Σπάνια εξωτικά πουλιά, έχουν μόνο γνωστούς

 Πλέον μπορώ να πω σε κάποιον πως λύνω τον κύβο σε λιγότερο από 5', βέβαια, μάλλον δε θα το πω ποτέ, εκτός αν ερωτηθώ. Αλλά ποιος θα βρεθεί να ρωτήσει «πόσο σου παίρνει να βάλεις σε τάξη την σκέψη σου, ε συγγνώμη, τα χρώματα ενός κύβου ήθελα να πω» Η αλήθεια είναι πως τον λύνω σε λιγότερο από 3' πλέον, αλλά προτιμώ να εντυπωσιάσω με την πράξη παρά με τον λόγο. Ξέρεις είναι άβολος ο λόγος. Η πράξη δεν μπορεί να σε εκθέσει ποτέ, αν δεν την έχει φωτίσει κάποιος προηγηθείς λόγος. Ανάβει όταν έρθει η ώρα της το δικό της φως και το σκορπίζει τριγύρω. Ο λόγος δίνει χρώμα και προσδοκίες. Προτιμώ τα σκοτάδια, τα αυτόφωτα και το πράσινο τσάι. 

 Μα πως τα μπλέκεις κάθε φορά; Πως τα ποτίζεις με τσαϊ; Που τσαϊ; Πως τα φέρνεις εκεί που θες και πως τα πας παντού; Το run away with me της αγαπημένης μπάντας παίζει τριγύρω και να σου πω, πως δεν μπορώ να συγκεντρωθώ γιατί ακούγεται και κάτι σε μεσαιωνικό μέταλ στο μυαλό μου που α. πως βρέθηκε; β. υπάρχει όντως; γ. μου προκαλεί ένα ανακάτεμα των πεταλούδων του έρωτα ενώ δε μου αρέσει ΚΑΘΟΛΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΤΟ ΑΚΟΥΓΑ ΠΟΤΕ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. Ελπίζω κατά τ' άλλα να μην πουλήσω και το τριμπιούτι στους ffc και να πάω, να ουρλιάζω «απομακρύνθηκα γιατί τους άνθρωπους φοβήθηκα» αποχαιρετώντας μία εποχή. 

 Έχεις κάνει ποτέ σπίνιγκ; Άμα δεν έχεις καβαλήσει σέλα για αρκετό καιρό χρειάζεται λίγος χρόνο έπειτα από την πρώτη φορά για να περάσει αυτή η άβολη αίσθηση που χτίζεται μετά από ένα καλό κλωτσίδι στ'αρχίδια. Θα μου πεις με τα χέρια στη μέση, «που ξέρεις πως είναι μία κλωτσιά στ' αρχίδια» Και θα απαντούσα έμπειρα, «έχω φάει πολλές κλωτσιές στην καρδιά» ΩΩΩΩΩ τι μου είπα! 

 Άνοιξε ένα χώρος κατά τ' άλλα σε ένα ιδανικό σημείο για το λάλαμπαϊ και μπαίνω σε σκέψεις. Να το κάνω τώρα; Να περιμένω να νιώσω ασφάλεια; Δεν είμαι πια μικρή και μόνη να μπορώ να τα τινάζω όλα στον αέρα για το όνειρο, αλλά από την άλλη αφού η συνταγή αυτή μόνο σε καλό μου έχει πάει, γιατί να σκεφτώ ώριμα και λογικά και βαρετά; 

 Χθες όπως κάναμε στο γήπεδο κάτι ασκήσεις, στο πάτωμα, είχε το ξύλο κάτι νερά που σχηματιζόταν ένα μικρό πρόσωπο. Ήθελα να πατήσω μία παύση στο έργο γύρω μου, να βρω ένα μολύβι να πάω να σχηματίσω καθαρά το πρόσωπο. Μετακινήθηκα λίγο γιατί τελειώσαμε την πιο λάθος στιγμή. Σηκώθηκαν όλες να πιούν νερό κι έχασα το πρόσωπο, έμεινα όσο μπορούσα να κλέψω χρόνο για να το βρω ξανά δίχως να φανώ παράξενη. Δεν τα πολυκαταφέρνω... Πως να εξηγήσεις πως υπάρχουν τριγύρω ένα σωρό θαυμαστές λεπτομέρειες; Πως να δει ένας κόσμος που τρέχει δίχως ανάσα, όλα τα μικρά που φωνάζουν τριγύρω; Χρειάζεται οξυγόνο η ζωή. 

 Κλείνω. Πάω απέναντι να πάρω την μπαλαρίνα. Είναι στη φάση φλέξ, πόϊντ και πλιέ. Στην εισαγωγή όλης της ζωής δηλαδή. Τέντωσε, δείξε, λύγισε, χόρεψε. 

