Χάρης ο δεινόσαυρος

 Ναι. Ήρθε! Και; Μουντ οφ δε ντέι που λένε και στο ανύπαρκτο χωρίο μου: ΓΚΡΙ. Όπως η συννεφούλα σήμερα. Τολμώ να πω πως με εξέπληξε ο Σεπτέμβρης. Μπήκε με φοβερή δροσιά και γκριζάδα. Μπήκε κι έκανα δύο φθινοπωρινές βουτιές κι έπειτα ήρθαν τα αδέρφια μου. Σήμερα τους άφησα να φύγουν στα κτελ και κύλησαν μερικά δάκρυα στα μάτια μου ενώ είχα φύγει μακριά τους. 

 Είπα στον Σοσάτ την ώρα που οδηγούσα στο παρατσακ για να χάσουν το δρομολόγιο «Δεν είμαι ήρεμη ε; Πρέπει να ηρεμήσω. Χρειάζομαι να ηρεμήσω» και συνέχισα αφού κατεβήκαμε «Δε μου αρέσει να είμαι έτσι». Οπότε έβαλα τα δάκρυα λίγο για τον «αποχαιρετισμό» επειδή κάθε αποχαιρετισμός μαζί τους έχει λίγο από εκείνον, λίγο επειδή πλέον ήξεραν για την Παναγία των Παρισίων, λίγο για τη βεβαιότητα που μου έλεγε ο Σοσάτ για το πως νιώθει παρά την απόσταση, λίγο για την αρμονική μου επικοινωνία με τον Αρτημήδ, λίγο πολύ γιατί δεν είμαι ήρεμη. 

 Τις προάλλες, στην πρώτη μου ΦΚ παρέα με την Ιω, ίσως λίγο έκανα μία παύση. Μέρες τώρα προβληματίζομαι για το τι να της απαντήσω στην ερώτησή της «πότε αδειάζει το κεφάλι μου» και καθώς προβληματίζομαι γεμίζει παραπάνω! Προχθές όμως έκανα δύο σπουδαίες «άδειες» σκέψεις. Σκέφτηκα λουσμένη από το απογευματινό χρυσαφί του ήλιου πριν δύσει πως είναι πραγματικά λάθος που ο κόσμος όταν ξαπλώνει μπρούμυτα στην άμμο (συνήθως σχεδόν όλοι, σχεδόν πάντα) κοιτάει προς την αντίθετη πλευρά της θάλασσας! Μα, έχετε μπροστά σας το υπέροχο και αναζητάτε με το βλέμμα σας το κοινότοπο;  Σε δεύτερο χρόνο σκέφτηκα για την υπουλότητα της σκόνης! Ίσως αυτό να με έχει προβληματίσει ξανά, το μπλογκ είναι πλέον μεγάλο για να είμαι σίγουρη πως δεν επαναλαμβάνομαι... 

 Πίσω στη σκόνη λοιπόν φίλοι... Σκεφτείτε λίγο, στο άσπρο σας είναι μαύρη, φωνάζει «είμαι εδώ, δείτε με όλοι», στο μαύρο σας ουρλιάζει στα λευκά, επίσης, «δείτε με όλοι, είμαι εδώ». Σκεφτόμουν πως κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί, κανείς δεν μπορεί να κρύψει τη σκόνη, τη σκόνη του, τη σκόνη μας. Η σκόνη είναι εκεί και τίποτα δεν μπορεί να την εξαφανίσει. Εκστασιασμένη από τη σκόνη, άκουσα την Ιω να μου λέει «Γκρι».

 Μα φυσικά! Το γκρι! Αυτό το αγαπημένο μου το γκρι. Μπορώ μέσα του να υπάρχω και να μη γίνεται αντιληπτή η σκόνη μου. Εναρμονίζεται το γκρι με τη σκόνη και η σκόνη με το γκρι. Ήμουν, είμαι και θα είμαι υπέροχη στο γκρι. Το γκρι μου πάει όπως το καλοκαίρι. Οπότε σκόνη, φάε τη σκόνη μου. Άλλωστε ποτέ δεν ήθελα να σε κρύψω. Ήθελα μόνο λίγη ησυχία.  

Υ.Γ. Χθες ο Χάρης μας έδωσε έναν δεινόσαυρο. Προς τιμήν της καλοσύνης που επέδειξε, όχι μόνο να μας «επιστέψει» τις χαμένες μονέδες, αλλά να μας χαρίσει λίγο δωρεάν μπασκετάκι για τη ψυχική οδύνη, του αντιχάρισα μονέδας για σπάσιμο. Μετά ο Χάρης χάρηκε και μου είπε να διαλέξω και κουκλάκι. Διαλέξαμε ομόφωνα τον σκληρό δεινόσαυρο. Τίποτα άλλο δε θα μπορούσε να χωρέσει σπίτι εκτός από σκληράδα και δεινοσαυράδα. Προς τιμήν εκ νέου της δοτικότητάς του άγνωστου φίλου ο δεινόσαυρος ονομάστηκε Χάρης. Χαρήκαμε. 

Υ.Υ.Γ. Δεν πειράζει που σε λίγο δε θα καταλαβαίνει κανείς τι λέω. ΓΚΡΙ