Εντάξει, θα προσπαθήσω να γράψω κάτι αστείο. Θα προσπαθήσω να είμαι κουλ. Θέλει τρομερή προσπάθεια να είσαι κουλ. Κάποιες στιγμές νιώθω φουλ κουλ, μπιφόρ ιτ γουόζ κουλ του μπι σο κουλ και κάποιες άλλες νιώθω πως είμαι η απόλυτη κουλάδα.
Συνήθως η κουλάδα μου συμβαίνει όταν μιλάω σιγά, κάνω κάποια ερώτηση ή προσπαθώ να κάνω μία απλή ψιλοκουβέντα πχ με τον τύπου που φτιάχνει τον καφέ (όχι τον κρητικό, τον άλλον στην γωνία του μαγαζιού). Εκεί είναι πολύ κουλ άτομα. Πολύ φασαίοι. Ρωτάω που λέτε προχθές, αν περνάει κόσμος σήμερα. Φουλ ηλίθια ερώτηση, το ξέρω. Στην πραγματικότητα χέστηκα αν περνάει κόσμος. Μακάρι δηλαδή να μην περνάει. Να κατέβω στο υπόγειο και πίσω από το φρούριο να χαθώ στα πλάνα μου. Δεν ξέρω τι κάνω με τη ζωή μου. Ίσως να φταίει η επικείμενη αλλαγή δεκαετίας. Έθεσα λοιπόν αυτό το απίστευτα βαρετό ερώτημα και δε μου απάντησε κανείς από τα κουλ άτομα. Είναι λοιπόν το σημείο που παγώνω. Σκέψεις ξεκινάνε μέσα μου να χορεύουν ταραντέλα. Δε με άκουσαν; Μήπως με άκουσαν και με γράφουν; Λες να είναι κι αυτοί χαμένοι στις σκέψεις τους; Να ξανακάνω την ερώτηση; ΌΧΙ, όχι, κάνε πως δε μίλησες ποτέ. Που να κοιτάξω τώρα; Να κάνω ότι δένω το κορδόνι μου; Να ψάξω το πορτοφόλι; Όχι όχι το κρατάω! Λες να γυρίσουν τις κάμερες πίσω και να δουν ότι έκανα μία ερώτηση και να αισθανθούν άβολα; Λες να μιλάω όντως σιγά; Λες να ήταν οι νταήδες του σχολείου; Όλο το κουλνεσ μου έχει γυρίσει ανάποδα σαν κατσαρίδα στο πάτωμα και κουνάει τα πόδια του λες και τρώει ηλεκτροσόκ.
Παραπροχθές μιλούσα με μία θεία μου. Τα ίδια. Την άκουγα με προσοχή και κάποια στιγμή αποφάσισα να της κάνω μία ερώτηση πάνω σε αυτά που έλεγε. Να την κάνω να χαρεί. Να νιώσει πως αυτά που μου λέει όντως τα ακούω και θέλω να εμβαθύνω. Η θεία προσπέρασε την ερώτηση σα να μην την άκουσε ποτέ. Το ίδιο και κάποιοι πελάτες προχθές. Συνήθως συμβαίνει όταν ρωτάω βαρετά πράγματα ίσα για να προσπαθήσω να είμαι κοινωνική.
Έπειτα καταλήγω ξανά στο ότι φταίει πως δεν παίρνω ξεκάθαρες θέσεις στα σόσιαλ σχετικά με την επικαιρότητα. Δεν κυνηγάω με πίστη τα λάικ. Δεν υποστηρίζω ξεκάθαρα και με πάθος κάποιο κόμμα, δε γράφω τσιτάτα, δε φοράω τη φανέλα κάποιας κοινωνικής ομάδας να κράξω τους οχτρούς, δε γράφω 1312 ή 420, δε με πουλάω πολύ. Με λίγα λόγια δεν προσπαθώ να είμαι κουλ. Δε χωρώ πουθενά. Για τους «έτσι» είμαι πολύ «αλλιώς» και για τους «αλλιώς» πολύ «έτσι».
Αλλά, ήρθε η ώρα να σας πω κάτι πολύ αστείο. Κουλνεσ, επίθεση τώρα:
Μία φορά κι έναν καιρό ήταν δύο τομάτες στις ράγες ενός τρένου.
«'Ερχεται το τρένο» λέει η μία ΣΠΛΑΤΣ
«Που είναι;» λέει η άλλη ΣΠΛΟΥΤΣ.
Το μικρόφωνο έπεσε.
Υ.Γ. Σας συμβαίνει κι εσάς να μην είστε πάντα φουλ κουλ;
Υ.Υ.Γ Σε περίπτωση που βρήκατε ένα από τα δώδεκα χαρτιά, στο τέλος αναγράφεται ο μήνας σας. Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το επόμενο βήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου