Η κοπάνα

 Θέλω καιρό τώρα να πάρω τα παιδιά και να κάνουμε μία κοπάνα και νομίζω έφτασε η μέρα. Αύριο! Δεν θα τους πω κάτι. Θα τα ξυπνήσω και θα ετοιμαστούμε για σχολείο, αλλά σχολείο δε θα πάμε ποτέ. Θέλω να πάμε στο λιβάδι μου. Θα πάρω μαζί μερικά μπαλόνια, μερικά παζλ, μαρκαδόρους, νερομπογιές. Το γρασίδι αυτή την εποχή δε θυμάμαι τι χρώμα έχει. Μα εκείνα πρέπει να θυμούνται πως το γρασίδι της ψυχής τους και το γρασίδι ολόγυρα τους, έχει σταθερά όλα τα χρώματα και τις πιθανότητες πάνω του απλωμένες, σαν πάχνη την αυγή. 

 Οι μέρες μου αυτή την περίοδο, καιρό τώρα, μα ειδικά αυτή την περίοδο, έχουν τρομερές εναλλαγές.

 Εκείνος μου λέει «άλλαξες». 

Οι άνθρωποι ναι, πραγματικά, αλλάζουν. Όλα αλλάζουν. Νιώθω καιρό τώρα και ειδικά αυτή την περίοδο, ότι οι ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις, είναι αυτές που τις αλλαγές τις διαχειρίζονται με χάρη. Είναι αδύνατον και κακό να μην «αλλάζουν» οι άνθρωποι. Να μην εξελίσσονται, να μην ωριμάζουν, να μην «απλώνουν». Είναι καλό αυτό να συμβαίνει αρμονικά, με καλή επικοινωνία, με χιούμορ, ασφάλεια, υποστήριξη. Είναι ωραίο όταν οι άνθρωποι είναι δημιουργικοί, όταν εκφράζονται, όταν λένε αλήθειες, πρώτα απ' όλα στον εαυτό τους. Είναι ωραίο να υπάρχει αμοιβαιότητα. Σε όλα, στην προσπάθεια. Είναι σπουδαία η ισορροπία. Κι ο χρόνος, ο χρόνος που αφιερώνουμε στις σχέσεις μας, είναι αδιανόητο να μην καλλιεργεί ολοένα και πιο ποιοτικά όλα τα παραπάνω. Δεν μπορώ να κατανοήσω καθόλου πως μπορεί κάποιος, όσο φέρνει κάτι πιο κοντά του, να το καταστρέφει, καταστρέφοντας πρωτίστως εκείνον τον ίδιο. Εξαντλούνται έτσι οι άνθρωποι, αντί να ξεκουράζονται και ν' απολαμβάνουν. Είναι τάχα το μυστικό κρυμμένο στη συμβατότητα; Μπα... Το κύμα χαδεύει το αγέρι. Μάλλον το μυστικό είναι μέσα μας. Μέσα μας και στη δύναμη της θέλησης κάπως... Πρέπει να θες για να μπορείς. Μάλλον το μυστικό είναι στα ολόκληρα, που ταπεινά αν και γεμάτα, χώρο έχουν πάντα και χώρο δίνουν άφοβα. Σε αυτά που μπορούν ν' αναπνέουν και μαζί και χώρια. 

 Νιώθω ωστόσο παρά τις αλλαγές και σταθερά ίδια σε κάποια πράγματα. Σταθερά δεν έχω πάψει να αποζητώ την ηρεμία και την ουσία. Σταθερά δεν έχω πάψει να κάνω φασαρία δημιουργικά. Σταθερά μου αρέσει η βροχή και σταθερά μου αρέσει να μαθαίνω. Αλλάζω, γιατί θα ήθελα πριν να πεθάνω να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμη και όταν δεν κοιμάμαι να χαιρετάω κάθε μέρα τον σεβασμό και την καλοσύνη. Αλλάζω γιατί νιώθω κι αλλάζω γιατί είμαι γεμάτη κι ατρόμητη. Αλλάζω γιατί ν' αλλάξω τα όσα γίναν δεν μπορώ, μα μπορώ ν' αλλάξω τα όσα θα γίνουν. Για να μπορούν τα όσα 'ρθουν στα κύματα να πετούν και στους άερηδες να κολυμπούν. 

 Έτσι λοιπόν αύριο θα ξυπνήσω πρώτη κι έπειτα θα αφυπνίσω τους καρπούς μου. Θα αλλάξουμε τη συνήθη ρότα της ζωής και θα πάρουμε μία ανάσα αλλιώτικη, ξέγνοιαστή και δημιουργική. Κι έτσι θα έχουμε ζήσει μία εμπειρία, θα δυναμώσουμε και μεθαύριο, οι ιστορίες από το λιβάδι που θα μοιραστούν με τους «άλλους» τους, μπορεί ν' αλλάξουν τη ρότα του πλανήτη, που ξέρεις!...