20200125

Την προηγούμενη Κυριακή

 Εντάξει. Άλλαξα ποτό. Πήρα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Πάει το σερί της μπίρας. Είμαι βέβαιη ότι δεν είμαι στο σωστό σημείο για κόκκινο κρασί, αλλά το πήρα. Άλλαξα και τραπέζι. Όχι ότι κάθισα ποτέ δεύτερη φορά στο ίδιο. Σήμερα δεν έχω πιει σχεδόν καθόλου νερό. Έχω πιει ένα πολύ πολύ μεγάλο ποτήρι τσάι με γάλα. Γάλα με βρώμη. Βρώμικο γάλα. Dirty milk. Τίμιο για μπάντα. Δεν ξέρω πως ξεγλίστρησα από όλους τόσο άσχημα κι άκομψα σήμερα για να έρθω να γράψω. Σήμερα βέβαια, δεν έχω τι να γράψω. Να γράψω τάχα για το φαινόμενο Φλιν; Να γράψω για τον αδελφό Τασούλη;
Γεια σου Τάσο!
 Λογικά αυτός ο μπάρμαν θα με περνάει για τρελή, ή για περίεργη. Ρε λες να είμαι τελικά; Λες να έχω μπει βαθύτατα στον ρόλο της αποτυχημένης συγγραφέως; Δεν είναι τέλειο; Είμαι εγώ, μόνη με το κρασί και τους ξηρούς καρπούς και παίζει πολύ δυνατά σήμερα. Τουλάχιστον μάλλον κατάφερα να αποκτήσω μία συνήθεια! Έχω επαναλάβει πέντε φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα κάτι.
 Σκοπεύω αύριο, μεθαύριο να πάω για τη διερεύνηση περισσότερων πληροφοριών σχετικά με το προαναφερθέν θέμα.
 Ψυχεδελικό ροκ. Ευριπίδης, Αισχύλος, τρένα και διασκευές. Ριμέικ και λοιπά. Δηλαδή δεν υπάρχει έμπνευση; Δεν υπάρχουν ιδέες; Ή μήπως πρόκειται περί σεναρίου. Ανοίγω παρένθεση, το σχετικά άδειο μπαρ τις Κυριακές, είναι σχετικά πολύ γεμάτο σήμερα. Μία παρέα έχει κάτσει σχετικά πολύ κοντά μου και η αγοραφοβία μου έχει χτυπήσει πορτοκαλί, παρένθεση κλείνει.
 Διάβαζα μία συνέντευξη σχετικά με τον καπετανεϊκο ρόλο ενός σκηνοθέτη. Για το πως κάποιος μπορεί να κάψει τα πάντα ή να σκορπίσει μαγεία. Νιώθω σα να είμαι στο βαγόνι ενός τρένου. Στο είπα και παραπάνω. Λες να μου αρέσουν τα τρένα; Μου άρεσαν οι γραμμές ναι, αλλά για τα τρένα τί σου είχα πει; Κουμπάσο, διπαράλληλος, όβερ.
 Από την άλλη είναι μία παρέα παππούδες. Τυπικοί θαμώνες. Αρκετά μακριά. Αυτοί κολλητά μου στ' αριστερά με έχουν πεθάνει.
 Δεν έχω δοκιμάσει ακόμα την κάμερα-δράση.
 Θέλει και συνοδεία εικαστικού έργου λέει. Στάσου. Λες να βλέπουν από τον καθρέπτη; Όχι, όχι στάσου, όσο μεγαλώνεις βλέπεις καλύτερα μακριά ε;
 Έχω στο μυαλό μου ότι όσοι δεν πίνουν κρασί στο σωστό σημείο, δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Δηλαδή, πώς συμβιβάζεσαι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που δεν ξέρεις πώς το λένε, πότε το άνοιξαν για αρχή. Ίσως το σωστό ποτό για ένα μπαρ να είναι το αλκοόλ το άλλο. Συγκεκριμένα πράγματα όμως. Αν ζητάς απλά το είδος, γουίσκι, τζιν, βότκα, τότε σου βάζουν ό,τι θέλουν. Όπως κι αν ζητάς μοτσαρέλα ή μπέικο. Θα σου βάλει ο πωλητής αυτό που θέλει να ξεφορτωθεί, αυτό που αγοράζει φθηνότερα αλλά πουλάει ακριβότερα ή αυτό που έχει κάνει κάποια συμφωνία και λογικά έχει κάποιο συμφέρον. Ζητάς τα πράγματα με το όνομά τους. Αλλιώς σου δίνω ό,τι θέλω.
 Θα μπορούσα σήμερα περιμένοντας να πιω ένα εκατομμύριο κρασιά. Θα ήθελα να μπορώ να γυρίσω όλη την Αθήνα για να τα πιω, αλλά ιδανικά να μπορούσα εγώ να οδηγώ τον εαυτό μου στους επόμενους προορισμούς.
 Έμαθα ότι η αρχαιολογική υπηρεσία εδώ γύρω, δεν αφήνει λέει αυτόφωτες πινακίδες και πως η πινακίδα πρέπει να φωτίζεται με κάποιο σποτάκι. Αυτή η αρχαιολογική υπηρεσία, τραβάει μεγάλα ζόρια.
Το μπαρ είναι σελφ σέρβις. Με ενοχλεί που ενοχλούνται κάποιοι που δεν τους υπηρετούν.
Παρατηρώ απέναντι ένα ζευγάρι! Φιλιούνται. Κοίτα πως επιπλέουν στην επιφάνεια! Αναρωτιέμαι πόσος έρωτας χωράει σε ένα ποτήρι κρασί.
Το ήπια μονορούφι.
Φεύγω.


