Δυσκολεύομαι να γράψω με χάρη καθώς έχω χτυπήσει βαριά στην καρδιά... Όλο μαλακίες, φτάνει. Έχω χτυπήσει στην μετακαρποφαλαγγική άρθρωση και σχεδόν σέρνεται ο αριστερός μου δείκτης. Μία εβδομάδα μετά αρχίζει να μην έχει πλάκα καθώς δεν βελτιώνεται. Σε άλλα νέα που δεν ένοιαξαν ποτέ κανέναν, έσπασα κι έφτιαξα (όχι εγώ ο κυρ Λάζαρος) ένα χειρόφρενο. Δέχτηκα κι έπειτα απέρριψα μία νέα τηλεοπτική περιπέτεια. Αποφάσισα να γίνω σκληρή (είμαι κλόουν) και μετά μαλάκωσα πάλι.
Οπότε σήμερα θα αναλύσω εν τάχει το πείραμα του τυχαίου αριθμού, γιατί είμαι σατανάς και γιατί στην πραγματικότητα δε θα ήθελα να πω κάτι. Και ναι, καταλαβαίνω και θαυμάζω κι ακολουθώ το να μη λες κάτι αν δεν έχεις κάτι να πεις, αλλά επειδή μαλάκωσα και πονάω και λίγο, βάζω παγίδες.
Αρχικά για να κάνεις αυτό το πείραμα πρέπει να έχεις κάμποσους φίλους ή γνωστούς. Δεν το κάνεις σε κάποιον άγνωστο, γιατί υπάρχει πληθώρα άλλων πληροφοριών να κατακτήσεις πριν από αυτό κι είναι άδικο να τοποθετείς σε κουτιά αγνώστους, αφού όσο έμπειρος κι αν είσαι, συχνά γίνονται τρομερά λάθη. Σε κάποιον φιλογνωστό λοιπόν στέλνεις έναν αριθμό. Έτσι, χωρίς καλημέρες, καλησπέρες, καληνύχτες, καληνότσες, στα ξαφνικά στέλνεις π.χ. εντελώς τυχαία επιλογή αριθμού ένα: 5
Δεν πάει κάπου ξεκάθαρα αυτό. Μερικές σκέψεις έκανα μονάχα, άναρχες. Μία σκέψη είναι ότι από την απάντηση μπορείς να βάλεις σε κάποια κουτάκια τους ανθρώπους. Θα απαντήσουν τάχα ένα: 6; Θα μπορούσες ίσως να συμπεράνεις ότι είναι ένα άτομο με έντονη την ανάγκη να επικρατήσει; Θα μπορούσε ίσως να απαντήσει ένα: τι είναι πάλι αυτό; Εκεί θα πρέπει να αναρωτηθείς τι του βρήκες; Ένα: 4, θα μπορούσε ίσως να σημαίνει ότι ο χαρακτήρας είναι υποτακτικός. Μία απάντηση που τώρα δεν έχω σκεφτεί και δε θα μπορούσα να τη σκεφτώ, αλλά θα μου γεννούσε τη σκέψη: ουάου τι μου είπε τώρα, θα μπορούσε να ρίξει σποτλαϊτ στο υποκείμενο. Μπλεγμένη στις άτακτες σκέψεις του φανταστικού πειράματος του τυχαίου αριθμού, αναρωτιέμαι αν έμμεσα δίνω τουτόριαλ, αν είμαι μία αιμοδιψής κυνηγός ή αν όντως οι συμπεριφορές, οι απαντήσεις και οι σιωπές των ανθρώπων λειτουργούν ως κάποιας μορφής ναρκωτικό για τον οργανισμό μου και την εξερευνητική μου δίψα.
Σήμερα είναι χάλογουιν, που πια έχουμε και στα μέρη μας και θεωρώ αρκετά σέξι το να ρωτάει μία κολοκύθα τρικ ορ τριτ. Το ίδιο σέξι είναι κάτι τεράστιες πίκλες αγγουριού στα περίπτερα και ένα κοτόπουλο ψημένο στον φούρνο με ανοιχτά τα πόδια ανάσκελα, ανάμεσα σε άπειρες πατάτες. Δεν πεινάω. Διψάω.
