Η κοπάνα

 Θέλω καιρό τώρα να πάρω τα παιδιά και να κάνουμε μία κοπάνα και νομίζω έφτασε η μέρα. Αύριο! Δεν θα τους πω κάτι. Θα τα ξυπνήσω και θα ετοιμαστούμε για σχολείο, αλλά σχολείο δε θα πάμε ποτέ. Θέλω να πάμε στο λιβάδι μου. Θα πάρω μαζί μερικά μπαλόνια, μερικά παζλ, μαρκαδόρους, νερομπογιές. Το γρασίδι αυτή την εποχή δε θυμάμαι τι χρώμα έχει. Μα εκείνα πρέπει να θυμούνται πως το γρασίδι της ψυχής τους και το γρασίδι ολόγυρα τους, έχει σταθερά όλα τα χρώματα και τις πιθανότητες πάνω του απλωμένες, σαν πάχνη την αυγή. 

 Οι μέρες μου αυτή την περίοδο, καιρό τώρα, μα ειδικά αυτή την περίοδο, έχουν τρομερές εναλλαγές.

 Εκείνος μου λέει «άλλαξες». 

Οι άνθρωποι ναι, πραγματικά, αλλάζουν. Όλα αλλάζουν. Νιώθω καιρό τώρα και ειδικά αυτή την περίοδο, ότι οι ποιοτικές ανθρώπινες σχέσεις, είναι αυτές που τις αλλαγές τις διαχειρίζονται με χάρη. Είναι αδύνατον και κακό να μην «αλλάζουν» οι άνθρωποι. Να μην εξελίσσονται, να μην ωριμάζουν, να μην «απλώνουν». Είναι καλό αυτό να συμβαίνει αρμονικά, με καλή επικοινωνία, με χιούμορ, ασφάλεια, υποστήριξη. Είναι ωραίο όταν οι άνθρωποι είναι δημιουργικοί, όταν εκφράζονται, όταν λένε αλήθειες, πρώτα απ' όλα στον εαυτό τους. Είναι ωραίο να υπάρχει αμοιβαιότητα. Σε όλα, στην προσπάθεια. Είναι σπουδαία η ισορροπία. Κι ο χρόνος, ο χρόνος που αφιερώνουμε στις σχέσεις μας, είναι αδιανόητο να μην καλλιεργεί ολοένα και πιο ποιοτικά όλα τα παραπάνω. Δεν μπορώ να κατανοήσω καθόλου πως μπορεί κάποιος, όσο φέρνει κάτι πιο κοντά του, να το καταστρέφει, καταστρέφοντας πρωτίστως εκείνον τον ίδιο. Εξαντλούνται έτσι οι άνθρωποι, αντί να ξεκουράζονται και ν' απολαμβάνουν. Είναι τάχα το μυστικό κρυμμένο στη συμβατότητα; Μπα... Το κύμα χαδεύει το αγέρι. Μάλλον το μυστικό είναι μέσα μας. Μέσα μας και στη δύναμη της θέλησης κάπως... Πρέπει να θες για να μπορείς. Μάλλον το μυστικό είναι στα ολόκληρα, που ταπεινά αν και γεμάτα, χώρο έχουν πάντα και χώρο δίνουν άφοβα. Σε αυτά που μπορούν ν' αναπνέουν και μαζί και χώρια. 

 Νιώθω ωστόσο παρά τις αλλαγές και σταθερά ίδια σε κάποια πράγματα. Σταθερά δεν έχω πάψει να αποζητώ την ηρεμία και την ουσία. Σταθερά δεν έχω πάψει να κάνω φασαρία δημιουργικά. Σταθερά μου αρέσει η βροχή και σταθερά μου αρέσει να μαθαίνω. Αλλάζω, γιατί θα ήθελα πριν να πεθάνω να μπορώ να κοιμάμαι ήρεμη και όταν δεν κοιμάμαι να χαιρετάω κάθε μέρα τον σεβασμό και την καλοσύνη. Αλλάζω γιατί νιώθω κι αλλάζω γιατί είμαι γεμάτη κι ατρόμητη. Αλλάζω γιατί ν' αλλάξω τα όσα γίναν δεν μπορώ, μα μπορώ ν' αλλάξω τα όσα θα γίνουν. Για να μπορούν τα όσα 'ρθουν στα κύματα να πετούν και στους άερηδες να κολυμπούν. 

 Έτσι λοιπόν αύριο θα ξυπνήσω πρώτη κι έπειτα θα αφυπνίσω τους καρπούς μου. Θα αλλάξουμε τη συνήθη ρότα της ζωής και θα πάρουμε μία ανάσα αλλιώτικη, ξέγνοιαστή και δημιουργική. Κι έτσι θα έχουμε ζήσει μία εμπειρία, θα δυναμώσουμε και μεθαύριο, οι ιστορίες από το λιβάδι που θα μοιραστούν με τους «άλλους» τους, μπορεί ν' αλλάξουν τη ρότα του πλανήτη, που ξέρεις!...

Ελέησον και σώσον ημάς

  Ξέρεις τι με έχει πιάσει τώρα ε; Αν ξέρεις πες μου... Πέφτει η θερμοκρασία διαβάζω μέσα στις επόμενες ώρες! Αυτό να έχω πάθει κι εγώ; Λες και προσπαθώ κάπως να ζεσταθώ για να ζήσω; 

 Αυτό με την έμπνευση είναι πράμα περίεργο. Πιο συγκεκριμένα με την παραγωγή έργου. Πες ότι το έχω εύκολο με την έμπνευση, κολυμπώ σ' αυτόν τον ωκεανό με χάρη και αν δώσω τη δέουσα προσοχή, στο μαύρο βλέπω χρώμα και στη σιωπή τις νότες όλες. Από μόνη μου να γεννήσω μπορώ, δίχως τη σπορά κανενός. Μα όταν με ενεργοποιήσει κάτι τόσο και περάσω στην παραγωγή έργου, είναι πράγμα άλλο. Μυστήριο πολύ. Εύκολο το 'χω να κινώ γη και ουρανό, αλλά να ρε παιδί μου, πέφτω από το απόλυτο στο απόλυτο και στη μέση δυσκολεύομαι να κρατηθώ δίχως λόγο, απλώς για τις «εμφανίσεις», απλώς για να κρατώ ζεστό το φαγητό, να βαστώ ανοιχτό κάποιο μικιό παραθύρι από φόβο, ή να πετάω «τυράκια» από εγωισμό. Έτσι κάπως, από το σαρωτικό, περνάω «στο πως το έκανα τώρα αυτό; Και πως θα το ξανακάνω; Οϊμέ, ποτέ δε θα ξανασυμβεί». Μα μετά, κάποτε συμβαίνει. Οι κύκλοι, άλλοτε μικροί κι άλλοτε μεγάλοι. Μα στη μέση δεν στεκόμουν άνετα ποτέ. Τώρα όμως... 

 Έχω ανοίξει δυσανάλογα πολλές φορές τούτη εδώ τη γραμμή, προσπαθώντας περισσότερο μάλλον, το «γιατί» να καταλάβω. Δε φυσάει αεράκι, δεν έχει έρθει ακόμα ο χιονιάς. Μα θέλω να σου πω, αν και το κρίνω α-σημαντικό, πως πήρα κι άλλο μέλι. Πήρα μέλι ερείκης και βρήκα μέλι ακακίας. Δοκίμασα μέλι καστανιάς και δε μου άρεσε. Μήτε της χαρουπιάς το μέλι μου άρεσε να ξέρεις, μήτε της ακακίας. Και τώρα που μέλι τάχα ψάχνω, ένα δρόμο πάνω από το μαγαζάκι μου, μαγαζάκι με μέλια άνοιξε! Κι είναι, έτσι είναι, πολλάκις στο ΄χω πει, ευχή μου και κατάρα, όπου θέλω να πάω να πηγαίνω κι έτσι ό,τι θέλω να συναντώ. Σε έχω προειδοποιήσει. Μα προσπαθώ να καταλάβω. Γιατί αφού το μέλι δε μου αρέσει τόσο, εγώ θα το κατακτήσω και θα το μάθω; Σαν τον καφέ. Γιατί να θέλω να σου πω τα μικρά μου νέα; Γιατί να θέλω... Γιατί για μέλι ποτέ δε μιλήσαμε. Το μέλι ακόμα δεν έχει καεί κι έτσι μπορώ γι' αυτό λεύτερα να μιλώ και να χορεύω. 

 Μπερδεμένα μας τα λες Ελενάκι. 