20200115

Ανίβας

 Χιούστον, σήμερα είναι 15012020. Βρισκόμουν στο υπόγειο όταν δέχθηκα μία περίπου προγραμματισμένη επίσκεψη από τη Σαβίνα. Μου χάρισε μία πληροφορία που με έκανε πολύ χαρούμενη, τόσο που φρόντισα να επικοινωνήσω αμέσως με τους υπεύθυνους και με όποιον γνωστό έχω που σχετίζεται με το θέμα για να μάθω πως θα διεισδύσω. Όταν επικοινωνώ είναι σπουδαίο. Δηλαδή το ότι ενεργοποιούμαι για το οτιδήποτε με μεγάλη ταχύτητα και βάζω όλες μου τις δυνάμεις γι' αυτό, είναι τρομακτικό. Είναι σαν σεισμός. Το εθνικό θέατρο από το 2018, έχει ανοίξει τμήμα σκηνοθεσίας. Δωρεάν φοίτηση, ως 35 ετών μπορείς να δίνεις εξετάσεις. Είμαι έτοιμη. Ο χρόνος περνάει. Τα τρία χρόνια δεν είναι πολλά, δεν είναι όμως και λίγα. Εννοώ προς τα εκεί θέλω να πλεύσω, στο λέω καιρό τώρα. Δηλαδή τα όσκαρ ήταν ένα χαριτωμένο αστειάκι με τον εαυτό μου, αλλά λες εν τέλει να μην είναι τόσο αστειάκι;
 Μέχρι τώρα η ιστορία μου λέει πως είμαι αρκετά δυνατή ώστε να πλέει το καράβι μου προς την ουτοπία μου, αλλά τώρα αυτό παρά είναι σπουδαίο. Το πλάνο ήταν πως αν συνέχιζα να το θέλω αληθινά και μίας Θεσσαλονίκη που υπάρχει η μόνη κρατική σχολή δεν θέλω να φύγω, πόσο μάλλον τώρα, να μάζευα χρήματα να τα ανταλλάξω με γνώση. Βέβαια και πάλι δεν ξέρω πόσο πολύ θα ήμουν αληθινή, με τη βούλα... Ώσπου συμβαίνει αυτό! Σαν ταινία! Την κατάλληλη στιγμή δημιουργείται τμήμα! Πόσο απίστευτο;
 Είμαι έτοιμη!
 Όβερ.

