ΜΠΑΪ ΜΠΑΪ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

 Έρχεται! Είμαι τρομερά χαρουμενάδα. Έρχεται το καφέ και τα πεσμένα φύλλα. Έρχονται τα κουλουράκια με earl grey. Έρχονται οι βιτρίνες στα καφέ που πάνω τους θα αφήνει να τρέχουν τα δάκρυα του ο ουρανός. Έρχεται σολομός με κινόα (καινούργιο είναι αυτό, θα μου περάσει σύντομα). Έρχεται το τσάι και οι σωστές οι σοκολάτες οι ζεστές. 

 Λέω να γίνω Χ.Κ. χειμερινή κολυμβήτρια. Σίγουρα θα είμαι φθινοπωρινή και λέω να το προσπαθήσω. Βασικά προς το παρόν η ιδέα δε χρειάζεται καν προσπάθεια. Καταρρακτίζει από μέσα μου. Ή και καταρρακτώνει. Θα το σκεφτώ αυτό αργότερα. Σε άλλα νέα έμαθα ότι το πος μας, μπορεί να δείξει την τελευταία συναλλαγή και δε χρειάζεται η σύνδεση στο πρόγραμμα! Μία τα σύκα, μία το πος έχω αποτρελαθεί. 

 Λέω επίσης να ξεκινήσω να πηγαίνω σε ένα θεατρικό εργαστήριο. Κάτι έλεγε στην αναζήτηση ατόμων, ότι είναι κατάλληλο για άτομα που όταν ακούνε «πάμε» σταματάνε κι όταν ακούνε «στοπ» ξεκινούν και όχι μόνο... Μου έμοιαζε η περιγραφή σαν το όνειρό μου κάπως. 

 Επίσης λέω να μεταφέρω την μίνι ντουντούκα μου μόνιμα μέσα στο αμάξι. Με φαντάστηκα να συναντώ κάποιον ανεύθυνο οδηγό ή πεζό και να μην ταράζομαι. Να τα λέω χαλαρά στην άκρη του τηλεβόα.

Ναι;

  Επιτέλους, φεύγει το καλοκαίρι. Φέτος καφέτιασα απροσδόκητα πολύ. Ο Φοίβος έχει μαλλιά ξανθά και ίσια, η Φακή έχει μαλλιά ξανθά και μπούκλες. Το κεφάλι μου θα έλεγα δεν ησύχασε καθόλου. Ακόμα και τις στιγμές που ήμουν μόνη, δεν κατόρθωσα να ολοκληρώσω την ανάγνωση κανενός βιβλίου μέχρι την τελευταία του σελίδα. 

 Το καλοκαίρι φεύγει και έμαθα να φτιάχνω «Αλίκη». Είναι το μυστικό, μαγικό ποτό που αποφάσισα να προσφέρω στο μπαρ μου. Παρθένο και μη. 

 Φεύγει μα δεν ολοκλήρωσα ούτε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου που είχα εκστομίσει πως θα είναι έτοιμη προτού μπω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου. Ίσως όντως δεν τα καταφέρω, κυρίως τώρα που μου πήρε τα μυαλά η νέα πρόσκληση για το φεστιβάλ. 

 Γνωρίζω σίγουρα πως θέλω να επιστρέψω στην παραλία που έβγαλα τις υποεπιφανειακές φωτογραφίες. Θέλω να ξαναπεράσω από το βουνό κι αφού μεθύσω με οξυγόνο, να κατέβω στη θαλασσιά να ξεπνιγώ. 

 Τριγύρω ημερώνει και νυχτώνει, έρχεται ο ήλιος και ημερώνει ξανά. 

 Μόλις έλαβα μία συγκλονιστική πληροφορία. Τα σύκα. Είναι αρσενικά και θηλυκά. Τα σύκα έχουνε μέσα τους σφήκες. Τα θηλυκά έχουν μέσα σφήκες. Άρα με κάθε σύκο, τρώμε τουλάχιστον μία σφήκα. Τα νεκρά αρσενικά παιδιά της που κάναν σεξ με τα θηλυκά παιδιά της (aka τις αδερφές τους). Οι αδερφές μπορεί και να φύγουν από το σύκο. Μπορεί και όχι... 

