Ανίβας

 Χιούστον, σήμερα είναι 15012020. Βρισκόμουν στο υπόγειο όταν δέχθηκα μία περίπου προγραμματισμένη επίσκεψη από τη Σαβίνα. Μου χάρισε μία πληροφορία που με έκανε πολύ χαρούμενη, τόσο που φρόντισα να επικοινωνήσω αμέσως με τους υπεύθυνους και με όποιον γνωστό έχω που σχετίζεται με το θέμα για να μάθω πως θα διεισδύσω. Όταν επικοινωνώ είναι σπουδαίο. Δηλαδή το ότι ενεργοποιούμαι για το οτιδήποτε με μεγάλη ταχύτητα και βάζω όλες μου τις δυνάμεις γι' αυτό, είναι τρομακτικό. Είναι σαν σεισμός. Το εθνικό θέατρο από το 2018, έχει ανοίξει τμήμα σκηνοθεσίας. Δωρεάν φοίτηση, ως 35 ετών μπορείς να δίνεις εξετάσεις. Είμαι έτοιμη. Ο χρόνος περνάει. Τα τρία χρόνια δεν είναι πολλά, δεν είναι όμως και λίγα. Εννοώ προς τα εκεί θέλω να πλεύσω, στο λέω καιρό τώρα. Δηλαδή τα όσκαρ ήταν ένα χαριτωμένο αστειάκι με τον εαυτό μου, αλλά λες εν τέλει να μην είναι τόσο αστειάκι;
 Μέχρι τώρα η ιστορία μου λέει πως είμαι αρκετά δυνατή ώστε να πλέει το καράβι μου προς την ουτοπία μου, αλλά τώρα αυτό παρά είναι σπουδαίο. Το πλάνο ήταν πως αν συνέχιζα να το θέλω αληθινά και μίας Θεσσαλονίκη που υπάρχει η μόνη κρατική σχολή δεν θέλω να φύγω, πόσο μάλλον τώρα, να μάζευα χρήματα να τα ανταλλάξω με γνώση. Βέβαια και πάλι δεν ξέρω πόσο πολύ θα ήμουν αληθινή, με τη βούλα... Ώσπου συμβαίνει αυτό! Σαν ταινία! Την κατάλληλη στιγμή δημιουργείται τμήμα! Πόσο απίστευτο;
 Είμαι έτοιμη!
 Όβερ.

 Υ.Γ. εκτός αν αλλάξω πλεύση