 Εν τω μεταξύ όπως σου είπα παραπάνω κι η απόλυτη ησυχία φταίει κι αυτή. Παίζουν τα put your head on my shoulder, τα kiss of fire, τα love is here to stay, τα we belong together, τα via con me και τα it's been a long, long time κι η φάση γίνεται ακόμα πιο ακραία περίεργη, αστεία και λίγο θλιβερή. Γιατί άντε, είμαι τόσο ρομαντική κι εντάξει, είμαι ζαβή. Γιατί μένω στα απάνεμα νερά μονάχη; Όλο αυτό το ενεργοποιεί το τίποτα. Θυσιάζεται! Από την άλλη, όλα μάταια δεν είναι; 

 Χρειαζόμουν από καιρό κι αυτό είναι κάτι που δε σβήνει επίσης, έναν φίλο δι' αλληλογραφίας. Να σκεφτώ τι άλλο χρειάζομαι... Χρειάζομαι να δημιουργήσω έργο. Και τσίφρι, τσίφρι, ωρύομαι μάλλον και τάχα δεν ξέρω πως φτάνω σε λίγο πάλι στο σημείο βρασμού. Και κάπου εδώ θα σου έλεγα πως χρειάζομαι κι άλλους γρίφους να λύσω, μα θα ήθελα κάποτε στη ζωή μου, οι γρίφοι να είναι μονάχα για παιγνίδι κι όχι άλλο για ζωή. Έστω ένα μικρό διαλειμματάκι ρε παιδί μου. Κι έπειτα ξέρεις τι θέλω; Δεν μπορώ να πω, γιατί εσύ τα λες κι έπειτα τα καις κι εγώ να τα χρησιμοποιήσω δεν μπορώ πια. Και τι καλά που θα ήταν όλα, να μπορώ να τα φωνάζω κι η σιωπή να μην ήταν άδεια, αλλά να φώναζε κι αυτή. Μα θα γυρίσω το κεφάλι μου από την αντίθετη πλευρά από αυτή που είσαι. Ας καταστραφεί ο κόσμος μία φορά για εμένα, μου αξίζει. Εγώ πολλά κατέστρεψα κι ακόμα περισσότερα έθρεψα, γιγάντωσα κι ενέπνευσα. Σειρά σου.

 Ούτε θάλασσες θα ξαναπώ, ούτε έρωτες. Ούτε νιώθω, ούτε τολμώ. Ούτε γλώσσες κι αέρηδες θα αγγίξω. Ούτε το σώμα θα μάθω, ούτε παιγνίδια θα ζητώ. Θα διαβάζω τα βιβλία και θα πάψω να σκέφτομαι τις στιγμές που στην άκρη τα άφησα να γίνω χαζή για 'σενα. Θα διαβάζω τα βιβλία και θα πάψω να σκέφτομαι πως λένε για 'σενα και για 'μενα. Θα διαβάζω κι αν από πείσμα θέλω, δεν ξέρω... Μπουρδούκλωμα. Και γράφω σκουπίδια και νιώθω σκουπίδι. Μα λες τώρα, να μου αρέσει κι αυτό; 

 Να βρέχει ξεκίνησε κι ομπρέλα δεν κρατώ.

Η σχέση μας με τους άλλους/ Μόνος με τον εαυτό σου.

 Από το μέλι. Θα το ξεκινήσω από το μέλι φέτος! Δίχως να έχω δοκιμάσει όλα τα μέλια και δίχως να είμαι μεγάλη φαν του μελιού, πιστεύω ότι το καλύτερο μέλι, είναι το μέλι από άνθη πορτοκαλιάς. Μάλιστα όχι όλα τα μέλια από άνθη πορτοκαλιάς, αλλά το συγκεκριμένο μέλι κρέμα από άνθη πορτοκαλιάς. Δεν έχω δοκιμάσει βέβαια όλα τα μέλια από άνθη πορτοκαλιάς... Αν μου ζητήσεις να σου πω ποιο μέλι είναι, δε θα στο δώσω εύκολα. Θα πρέπει να το κερδίσεις. Όλο τώρα το παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα.