Υ.Γ. ΑΑα και τα σύκα δεν είναι φρούτα. Είναι ανεστραμμένα λουλούδια. Τα σύκα, δεν τα τρώνε οι βιγκανς, ούτε οι βετζετέριανς; 

Φωτιά

 Εντάξει, το αφήνω αυτό εδώ για να θυμάμαι πως ήταν κάποτε τα πράγματα. Η πανδημία δεν έχει τελειώσει. Οι μέρες είναι πάρα πολύ ζεστές και πλέον δεν τις αισθάνομαι μόνο εγώ ζεστές. Φωτιές καίνε τεράστιες εκτάσεις κι είναι απλωμένες σε όλη την χώρα κι όχι μόνο στη χώρα που κατοικώ. Οι άνθρωποι τρώγονται μεταξύ τους. Οι περισσότεροι κάθονται σε μία γωνία και δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να πάνε να κάτσουν πουθενά αλλού. Είναι όμως πάντα έτοιμοι να σου φωνάξουν, στην αρχή ήρεμα σου λένε να πας να κάτσεις στη γωνία τους εκθειάζοντάς την, έπειτα ξεκινάει η φουρτούνα γιατί μηδενίζουν όλες τις διαφορετικές θέσεις από αυτές που κάθονται. Τέλος θυμώνουν. Αρκετός θυμός. Και ψέμα. Και κρυψκρυψ. Και αλλοίωση των γεγονότων. Και η στοργή έχει χαθεί. Το «ενδιαφέρον» μου μοιάζει προσποιητό. Μου μοιάζει προπαγάνδα της εκάστοτε ομάδας κι όχι αλτρουισμός. 

 Μυρίζει απόψε καμένο και θλιμμένο. Μυρίζει μαζί, η σχεδόν απόλυτη αβεβαιότητα για το τι μέλλει γενέσθαι και η απόλυτη σιγουριά των απόλυτων. Ας πούμε σχετικά με κάποια φωτιά σχεδόν μέσα στην πόλη, είναι οι απόλυτα σίγουροι πως την άναψαν οι από 'δω για να βλάψουν τους από ΄κει. Άλλοι είναι απόλυτα σίγουροι ότι την άναψαν οι από 'κει για να χτίσουν πιο ΄κει. Σκέφτομαι έπειτα πως δε γίνεται να υπάρχει μόνο η κορόνα και τα γράμματα. Υπάρχουν και κάποιοι τρελοί που γουστάρουν να βάζουν φωτιές χωρίς κανέναν λόγο. Μόνο για να προξενήσουν το χάος. Υπάρχεις εσύ που πέταξες ή έχασες κάποια στιγμή το καθρεφτάκι σου και που μία μέρα βρέθηκε σε τέτοιο σημείο ώστε να συναντήσει κάποιο ξερόκλαδο ή κάποιο χαρτάκι από το στριφτό σου ή κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο που βρέθηκε στο αμάξι σου και το ξεφορτώθηκες. Έτσι όπως το κοίταζε ο ήλιος πολλή ώρα, αυτό έστελνε την ακτίνα σε έναν φακό απέναντι και ξεκίνησε το χάος. Βασικά υπάρχουν άπειρες πιθανότητες κι άπειρα σενάρια. Ίσως και το πιθανότερο, συνδυασμός σεναρίων και «υπευθύνων»...

 Κάνει όμως φοβερή ζέστη. Θα κάνει πιστεύω ολοένα και περισσότερη καθώς θα περνούν τα χρόνια. Η ευαισθητοποίηση και οι κινήσεις που γίνονται, πλέον δε φτάνουν να φρενάρουν την όποια κακή κλιματική αλλαγή συμβαίνει. Ιδίως μάλιστα όταν υπάρχει ταυτόχρονα ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας και της «σταρχιδοσύνης». Για να ξυπνήσει και να κινηθεί ο κόσμος που ξέρουμε σήμερα, χρειάζονται απίστευτα μεγάλες δαπάνες. Δαπάνες ενέργειας, δαπάνες υλικών, δαπάνες ψυχικών αντοχών. Κάποια από αυτά ανακυκλώνονται, τα περισσότερα όμως απλώς ξεχύνονται και μολύνουν. Γίνονται από αρωγοί, τέρατα και μας κατασπαράζουν. 

 Δεν ξέρω λοιπόν σήμερα τι με σοκάρει πιο πολύ. Η πανδημία που μοιάζει βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Ο μηδενισμός; Η απολυτότητα; Η ζέστη; Το κρύο μέσα κι ανάμεσα στους ανθρώπους; Το ότι φταις κι εσύ, φταίω κι εγώ; Το ότι δεν κάνουμε κάτι να αλλάξει αυτό που δε μας αρέσει; Και πως θα βρεθεί άκρη αφού αλλά είναι για ΄σενα τα «σωστά» κι άλλα για εμένα τα «λάθη»;...

 Και κάθε χρόνο τα ίδια, κάθε φορά χειρότερα.