Γεια σου Τάκη!
Είναι απογευματάκι.
Ερωτεύτηκα χθες...
Ένα γεωργιανό τραγουδάκι: კართან მოდგა შემოდგომა.
Νιώθω πολύ κουρασμένη.
Αγκυροβολημένη.
Αλλά δεν είναι απάγκιο και βράζει το νερό.
Και κοιτάω Τάκη τα σύννεφα ψηλά που τρέχουν κι αυτά.
Κατεβάζω το βλέμμα και στέκομαι τελικά απάνου σε γυαλί.
Αρχίζω να χορεύω.
Κι όπως τρελά χοροπηδώ,
ανέμελα σαν ένα μικιό...
Σπάει το γυαλί κομμάτια χίλια
και βυθίζομαι θαρρώ.
Τρέχω τώρα με τα σύννεφα κι εγώ,
χωρίς καρδιά.
Την έσπασα πάνω σε έναν θολό χορό,
ζώντας ρυθμικά.
Πάνω της πατούσα ξυπόλητη πιο πριν.
Τάχα να φταίει το κύμα το βουβό,
ή μήπως η φωτιά;
Νιώθω περισσότερο, πως φταίω εγώ ξανά.
Πια είναι βράδυ βαθύ.
Ξέρεις, όπου να 'ναι θα γίνω βροχή.
Θα χαθώ πάλι σε κάποιον χορό και θα γίνω από πνοή, νερό.
Και μη φοβάσαι, πάλι θα ερωτευτώ.
Ίσως κάποιο άλλο τραγουδάκι γεωργιανό...
Καρτάν μόντγκα σεμοντγκόμα...
Τρίζουν τα κόκαλα του Ιονέσκο καθώς μασουλάμε τη σούπα μας Ερνέστο.
Τη φτιάξαμε μ' αλάτι και νερό.
Τι λέτε μύγες;
Φύγετε από 'δω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου