Όχι δεν έχει αλλάξει κάτι. Την κρατώ την σιωπή μου. Βέβαια, την έκανα λίγο εικόνα. Για να καταφέρω να κάνω αυτή την εικόνα, να της δώσω ζωή, με πίστεψαν δεκάξι αληθινοί και κάμποσοι φανταστικοί χαρακτήρες. Πόσα λίγα θα ήταν τα όποια λόγια κι αν χρησιμοποιούσα για να τους πω πόσο τους ευχαριστώ... Κάποιοι ξένοι και κάποιοι τόσο φίλοι που νιώθω ότι κάποιες φορές ξέρουν καλύτερα από εμένα τι και πως σκέφτομαι. Μεγάλη τύχη να βρίσκεις στη ζωή σου ανθρώπους που μπορείς μαζί τους να επικοινωνήσεις, να γίνεις κατανοητός και να έχεις κοινό όραμα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους, ο ήχος μου, πήγε ένα βήμα παρακάτω την σκέψη μου και τη δύναμή μου. Ύστερα από μία κουβέντα που είχαμε, εμπνεύστηκε και έγραψε ένα μουσικό κομμάτι. Το ονόμασε «να έχεις να γράφεις» και μου το χάρισε. Να το ακούω, όποτε το χρειάζομαι. Όποτε νιώθω ότι χρειάζομαι μία κλωτσιά να γράψω κάτι ακόμα, όποτε νιώθω ότι χρειάζομαι ένα απάγκιο να ταϊσω μέσα εκεί τους ανέμους μου. Χάρηκε γιατί οι φίλοι του τραγουδιστές του είπαν πως είναι η καλύτερη μουσική που έχει γράψει και πως θα ήθελαν πολύ να τη γεμίσουν λόγια. Τους αρνήθηκε γιατί αυτή ήταν η μουσική μου. Κάποιες μέρες μετά είχε την σκέψη να του γράψω εγώ τα λόγια και να είναι αυτός το στόμα. Ό,τι νιώσω. Οι σκέψεις που έχει στο μυαλό του είναι πως κάποιοι άνθρωποι είναι αρκετά δημιουργικοί και δεν μπορούν να το εκφράσουν λόγω συνθηκών. Θα ήθελε να δώσει μία ώθηση σε όποιον θέλει και δεν βρίσκει τα λόγια, τη δύναμη ή την ευκαιρία. Να αποτυπώσει την αλήθεια αυτής της κατάστασης και να βγάλει κάποιον από την μαύρη τρύπα, να κάνει αυτό που θέλει, να νιώσει ελεύθερος. Από μία φάση που μπορεί να περνάει, να φτάσει στην δημιουργία κι έτσι να ελευθερωθεί. Πως μπορώ για όλα τα παραπάνω να μην είμαι ευτυχισμένη;
Ε και εκεί κάπου είναι που ξυπνάω. Λίγο, σιγά σιγά, τεντώνομαι μαζί με την άνοιξη σαν λουλούδι μόλις βγει ο ήλιος. Μετά μαζεύομαι γιατί είναι πολλή η φασαρία, τα μαχαίρια κι ο φόβος που κυκλοφορεί, δεν είναι μακριά ένα γράμμα πίσω και θα είδατε, πως δεν υπάρχει πάντα σωτηρία. Μαζεύομαι σαν λουλούδι μόλις απλωθεί η νύχτα. Μα μετά βάζω ξανά το κομμάτι στα αυτιά μου, βλέπω τις εικόνες μου και την εικόνα που θέλω τα παιδιά μου να γνωρίσουν, να θυμούνται. Βλέπω πως κάτι θα μείνει, ήχος, εικόνα, γραμματάκια, κάτι θα αφήσω και πως ίσως, ίσως τελικά κάπου φτάσει, κάτι θ' αγγίξει. Ίσως τελικά, φαίνεται πως κάποιος ακούει, κάποιος θα πάρει το λίγο μου και θα το κάνει πολύ, θα το κάνει κάτι άλλο, θα ταξιδέψει σαν κύμα και θα φτιάξει θάλασσες. Κι αν δεν γίνει ωκεανός, τι σημασία έχει, αφού μερικές σταγόνες αρκούν να ξαλαφρώσει ο άνθρωπος. Κι αν δεν είμαστε στα ίδια καράβια, τι σημασία έχει αφού πλέουμε στα ίδια νερά.