 Υπάρχει ένα χωριό κάπου στην κεντρική Ελλάδα, το Ροπωτό που «έπεσε». Υπάρχει μία εκκλησία εκεί, που από την υποχώρηση του εδάφους απέκτησε μία κλίση δεκαεπτά μοιρών νομίζω. Γέρνει. Μπορείς να μπεις μέσα. Πλησιάζοντας την είσοδο ξεκινάει να σε πιάνει μία ζάλη. Αν κοιτάξεις γύρω σου η ζάλη μεγαλώνει. Αν κάποιος άλλος σε δει, φαίνεσαι σα να γέρνεις. Σα να στέκεσαι μα να μην είσαι κάθετα, περίεργο. Έχεις μία παράλογη κλίση, ανάποδη σε σχέση με την εκκλησία και σε ό,τι έχεις συνηθίσει. Στην πραγματικότητα, εσύ είσαι κάθετος και όλα τα άλλα είναι στραβά. Εσύ σωστά αρμενίζεις. ΗΤΑΝ Ο ΓΙΑΛΟΣ ΣΤΡΑΒΟΣ ΓΑΜΩΤΟ. Ο εγκέφαλός σου όμως προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε ό,τι έχει μάθει ως τώρα και ταυτόχρονα σ' ό,τι φτάνει ως ερέθισμα εκείνη την στιγμή, πέφτει στην παγίδα μίας ψευδαίσθησης, μίας ζάλης. Όλο τώρα το παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα. 

 Τώρα, Τάκη, θα σε αφήσω λίγο. Έχω πιεί τρεις δόσεις καφέ και σε λίγα λεπτά πρέπει να ανοίξω. Προτού όμως ανοίξω, θα περάσω να αγοράσω το μέλι που σου λέω. Φυσικά, δε θα σου πω που είμαι ή  που θα το αγοράσω. Ίσως δεν το βρω. Είχα χρόνια να το γευτώ, να το αναζητήσω. Κοίτα όμως πως τα φέρνει ο καιρός κι ο χρόνος και καταπιάστηκα με τα μέλια ξανά. Έμαθα ότι από τα πιο εύγευστα μέλια -αν και η νοστιμάδα είναι κάτι υποκειμενικό- είναι όντως το μέλι από άνθη πορτοκαλιάς αλλά και το μέλι ακακίας. Προφανώς και το μέλι που δεν έχει κακία θα ήταν καλό. Άκακο. Αυτό ήταν αποτυχημένο. Μα ήταν εξαιρετικό παράδειγμα, αν και μαγειρεμένο κατά το δοκούν και εκτός των άλλων δεν έχω δοκιμάσει μέλι ακακίας μάλλον... Θα συνεχίσω σε λίγο γιατί έχω πολλά να πω. Επιστρέφω. Περίμενε. 

 Τελικά πήρα δύο μέλια. Τη «Ρώμη» μου κι ένα θυμαρίσιο. Το θυμαρίσιο λένε, είναι από τα πιο αρωματικά. Σε λίγο καιρό θα ξέρουμε. 

 Μαζί μου λοιπόν, πήρα τις προηγούμενες μέρες πάλι τον 'Αρτουρ, άλλον Άρτουρ βέβαια και τον Φρίντριχ. Τόσες λίμνες, πάγοι και γκρεμοί πήγαν χαμένοι, γιατί ενώ τους κουβαλούσα στις τσέπες μου, ηρεμία δεν κατάφερα να ξεκλέψω και να τους συναντήσω. Mονάχα μία στιγμή δημιούργησα την ηρεμία. Ήμουν τόσο κουρασμένη κι έμεινα πίσω μόνη στο αμάξι, άφησα τον ήλιο να μου ζεστάνει το πρόσωπο κι έβαλα να ακούσω την «Ρώμη» μου, κλείνοντας για λίγο τα μάτια. 

 

 Η σχέση μας με τους άλλους κατά τον Άρτουρ; Μόνο σου με τον εαυτό σου κατά τον Φρίντριχ; Όχι τώρα. Τώρα άλλαξα και δε θέλω. Αλλά καλή χρονιά. 

Υ.Γ. Το μέλι από θυμάρι, νίκησε το αγαπημένο μου μέλι. Κι ήταν αυτό ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Βασισμένο μάλιστα σε αληθινά γεγονότα. 

Υ.Υ.Γ. Ξεκίνησα να το γράφω χθες κι αν το ολοκλήρωνα χθες κι η ζωή δε με είχε διακόψει, θα σου έλεγα για τα βιβλία. Αλλά... Συνέχισα σήμερα κι ίσως αυτό δεν πρέπει να το επαναλάβω. Κι ας γίνει αυτό ένα εξαιρετικό παράδειγμα και να μην φρένο ξανά.