Δέχτηκα μόλις μία ειδοποίηση από τον αγαπημένο μου ηλεκτρονικό υπολογιστή, ότι η μπαταρία μου εξαντλείται και μιας και η παροχή ρεύματος είναι μακριά, δεν σκοπεύω να την πλησιάσω γιατί βιάζομαι να προλάβω ανοιχτό το τσαγάδικο. Θα πω αυτό και θα κλείσω. Δεν καταλαβαίνω, καταλαβαίνω. Δεν σωπαίνω και σωπαίνω. Είναι ωστόσο τρομερό και με εκπλήσσει το πόσο εύκολο είναι να
Πριν κάμποσα χρόνια έκανα μία βουτιά σε μία πισίνα. Έπρεπε να κολυμπήσω μία απόσταση, γρήγορα και να τελειώσουν επιτέλους όλα, να μπορέσω να φύγω. Περίμενα αυτή τη διαδρομή πολύ καιρό, συμβολικά μα και πραγματικά. Το τέρμα της το έβαλα στόχο ζωής και σημείο αναφοράς μίας καινούργιας αρχής που άξιζα κι έπρεπε επιτέλους να γευτώ. Δύο στιγμές πριν από τη μεγάλη βουτιά, άκουσα μερικά από τα πιο άσχημα νέα της ζωής μου.
Βούτηξα, κολυμπούσα κι έκλαιγα. Γι' αυτά που άκουσα ακόμα και το τελευταίο λεπτό, γι' αυτά που έζησα μέχρι τότε, γι' αυτά που κατάφερα, γι' όσα ήμουν έτοιμη να γνωρίσω, για όλες τις λάθος στιγμές. Έφτασα απέναντι πιο γρήγορα από ποτέ. Άγγιξα το τέρμα και με ρώτησαν το όνομά μου. Δεν απάντησα, κράτησα την αναπνοή μου και βυθίστηκα στο νερό. Δε θα ήθελα να ήμουν υπερβολική, αλλά ή μία μου ανάσα πρέπει να κράτησε έναν αιώνα και τα δάκρυα που άφησα σε εκείνο το τέρμα, λύπης και χαράς μαζί, πρέπει να έκαναν την πισίνα να ξεχειλίσει και πνίξανε τον κόσμο ολάκερο.
Απόψε αισθάνομαι το ίδιο. Καιρό αισθάνομαι το ίδιο. Παγιδευμένη σε αυτή τη συνθήκη. Άλλοτε βρίσκομαι στην αρχή, πριν την βουτιά κι ακούω κι άλλα άσχημα νέα. Κάποιες φορές κολυμπάω δίχως να έχω βρει τον προορισμό, το τέρμα. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου στη διαδρομή για όσα έζησα αλλά και για όσα ακόμα δεν έχω ζήσει. Άλλοτε πάλι φτάνω κάπου, με ρωτάνε πως με λένε και προτού τους απαντήσω, βυθίζομαι μέσα στο νερό κι εκεί παίρνω τις πιο ήρεμες ανάσες που πήρα ποτέ, αλλά δε βγαίνω να φωνάξω το όνομά μου, τους κοιτάζω κάτω από την επιφάνεια κι ύστερα από λίγο δε με απασχολεί καν το να τους βλέπω, δε με απασχολεί το να βγω και να μην μπορώ ν' αναπνεύσω, μάλλον ξέχασα και πως με λένε...
Έναν μήνα πριν είχα όντως κόβιντ. Όταν το έλεγξα φαινόταν αμυδρά πως αυτό τελικά ήταν που είχε χαλάσει τη μύτη μου. Ένα μήνα μετά έχω μεγαλώσει τόσο σκληρά κι απότομα. Όχι, γι' αυτό δε φταίει ο ιός. Φταίει ο υιός. Ψέμα. Φορές κάποιες, θα ήθελα να παραδεχτώ καθαρά τι φταίει, αλλά είναι περισσότερες οι φορές εκείνες που με προστάζουν να μην τολμήσω και μιλήσω και κερδάνε. Ούτε εδώ, ούτε εκεί, ούτε με τις κινήσεις μου, ούτε με μάτια, ούτε με εικόνες, μουσικές και λέξεις, με τίποτα. Κάποιες μέρες που οριακά ένιωσα ότι πνίγομαι, πέρασα χρόνια δέκα στο κρεβάτι τυλιγμένη μέχρι πάνω με ένα σεντόνι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Αλλά η ζωή κυλάει. Θυμάσαι που σου είχα πει κάποτε πως η ζωή κυκλάει; Άδικο δεν είχα.
