Δέκα ψηφία

 Την 13η Νοεμβρίου του '73 άναψε η σπίθα της εξέγερσης. Ξεκίνησαν οι πρώτες καταλήψεις που οδήγησαν στην κορύφωση τη νύχτα της δεκάτης εβδόμης. Έλληνες εναντίον Ελλήνων για την ανατροπή ενός καθεστώτος που είχε ξεχάσει τι θα πει «λευτεριά». Ποιήματα, μεγάφωνα, φωνές, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» και σώματα καθρέπτες μπροστά στον φόβο. Ποιοι είμαστε; Τι ανεχόμαστε; Το ρίσκο να μιλήσεις όταν όλοι σωπαίνουν φέρνει ύστερα από λίγο τη νίκη, ξαναγεννιέται το φως της σκέψης μέσα στην καταπίεση. Ο κόσμος κάπως έτσι αλλάζει ξανά, κάπως έτσι ανατρέπεται. 

 Το 351 μ.Χ. συνέβη η μάχη της Μούρσα. Ο λαός για ακόμα μία φορά πληρώνει το τίμημα. Ρωμαίοι εναντίον Ρωμαίων, χιλιάδες νεκροί. Ένας αυτοκράτορας κυβερνά κι ένας στρατηγός του αποφασίζει πως μπορεί να το κάνει καλύτερα. Σκέφτεται ο ένας «Δε θα μου πάρει αυτός την εξουσία» κι ο άλλος δεν μπορεί να υποταχθεί σε έναν αυτοκράτορα που δεν τον νοιάζεται. Η εσωτερική ρωγμή οδηγεί αναπόφευκτα σε σύγκρουση και τελειώνει η ψευδαίσθηση της ενότητας. Ούτως ή άλλως, δεν κυβερνούσαν αρχές μα φόβοι. Νίκησε έτσι ο ένας πνεύμονας, μα έσκασε ο άλλος. Κάπου εκεί κερασάκι στην τούρτα, μπλέκεται κι ένας μύθος ίσως; Ιστορία αληθινή; Ένας επίσκοπος από την άλλη άκρη της γης τους στέλνει ένα γράμμα πως «μίλησε» ο ουρανός. Τώρα το πως ερμηνεύτηκε από τους ίδιους;... Τάχα να σήμαινε το ουράνιο αυτό σημάδι πως καλώς έγινε ό,τι έγινε, ή ακριβώς το αντίθετο ήταν μία μομφή; Από τον λαό ωστόσο, ερμηνεύτηκε σαν θαύμα μέσα στη σφαγή κι έγινε κατανοητό πως η βία μέσα μας, καταστρέφει το ίδιο μας το σύστημα. 

 Η εξέγερση σε κάθε περίπτωση είναι η πράξη και το ξύπνημα που προηγείται, είναι η συνείδηση της πράξης. Σώμα και νους ενώνονται κι επαληθεύουν ξανά και ξανά πως δεν υπάρχει το ένα δίχως το άλλο, δεν αντέχει πολύ ο κόσμος δίχως αυτή την αρμονία. Μέσα από φόβο, μέσα από αίμα, περνάς και βγαίνεις με μάτια ανοιχτά. Ή μήπως όχι πια στις μέρες μας;

  Καταλαβαίνω πως αυτές οι δύο ημερομηνίες απέχουν πολύ μεταξύ τους και το σημαντικότερο, απέχουν ίσως πολύ απ' ό,τι θα ήθελες ίσως να με δεις να γράφω. Αν δεις τη δομή όμως, βλέπεις το ίδιο ανθρώπινο αντανακλαστικό: αφύπνιση μέσα στον διχασμό. Μα να σε μπλέξω λίγο ακόμα; Να κάψω όλες τις λογικές νοηματικές γέφυρες προτού σου χτίσω μία; Στη σημερινή ιστορία άλλωστε τούτες οι ημερομηνίες, στέκουν κολλητά. 

 Ο αριθμός 69 (ίσως από εκεί έπρεπε να αρχίσω) συμβολίζει την ισορροπία δύο αντίθετων, τα οποία χορεύουν αγκαλιά ερωτικά, κυκλικά και κινούνται, προχωρούν. Έπειτα, ο αριθμός 8 συμβολίζει το άπειρο, ό,τι ξεκίνησε, απέκτησε ρυθμό, ρεύμα που δεν τελειώνει. Ίσως κάπως έτσι κύκλοι της ιστορίας, οι επαναστάσεις, γίνονται ξανά κάτι προσωπικό, ακόμα κι αν μοιάζει ακατάληπτο, ακόμα κι αν δεν μπορεί να ερμηνευτεί σαφώς. 

 Η γέφυρα που σου υποσχέθηκα; Το φως, πάντα το φως και η κίνηση. Κάθε φορά που ένας κόσμος σπάει στα δύο, το φως που γεννιέται από τη σύγκρουση κι έπειτα από την ατέρμονη ροή, μας ξυπνά από τη λήθη και τον φόβο. Κάθε φορά που μαζεύεις ένα κομμάτι και ξεκινάς έναν κύκλο, κάθε φορά θα μπορείς να χτίσεις μία νέα γέφυρα για να μπορέσεις να διαβείς, να ταξιδέψεις κι ίσως, αν την ερμηνεύσουν σωστά, να επικοινωνήσεις. Ή ίσως, εντελώς ρομαντικά, αν κάποιος παράτολμα ρωτήσει το «γιατί;» 

 Θα αναρωτιέσαι πιθανόν γιατί δεν φοβάμαι, μην είμαι απερίσκεπτη και ποιος τάχα ο σκοπός να αφήσω γέφυρα; Γιατί μοιράζομαι με τόση ευκολία; Μονάχα αν κατάλαβες... Εξ' άλλου ας μην γελιόμαστε, ούτως ή άλλως ήταν ήδη εκεί. Εγώ έπλεξα απλώς μία ιστορία, μία δομή, ένα νόημα, για να μην μπορέσεις να ξεχάσεις ποτέ, μήτε το πως, ούτε το φως. Κάπως έντεχνα υπόγραφω, λέγοντάς σου πως «είμαι εδώ» δίχως να αποκαλύπτομαι. Το κάνω συχνά; Έτσι λες να ενώνεται λοιπόν η ποίηση με την πραγματικότητα και να αντιστρέφουν το σκοτάδι; Δίνοντας ταυτότητα στην αμφισημία μέσα από την αναγνώριση; 

 Η δική σου ιστορία;