 Υ.Γ. εκτός αν αλλάξω πλεύση 

20200113

29$

 Το τηλέφωνο χτύπησε. Ρινγκ ρινγκ ο γνωστός ήχος. Δεν μπορούσε να απαντήσει. Το έκλεισε και θα έπαιρνε πίσω μετά. Ο ίδιος αριθμός είχε καλέσει και νωρίτερα, αλλά η Έλλη ήταν φοβερά απασχολημένη στα όνειρά της. Λίγες στιγμές αργότερα πήρε πίσω τον άγνωστο αριθμό. Δεν κατάλαβε αμέσως την φωνή που άκουγε και μόλις την αναγνώρισε χαμογέλασε. Μάλλον θα χαμογέλασε τόσο πλατιά που το χαμόγελο της τρύπησε το ακουστικό και η φωνή το ένιωσε. Μίλησαν κάποια λεπτά κι ύστερα τερμάτισαν την κλήση.
 Άφησε από τα χέρια της το τηλέφωνο να πετάει στο διάστημα κι αναρωτήθηκε πόσες χιλιάδες ώρες είχαν περάσει κι αν είχε συγκροτήσει τελικά την σκέψη της. Δύσκολη η ζωή σε συνθήκες μηδενικης βαρύτητας. Καθώς έκανε αυτές τις σκέψεις έπεσε πάνω σε έναν κροκόδειλο που έκλαιγε. Έσκυψε και τον φίλησε γλυκά στο μέτωπο. 

_Πώς σε λένε; 
_ Ρόλι Τόμι Τζόουνς. 
_ Περίπλοκο
_ Το τσάι από όπιο κοστίζει 29$ την εποχή του καλοκαιριού. 
_ Τι; 
_ Το τσάι από όπιο κοστίζει 29$ την εποχή του καλοκαιριού.
_ Γιατί κλαις;
_ Γιατί σου μιλάω και δεν με ακούς. Άκου τι κομμάτια παίζει! 
_ Φοβάμαι πώς δε γνωρίζω ποιος είστε.
_ Εσύ! 
_ Εγώ τι; 
_ Είμαι εσύ. 

Ο κροκόδειλος άνοιξε διάπλατα τα υγρά μάτια του και κοίταξε την Έλλη. Τα μάτια του ήταν καθρέπτες. Η Έλλη εστίασε στον αντικατοπτρισμό της. Δεν ήταν εκείνη όμως. Δηλαδή ήταν η Έλλη, αλλά έμοιαζε κάπως με κροκόδειλο, που είχε σώμα ελαφιού, μία λάμπα για καρδιά και χλωμό πρόσωπο σαν το φεγγάρι. Τρόμαξε κι έκανε μερικά βήματα πίσω. 

_Θα είστε ακόμα σε εκείνο το μπαρ; Θα είστε ακόμα σε εκείνο το μπαρ; Θα είστε ακόμα σε εκείνο το μπαρ; Θα είστε ακόμα σε εκείνο το μπαρ; Θα είστε ακόμα σε εκείνο το μπαρ;  

Η Έλλη τρόμαξε κι άλλο από την επίμονη ερώτηση του κυρίου Τζόουνς. Άρχισε να τρέχει μακριά του και ο χώρος βυθίστηκε σχεδόν στο σκοτάδι. Στο διάστημα έσβησαν όλα τα αστέρια, εκτός από την καρδιά της. 

 Άνοιξε τα μάτια της, πετάχτηκε από το κρεβάτι κοίταξε τον καθρέπτη στην άκρη του δωματίου και ήταν τόσο χλωμή! Μα τί όνειρο ήταν πάλι αυτό. Πώς γίνεται μόλις κλείνει τα μάτια να συμβαίνουν τόσο παράξενα πράγματα. Έριξε κρύο νερό στο πρόσωπό της, τεντώθηκε και άνοιξε το παλιό της ραδιόφωνο να γεμίσει το σπίτι μουσική. 