Κύκλησα λοιπόν κι ας άργησα αυτή τη φορά και βρέθηκα στο 1937. Αλλά ας τα πάρουμε κάπως από την αρχή γιατί μα το θεό που δεν τον πίστεψα ποτέ, δε μου αρέσουν στ' αλήθεια τα μπερδεμένα λόγια. Δεν είναι το χόμπι μου.
Ήταν μεσημέρι και θυμήθηκα πως στο ντουλάπι έχει μείνει λίγη λουϊζα. Είχαν προηγηθεί οι αμυγδαλές της Βάσιας, ο αποχαιρετισμός μερικών αναρχικών κυττάρων του οργανισμού μου, η έναρξη της σχολικής χρονιάς, η απόφαση να μην μπλεχτώ σε νέες περιπέτειες αυτή τη σεζόν, αλλά να ξαποστάσω για να θυμηθώ όλα όσα έχω καταφέρει να είμαι, όλα όσα έχω συλλέξει, όλα όσα έχω ξεχάσει και σκονίστηκαν κάπως. Έτσι, ένα μεσημέρι, παρέα με τον Φοίβο βρεθήκαμε κοντά σε έναν ελέφαντα. Ο ελέφαντας περνούσε αρκετά δίπλα μας και ο Φοίβος τον αγνοούσε. Είχε στρέψει την προσοχή του σε κάτι λάστιχα μέσα στο σπίτι του ελέφαντα (πολύ παιδί μου). Του είπα τότε «Feve(r), δεν γίνεται να αγνοείς τον ελέφαντα στο δωμάτιο». Ο Φοίβος με κοίταξε στα μάτια και μου απάντησε «Έχεις δίκιο μητέρα» και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Τέλος. #not.
Ο Φοίβος στ' αρχίδια του για τον ελέφαντα, τον οποίο αποκάλεσε μάλιστα σε κάποια φάση και «σκύλο». Και τότε τα είδα όλα! Καθάρισαν όλα! Το δίχρονο που δεν καίει λάδια (κακό αστείο, για λίγους έμπειρους) σοφά με δίδαξε εκείνη τη στιγμή πως, όχι μόνο μπορείς να αγνοήσεις τον ελέφαντα στο δωμάτιο, αλλά μπορείς ακόμα και να του αλλάξεις μορφή, αρκεί να κερδίσουν την προσοχή σου μερικά λάστιχα, που γιατί σκατά ήταν μέσα στο σπίτι ενός ελέφαντα; Αποδέχθηκα με χαρά ότι δεν πρέπει να πηγαίνω κόντρα σε αυτό που είμαι και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το φρενάρω και μαζί του να φρενάρω κι όλα αυτά που θα ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. Δεν χρειάζεται να μοιάσω πουθενά, να χωρέσω πουθενά και δε χρειάζομαι να ικανοποιήσω κανέναν που δεν μπορεί να με ικανοποιήσει. Τα λάστιχα μπορούν να είναι μέσα σε σπίτια ελεφάντων δεν είναι λάθος και δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουν παρεούλα μόνο με ζάντες και σαμπρέλες.
Πίσω στο μεσημέρι της λουϊζας λοιπόν, την ετοίμασα λίγο λάθος πάλι, καθώς δεν είχε πολύ έντονη γεύση. Έπειτα άρχισα να παίρνω λίγες ανάσες. Θυμήθηκα. Στρίμωξα κάποιες νότες παρέα, λάθος το ξέρω και με τύμπανα ψεύτικα πολύ σαν τους ρόλους σας, μας. Έπειτα φόρτωσα κι αυτά που ίσως θα έπρεπε να μην έχω πει. Μπερδεμένα τάχα, μα πολύ καθαρά. Κι έτσι σηκώθηκα από το κρεβ(β)άτι μου. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω πως το κρεβάτι έχει σπάσει και το στρώμα έχει πολύ χαλάσει και μαζί με αυτά και η μέση μου.
Λίγες ανάσες αργότερα, ήρθε η εποχή του Αντώνη. Η Νώνη γνώρισε τον έρωτα. Παραθέτω μερικά από τα λόγια της για να περιγράψει τα όσα νιώθει: «τον σκέφτομαι 26 ώρες τη μέρα», «όταν δε βλέπω τον Αντώνη στα όνειρά μου είμαι στεναχωρημένη», «όλες οι λέξεις λένε: Αντώνης» (πολύ παιδί μου). Και τότε τα είδα όλα! Καθάρισαν όλα! Το τετράχρονο, σοφά με δίδαξε εκείνες τις στιγμές πως όχι μόνο μπορείς να μεγαλώσεις τις μέρες και τα όνειρά σου, αλλά μπορείς να επιλέγεις όποιες λέξεις θέλεις για να παίρνεις ανάσες κι ας είναι όλες οι λάθος.