Απολογισμός

 Η βασίλισσα είναι νεκρή. Ο Μπέλα Λουγκόζι θάφτηκε φορώντας το κουστούμι του Δράκουλα. Το μπεντίρ είναι ένα μουσικό όργανο που κάποιες ώρες πριν σκεφτόμουν να ξεκινήσω να το μαθαίνω. Φέτος έμαθα να είμαι σκηνοθέτις επίσημα. Έμαθα να παίζω μπιρίμπα. Έμαθα να λύνω τον κύβο του Ρούμπικ. Έμαθα ποιος είναι ο δολοφόνος στους δέκα μικρούς νέγρους, που έχει αλλάξει όνομα σε «δεν έμεινε κανείς». Έμαθα πόσο ταιριάζει η φράουλα με την μοτσαρέλα. Ήπια πιο πολλούς καφέδες απ' ό,τι έχω πιεί ποτέ ως τώρα. Έμαθα πως el verdadero descubrimiento del viaje no consiste en encontar territorios nuevos, sino en adquirir una nueva mirada. Με τον κακό τρόπο διαπίστωσα για πολλοστή φορά, πως άμα δεν προβάλλεις και δε φωνάζεις, ο λαός δε βλέπει και δεν ακούει ή βλέπει και ακούει αυτά που θέλει να προβάλλει πάνω σου και πως ελάχιστοι είναι πλέον οι ρομαντικοί, οι διψασμένοι, οι μαγικοί, οι παρατηρητές, οι γενναίοι. Διαπίστωσα επίσης πως είναι τρομερά εύκολο να βουτήξεις στο μέλι, αν κάνεις μία αρχή ν΄ ανοίξεις το βάζο και να βάλεις μέσα ένα δαχτυλάκι. Κόλλησα τη γλώσσα μου σε ένα παγόβουνο. Είμαι ακόμα ερωτευμένη με τα πλυντήρια (στο συγκεκριμένο μαγαζί με τον θερμό φωτισμό). Δεν έκανα την ταινία μεγάλου μήκους, δεν την άρχισα καν. Δεν άνοιξα ακόμα το τεϊοποτείον. Αποφάσισα πως ένα και ένα δε θα κάνει ποτέ δύο, δεν μπορώ να συμμορφωθώ και δε θέλω. Ξέρω ότι σκότωσα τον έρωτα, αλλά παρατήρησα πως ο πόθος ακόμα κι αν έχει πεθάνει μπορεί ν΄ αναγεννηθεί. Έσωσα μάλιστα τις προάλλες ένα πόθο μέσα από τον κάδο των σκουπιδιών. Όχι του σπιτιού, του στενού, κάτω, του μεγάλου. Μπόρεσα να διαβάσω λίγο καλύτερα το φεγγάρι. Έμαθα τα ταρώ, την μεγάλη αρκάνα και τη σειρά των ζωδίων για να μπορώ να καταλαβαίνω περισσότερους ανθρώπους, να μιλήσω τη γλώσσα τους, ακόμα κι αν δεν την κατανοώ ουσιαστικά. Νιώθω πιο πολύ από ποτέ ότι μπορώ να αναγνωρίσω το αυθεντικό. Τέλος νιώθω πως

Οι καραβίδες του Σεπτέμβρη

  5/9/22 λίγο πριν ξημερώσει

 Υπάρχει πάνω από κάθε ανάρτηση ένας οκταψήφιος αριθμός που είναι λίγο διαφορετικά γραμμένη απ' ό,τι έχεις συνηθίσει η ημερομηνία. Στο τέλος, φαίνεται και η ώρα. Νομίζω είναι η ώρα που ξεκίνησα να γράφω; 'Η μήπως είναι η ώρα που ανέβηκε το κείμενο; Δε θυμάμαι... 

 Απόψε για να αποχαιρετίσω τα θερινά σινεμά πήγα και είδα το «εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες». Από την αρχή σχεδόν της ταινίας πάλευα να μην αφήσω τα δάκρυα να τρέξουν. Προς το τέλος δεν τα κατάφερα άλλο. Δεν ξέρω αν τα δάκρυα ήταν ήδη εκεί και η ταινία στάθηκε η αφορμή, ή αν η ταινία ξεκλείδωνε αναμνήσεις. Ξέρω και δεν ξέρω πιο πολύ από ποτέ. 

 Ο ουρανός έχει πάρα πολλά σύννεφα. Αν δε βρέξει νομίζω πως τις επόμενες ώρες θα έχει συννεφιά. Νομίζω επίσης πως είμαστε όλοι πολύ μόνοι. Ακόμα και αυτοί που δε φαίνονται μόνοι. Ίσως μάλιστα αυτοί να είναι στ' αλήθεια ακόμα πιο μόνοι. Άραγε η μοναξιά είναι μετρήσιμη; 

 Κάποιες μυρωδιές μπορούν να με κάνουν να γυρίσω το κεφάλι και να ψάξω από που προέρχονται. Κάποτε σταμάτησα μία κυρία στο δρόμο η οποία με ενημέρωσε πως αυτό που σκορπάει πίσω της ήταν το carolina herrera 212 NYC. Αποφάσισα έκτοτε ότι θα το σκορπάω κι εγώ. Το ανδρικό DSQUARED² wood και η μυρωδιά που έχει το axe africa με μετατρέπουν σε βρικόλακα που ψάχνει να βρει τον λαιμό που τα φορά.

 Ο λαιμός... Πάντα είχα μία αδυναμία στους λαιμούς και στα οστά της κλείδας που συναντιούνται στην σφαγιτιδική εντομή. Πάντα πίστευα ωστόσο ότι πιο σημαντικό απ' όλα τα παραπάνω είναι ο εγκέφαλος, γιατί αυτός είναι που μπορεί να τα νικήσει όλα, ακόμα κι εμένα.  

 Πάνε ξέρεις σχεδόν δέκα χρόνια και διαρκώς έχω μία ανασφάλεια μήπως επαναλαμβάνομαι. Δεν συμβαίνει πιθανότατα. Όλο λέω όμως πως θα ρίξω μία ματιά να το ελέγξω κι όλο το αφήνω για μετά. Αλλά ακόμα και να συνέβαινε, δεν είναι κακό. Τίποτα δεν είναι κακό. Ίσως μόνο η αδικία που δεν συζητήθηκε ώστε να γίνει κατανοητή η αιτία, να δημιουργεί άσχημη επίγευση. Η κατανόηση είναι σπουδαίο πράγμα αν δώσεις την ευκαιρία να ακούσεις και να ακουστείς. Αλλά, ίσως μπούχτισα με τις εκπτώσεις. 

 Κάποτε γεύτηκα...