάσω, απολύτως φυσικά και κουλ. Θα χρειαστώ να κάνω τρεις ξεχωριστές προτάσεις. Θα τα καταφέρω. Πιστεύω σε εμένα πιο πολύ από ό,τι πίστεψε ποτέ κανείς. 
2. Να κάνω μία ραπ μπάντα και στις 24/12 να κάνω την πρώτη παρουσίαση του άλμπουμ μου. Σπίτι μου. Στα παιδιά μου. 
3. Να θάψω εν όψει των εορτών το φανταστικό μπιφ που άνοιξα με την Πλάτωνος και να βάλω απλώς μία μουσική υπόκρουση στο δικό μου. 
4. Θα ήθελα ιδανικά δύο φίλοι μου να επιχειρηματολογήσουν κάποιο βράδυ για ένα θέμα. Ακόμα κι αν η γραμμή υπεράσπισης που θα τους τύχει, δεν εκφράζει την προσωπική τους αλήθεια, εγώ θέλω να δω πάθος. Έπειτα θέλω να δικάσω. Αργότερα, θα παρουσιάσει ο καθένας μας με πάουερποιντ την αγαπημένη του θεωρία συνομωσίας. Αν δεν έχει τέτοιες αγάπες κάποιος, ας βρει την πιο ενδιαφέρουσα βρε αδερφέ! Για επιδόρπιο θέλω ένα παζλ 1000 κομμάτια, να μου ταιριάζει. Κανείς δε θα φύγει από το δωμάτιο αν δε λυθεί το παζλ. Πες μου, δε θα ήταν αυτά ονειρικά Χριστούγεννα; Εννοείται θα υπήρχε ποικιλία τσαγιών ολόγυρα. Οι τσαγιέρες μου, Ουρανία, Συνταγματάρχης Μουστάρδας, Συννεφούλα και Παρθένα θα έπαιρναν παντοτινό όρκο σιωπής για όσα θα ζούσαν δίπλα μας σε αυτή την παρτάρα. Θα είχε και φαγητό, αμέ! 
5. Τώρα θα πω ψιλομαλακία, αλλά θέλω να το βγάλω από μέσα μου. Να σκέφτομαι ότι ο Ίψεν δεν είμαι. Ο Βάθεν είμαι; 


Υ.Γ. Логично, он(а) начал(а) уроки русского языка. Итак, в тексте говорится:

Это стул. Это окно. Это доска. Это ученик. Это карта. Это студентка. Учитель. Студент. Студентка. Мел. Тетрадь. Доска. Ручка. Книга. Лампа. Стол? Да, стол. Доска? Да, доска. Карта? Да, карта. Тетрадь? Да, тетрадь. Доска? Да, доска. Ученик? Да, ученик. Ручка? Нет, не ручка. Карта? … Нет. Тетрадь? Нет. Ученик? Нет. Кто он? Ученик. Что делает ученик? Он читает. Как он читает? Ученик читает быстро.

Это происходит в 2021 году.
В 2023 году, не осознавая этого, глядя на кошку Москву, я говорю сама с собой:

Я не знаю, что это Я не знаю, кто это Я не знаю, кто он Я не знаю, как тебя зовут Я не знаю, когда урок Я не знаю, где метро Я не знаю, чьё это слово Я не знаю, чьи это дети Я знаю, что это Москва. 

Вот поэтому. Понял(а)? Потому что Платонос это делает и это искусство. А я это делаю и это считается безумием! Вот я оставляю реальность и оды любви, а другая пишет на кружке: страсть, доброе утро, цветок, я пукнула и богатеет. Подлый мир!

Υ.Υ.Γ. Ρωγμή