Πέρασε έτσι ένας μήνας που από τις βουτιές μέσα στο σεντόνι μου, πέρασα στις βουτιές στην πισίνα, βουτιές σε λάθη, βουτιές σε διαδρομές, βουτιές σε αναμονές, βουτιές σε νέα λυτρωτικά, βουτιές σε ιδρώτα και βουτιές στ' άξαφνα, σαν κανείς να μην το περίμενε, στα μέσα του Οκτώβρη. Όλες οι βουτιές για να μηδενίσω και να μάθω να αναπνέω ξανά.
Χθες 01:44 έστειλα μήνυμα στον άνθρωπο που με έμαθε για την «καταβαράθρωση» να μου δώσει πέντε συμβουλές σαν ήμουν παιδί του για να γίνω πιο έξυπνο, πιο υποψιασμένο. Δίχως να το ξέρει πως το είχα ήδη αποφασίσει έτσι να ζω, η πεντάδα του ήταν η εξής:
1. να μην νοιάζομαι για την γνώμη των άλλων
2. να μην φοβάμαι να αμφισβητώ ό,τι κι αν ακούω
3. να σκέφτομαι για τον εαυτό μου
4. να μη ρισκάρω τα πάντα
5. αλλά να αγωνίζομαι γι' αυτά που πραγματικά θέλω
ζήτησε συγγνώμη γιατί ήταν μία πρόχειρη λίστα, αλλά συχνά αυτά είναι και τα πιο ειλικρινή, όπως είπε. 01:54 ένιωθα καλύτερα.
Έπειτα τον ρώτησα για κάτι συγκεκριμένο, μπερδεμένα, αλλά κατάλαβε και μου είπε πολύ σοφά «συμφιλιώσου, μη συμβιβάζεσαι, πετάρισε». Λοιπόν, πόσο σπουδαίο είναι κατά τ' άλλα, ακόμα και τα μπερδεμένα σου, να υπάρχουν άνθρωποι που τα καταλαβαίνουν, τα νιώθουν!
Σε άλλα νέα, έχω βάλει στον φούρνο τη μικρού μήκους με την καρέκλα, έχω αφήσει στο ψυγείο το άλμπουμ «λα» και στη μαρινάδα το καίριο ερώτημα «αν ήμουν σεισμός, που θα ήταν το επίκεντρό μου;». Οι εικόνες που μου γαργάλησαν τη φαντασία τον προηγούμενο καιρό ήταν ένα αγαλματίδιο του Άτλαντα. Στον εγκέφαλό μου ο Άτλας δεν κρατούσε πια τη γη, αλλά τα στεφάνια από τους πέντε αποτυχημένους γάμους του. Έπειτα φαντάστηκα πως κάποιος πολύ φυσιολογικός κατά τ' άλλα, καθόλου περίεργος, αλλά αθόρυβος κι άχρωμος, θα μπορούσε όταν γυρίζει σπίτι του, να ντύνεται σκόρος και να προσποιείται τον σκόρο όλη τη νύχτα.
-Βουνό που γουστάρει να κράταει το σκορ; Σκόρος. Δεν άντεξα, συγγνώμη-
Και τώρα κλείνω. Εύχομαι να ερωτευτώ ξανά και να μην επιστρέψω πίσω αργά τον Νοέμβρη. Ας προσευχηθώ γι' αυτό σε θεούς που δεν υπάρχουν. Αφού επιμένεις πριν φύγω, ας σου αφήσω μία πρόχειρη πεντάδα δώρο, αν ήσουν παιδί μου και ήθελα να γίνεις πιο έξυπνο για τα γούστα μου:
1. τις περιπέτειες και τα παραμύθια τα κυνηγάς κι αν δεν τα απαντάς, τα δημιουργείς
2. σε ζώδια, μοίρες και θεούς να μην πιστέψεις
3. αν δεν αναπνέεις πεθαίνεις
4. να μάθεις να οδηγείς όσα περισσότερα πράγματα μπορείς εκτός από τα πόδια σου και τις σκέψεις σου
5. να (με) κάνεις πολλές αγκαλιές, (μου) λείπουν και φρόντισε να είναι από τις καλές, τις σφικτές, τις ζωντανές, τις αληθινές
.gif)