20200110

Προσκρονίαση

Χθες:

 Τα μπλουζ. Τα μπλουζ του πρίγκιπα. Τα καλαμαράκια. Το 2020! Νέα χρονιά. Νέες περιπέτειες. Οι αριθμοί αν τους σκεφτείς λίγο παραπάνω είναι τρομακτικοί. Αρκεί να παρατηρήσεις το χαριτωμένο δίδυμο εικοσάρι κι ως εκεί. Μετά φρικάρω. Σκέφτομαι τον θάνατο. Οπότε, όχι αριθμοί. Μόνο περιπέτειες.
 Καλαμαράκια λοιπόν, εκεί είχα μείνει. Περίμενα τα καλαμαράκια και σκέφτηκα πως είναι το τέλειο σκηνικό φόνου το αναψυκτήριο. Η Ρίτσα, η αρχόντισσα Ρίτσα, είναι έτοιμη να δηλητηριάσει όλα τα καλαμαράκια. Ο δρόμος μυρίζει ψαρίλα τηγανιτή. Μεθυστική μυρωδιά που πότισε τα μαύρα ρούχα της Ρίτσας, πότισε και τη ζωή της. Σήμερα Πέμπτη σερβίρει καλαμαράκια, μαρίδα, μπακαλιαράκια, τσιπούρα. Κάθε Πέμπτη. Αλλά αυτή την Πέμπτη η Ρίτσα αποφάσισε να τους δολοφονήσει όλους, enough. Παππόυδια αρσενικά σε όλα τα τραπέζια είχαν από μία μερίδα χόρτα στη μέση κι από μία μερίδα καλαμαράκια μπροστά τους. Το λευκό απαίσιο νοσοκομειακό φως σβήνει. Το μαγαζί αποκτά έναν υποβλητικό κόκκινο φωτισμό. Σποτάκι πάνω στην Ριτσάρα, δεν έχει βγάλει ακόμα το γυαλί του μάστορα από το πρόσωπό της, την προστατεύει από το λάδι που μπορεί καυτό να πεταχτεί από το τηγάνι. Ωστόσο, έχει βρεθεί μαγικά στον λαιμό της ένα μαργαριταρένιο ολόλευκο, κομψό κολιέ και κάποιος αόρατος την ραίνει με λευκά τριαντάφυλλα. Να σημειωθεί ότι από τα τριαντάφυλλα δεν έχουν αφαιρεθεί θα βαθυπράσινα κοτσάνια, τα οποία μάλιστα έχουν υπέροχα μεγάλα φύλλα. 
 Σερβίρει από μία μερίδα καλαμαράκια σε κάθε κύριο κι έπειτα, βγάζει το γυαλί, το πετάει στο πάτωμα, αφήνει κάτω το αχτένιστο μαλλί κι ο φωτισμός αλλάζει. Ντίσκο φώτα παντού, τα παππούδια ένα ένα πέφτουν στο πάτωμα κι η Ριτσάρα χορεύει ανέμελη ανάμεσα στα πτώματα. Θα την βάλουμε να χορεύει το it's a sin από pet shop boys. Ναι, ω ναι, ταιριάζει υπέροχα. Το γνωρίζω βέβαια ότι η σκηνή σου θυμίζει αρκετά τη σκηνή με τον Μπρόνσον στο ψυχιατρείο, αλλά κι εμένα η Ριτσάρα μου θυμίζει τόσο πολύ τους ψυχοπαθείς έτσι όπως χορεύει, που είναι αδύνατον να μην είναι το μουσικό χαλί της σκηνής το «ιτσεσίν»
 «Συγγνώμη, να κάτσω παρέα;» διέκοψε τις σκέψεις μου ένας παππούς. Λίγες ώρες νωρίτερα, αποχαιρέτισα τον κύριο Στέφανο. Φεύγει εώς τις 20 του Μάρτη στην πατρίδα του την Βουλγαρία. Θα σου μιλήσω για το κύριο Στέφανο άλλη φορά εκτενώς. Εν τάχει θα σου πω ότι έχει χάσει τα δόντια του και τον έχει προικίσει αυτό με ένα ψεύδισμα. Δεν χορταίνω να τον ακούω να μου μιλάει. Είναι που είναι ολόγλυκος γιατί είναι διαρκώς χαμογελαστός και ευγενικός, λέει κι ωραίες ιστορίες, χάνει και μερικά γράμματα και κάνει τη ζωή μου μαγική. Έφυγε λοιπόν μα να, καθώς περιμένω τα καλαμαράκια, εμφανίζεται