Οι άγριοι

   Οι άγριοι ετοιμάζονται να πλεύσουν νότια. Οι άγριοι θα τραφούν με καρυδάκια μίας κυρίας Άννας, γεμάτα καραμέλα και σοκολάτα, προσπαθώντας να ξεχάσουν. Τα καρυδάκια κανείς δεν ξέρει αν έχουν δηλητήριο. Όλα είναι ένα ρίσκο. Ή τρέφεσαι ή πεθαίνεις. 

 Οι άγριοι δραπετεύουν συχνά στην ονειροχωρά. Εκεί μπορούν να αφήνουν στο έδαφος όλα τους τα ρούχα και τα όπλα και τα φορτώνονται ξανά, λίγο πριν επιστρέψουν. Τα λουλούδια που φύτρωσαν πάνω στην αρματωσιά τους, μόλις γυρίσουν να μασκαρευτούν, τα καίνε να μην τους προδώσουν.  

 Οι άγριοι έχουν γύρω τους μουσική. Βιόλες, βιολιά, τσέλα, κοντραμπάσα. Ματζόρια παίζουν όλα κι είναι τόσο περίεργο πως κάτι χαρούμενο μπορεί να μην καταφέρνει να κρύψει την αγριάδα τους και κάτι άλλο που να προσδιορίσω δεν μπορώ. 

 Οι άγριοι έχασαν τα χρώματα τους. Η εικόνα τους είναι ασπρόμαυρη και υπάρχουν λίγες κόκκινες λεπτομέρειες πάνω τους, γύρω τους. Πειρατές δεν είναι, αλλά είναι, μουσικοί δεν είναι, αλλά είναι. Παραμυθάδες δεν είναι, αλλά είναι. Φαίνεται να έχουν μυαλό, αλλά μυαλό δεν έχουν κι αν φαίνεται πως δεν έχουν μυαλό, μυαλό σίγουρα έχουν. 

 Οι άγριοι... Οι άγριοι ναι, αυτό ήθελα να πω, χρειάζονται αέρα, νερό, τροφή, ύπνο. Αυτά είναι που φέρνουν πίσω τους άγριους από τα όνειρα. Το κυνήγι. Οι άγριοι μπορούν να ζήσουν γυμνοί, δίχως καταφύγιο κι έρωτα. Αλλά μιας και είναι βασικές φυσιολογικές ανάγκες, τα «ρούχα», η ασφάλεια κι ο πόθος, οι άγριοι ταξιδεύουν ξανά προς την ονειροχωρά γιατί εκεί άκουσαν πως έχουν αυτά κρυφτεί. 

 Τι μπέρδεμα κι αυτό... Ιστορίες για αγρίους. Ανυπότακτους, έντονους, δύσκολους, σκληρούς. Ιστορίες που θα ήθελα να είναι παραμύθια, αλλά είναι;  

Υ.Γ. Suite in G major, RCT 6: No. 14, Les sauvages- Arr. for solo cello - Nouvelles suites de pieces de clavecin