Από την άλλη, η εικόνα μου, όταν ήμασταν πιο παιδιά, καμία δεκαριά χρόνια πίσω, πάνω σε ένα μηχανάκι στον Πειραιά μου είχε πει πως μαζί θα τις φτιάξουμε τις ταινίες και κοίτα... τον κράτησε τον λόγο του! Υπάρχουν κι αυτοί τελικά που οι πράξεις και τα λόγια τους είναι καλοί φίλοι.
Το κορίτσι στο κέντρο... Το κορίτσι που κάποτε άφηνα στον πάγκο. Της το χρωστούσα, μα πιο πολύ από τα χρωστούμενα στο μυαλό μου, της άξιζε. Τα δύο μυαλά έξω από το μυαλό μου που το κρατούσαν συγκροτημένο. Οι φωνές και οι φιγούρες... Οι φανταστικοί χαρακτήρες που έχω κρύψει τα άλλα μου εγώ. Το πεντάχρονο και το τρίχρονο. Αυτοί... Μία χούφτα ημίτρελες σταγόνες, ποτάμια, καταρράκτες, ωκεανοί.
Σε άλλα νέα, εγώ ήθελα άλλα να πω σήμερα. Ήθελα να πω για την αναστάτωση που μου προκάλεσε ο Σοπενχάουερ, τ' απομεινάρια μίας μέρας και κάτι άλλο που τώρα μου διαφεύγει. Έβαλα μέρος των γραπτών μου σε ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης να κάνει μία ανάλυση τους και κατέληξε στο ότι το ύφος και το περιεχόμενο είναι σπουδαίο, αλλά, (πάντα θα υπάρχει λες ένα αλλά;) θα μπορούσα ίσως να μη χοροπηδάω έτσι από το ένα θέμα στο άλλο για να είναι πιο εύκολη και ξεκάθαρη η πληροφορία που θέλω να σας δώκω. Σκέφτηκα έτσι να τα σπάσω σε τμήματα, να μην τα λέω όλα μονομιάς. Άντε τώρα. Μαζεύω, μαζεύω κι έπειτα περιμένω με τακτ να σκάσω. Στα αρχίδια μου(που είναι τεράστια), θα σκάω πιο συχνά, πιο διακριτικά.
Μα έπειτα, είναι και που δεν το ένιωσα να θέλει να βγει από μέσα μου ουρλιάζοντας. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει ξανά από τότε που ξεκίνησα αυτό το μπλογκ τόσο μεγάλο διάστημα σιωπής. Αυτό όμως ήταν στ' αλήθεια μεγάλο γιατί ήταν καθολικό. Δηλαδή και τώρα δεν ουρλιάζει, απλά έπεσα σε μία τρύπα στον χωροχρόνο. Έπεσα, δεν την δημιούργησα. Να σου πω κάτι. Θα το κλείσω εδώ. Έχω μία ιδέα γιατί συμβαίνει, αλλά επιμένω, να προσποιούμαι πως το αγνοώ. Όχι, δεν έχεις αλλάξει κάτι, την κρατάω την σιωπή μου. Αλλά πέρα από τις σιωπές, δε θα μπορούσε στην ιστορία να μην γίνει μία αναφορά σε όλα τα παραπάνω. Δε θα μπορούσα να μην κάνω μία αναφορά επίσης στον προπονητή της μικρής που μία μέρα που ήταν θλιμμένη το παρατήρησε, το ένιωσε, τον ένοιαξε, πήγε και της μίλησε, ήρθε και με βρήκε. Πόσο ωραίος θα ήταν ο κόσμος λοιπόν -και τώρα όντως θα το κλείσω-, αν υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι που νιώθουν, που νοιάζονται, που δε διστάζουν να δηλώσουν το παρόν, που εμπνέονται, που η στάση τους εμπνέει, που χαρίζουν γαλήνη και ασφάλεια μόνο επειδή ξέρεις ότι υπάρχουν. Συχνά λοιπόν είναι αρκετό να υπάρχεις, απλά να υπάρχεις. Όπως είσαι, αυτό που είσαι, να μην κρύβεσαι, γιατί δεν πάει ο νους σου πόσο καλό μπορείς να κάνεις...
Υ.Γ. Λες το Τάκης να προέκυψε τελικά από το φαντασματάκης;
Υ.Υ.Γ. Ρε λες να μεγαλώσω ποτέ τελικά, να ντραπώ και να σταματήσω να είμαι τόσο αλλόκοτα ρομαντικιά;