κάποιος που του μοιάζει. Με τα πολλά τον νέο χαρακτήρα τον λένε Ερρίκο. Μικρός ο κόσμος, θαλασσίτσα, αφού βρήκαμε ένα σωρό κοινούς γνωστούς και φάγαμε παρέα δίχως κάποιος να έχει πάθει (προς το παρόν τουλάχιστον) δηλητηρίαση, μου έταξε ότι θα μου μάθει κι άλλα μυστικά μέρη σαν το αναψυκτήριο και δώσαμε ένα αόριστο ραντεβού ξανά εκεί. Καλλιτέχνης ο Ερρίκος, επέμενε πως είμαι κι εγώ καλλιτέχνης κι ας μην του είπα τίποτα για 'μενα από αυτά που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Στο τέλος κάναμε ένα σούπερ «κόλλα το» κι έφυγε. Έφυγα κι εγώ και βρήκα μία τρύπα κάπου αλλού να κάτσω να πιω ένα ζεστό και να σου γράψω. Δε βρήκα το χρόνο νωρίτερα φέτος. Ήταν ίσως από τα πιο όμορφα, γεμάτα Χριστούγεννα. Έγραψα και γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Σκέφτηκα να το ξαναπάρω από την αρχή μαζί του. Αφού παραμύθια θέλω, δεν μπορώ να τα σνομπάρω και να τα θέλω ταυτόχρονα. Πρέπει να επενδύσω σε αυτά.
 Δε θα το πιστέψεις, αλλά ό,τι ζήτησα ήρθε. Το έγραψα το γράμμα στα ισπανικά βέβαια. Κακά ισπανικά, αλλά ισπανικά κι αναρωτιέμαι μην έφταιγε ότι έγραφα στα ελληνικά τα προηγούμενα χρόνια. Ήρθαν στην πόλη τα αδέρφια μου. Έμειναν σε εμένα. Του είχα γράψει ξέρεις, του Αη Βασίλη, να γεμίσει η ζωή μου από ανθρώπους που να είναι παιδιά. Όποια «τρελίτσα» μου έρχεται στο μυαλό να την κάνουμε παρέα. Ταινίες, συναυλίες, νυχτερινές εξορμήσεις, επιτραπέζια, κυνήγι θησαυρού, κυνήγι φαντασμάτων, σοκολάτες, δημιουργία, αποτυχημένα πρότζεκτς. Τα κάναμε! Ήταν ενθουσιασμένοι κι έτοιμοι ό,τι κι αν τους έλεγα! Χόρευαν εξαιρετικά στον ρυθμό μου. Πέφταμε μόνο κάποιες λίγες ώρες για ύπνο ώστε να μπορέσουμε να χωρέσουμε όσα περισσότερα μέσα στο εικοσιτετράωρο. Φέτος είχα την πιο οικογένεια από ποτέ! Ζήτησα επίσης εμπειρίες και ταξίδια κι έλαβα έεπιπλέον ένα εισιτήριο για την άλλη άκρη του κόσμου, αλλά από την άλλη πλευρά αυτή τη φορά! Το κερασάκι ξέρεις ποιο είναι; Ότι θα συναντήσουμε και την Ιώ εκτός απροόπτου στην χώρα του ανατέλλοντος ηλίου. Την Ιώ, πολύ την συμπαθώ. Είναι σα να την ζήτησα στο γράμμα κι εκείνη, αλλά είχε φτάσει πολύ νωρίτερα. Μακάρι τώρα αυτά να καταφέρω να τα κρατήσω. Θα βάλω τα δυνατά μου. Κουράστηκα να μην υπάρχει ζεστασιά και ηρεμία. Τώρα, αφού πλέον στα είπα όλα, θα το απολαύσω. Θα συνεχίσω ν' ακούω στα καφέ στο κέντρο τζαζ και μπλουζ με ζεστά ροφήματα και θα αφήσω να με βασανίζει μόνο το αν η προσέγγιση κάποιου διαστημόπλοιου στον πλανήτη Κρόνο για να πατήσει, ονομάζεται προσκρονίαση.

 Θα αφήσω μόνο μέσα στη φαντασία μου την Ριτσάρα να βάζει φωτιά με τις χορευτικές και τις μαγειρικές της ικανότητες. Καλή χρονιά Τάκη, καλή χρονιά αγαπημένοι μου.