Το ριγιούνιον 2

 Λατρεύω το να δείχνω απασχολημένη! Όχι πως κι απασχολημένη να μην είμαι με νοιάζει, αλλά όταν δείχνω απασχολημένη και απλά κάνω τα δικά μου, είναι πιο τέλειο. Λοιπόν σήμερα, έχω λίγο χρόνο για το σύμπαν μου.
 Τις τελευταίες μέρες με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Δε θέλω να διακόψω και να πάω στο κρεβ(β)άτι και ξυπνάω έτσι με ένα πόνο στην πλατούλα από τον κακής κατασκευής καναπέ. Ξυπνάω συνήθως νωρίς το πρωί, πηγαίνω στο κρεβάτι και χάνομαι στις αναζητήσεις στο διαδίκτυο για να ξανακοιμηθώ. Αν αυτό συμβεί, συνήθως συμβαίνει μετά από πολλή ώρα. Σήμερα ήρθε ένας ηλεκτρολόγος για να μου βγάλει ένα πιστοποιητικό για τη δεη (Κακιά δεη. Θέλει χαρτούρα για να μοιράσει λεφτά στη φάση της). Τέλος πάντων, ήρθε και αποφάσισα να μην τον περιμένω να φύγει για να ξαναβουτήξω στην υπνοπαγίδα μου, αλλά να πάω στο πρωινό μπαρ, επιτέλους, να κάτσω και να κάνω ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα. Το πρωινό μπαρ έχει έναν καπουτσίνο που μου αρέσει πολύ. Επειδή περνάω φάση καπουτσίνο, δοκιμάζω όπου μπορώ. Περνάω επίσης και την φάση: διαδικτυακές τράπεζες, λογαριασμοί στο εξωτερικό, εξαγωγές και μελέτη για πρόπερτιαγορές σε ξένες χώρες. Η τελευταία φάση ελπίζω να μου περάσει σύντομα γιατί με βλέπω φυλακή. Καλά όχι, ούτε καν, αλλά αυτό συμβαίνει με τις φάσεις. Τις ζω έντονα. Πολύ πιο έντονα από όσο ίσως θα έπρεπε.
 Εμένα ξεκάθαρα μου αρέσει η βροχή και πολύ χάρηκα όταν είδα ότι αρέσει και σε εσένα. Όχι ότι με χαλάει ο ήλιος, τον ρουφάω κι αυτόν, αλλά η βροχή... Όπως ίσως θα έχεις διαβάσει στις 1.000.000 προηγούμενες δημοσιεύσεις, η βροχή είμαι εγώ.
 Χθες, έβαλα να ακούσω το νέο άλπουμ του Νικ του Σπηλιά και η αλήθεια είναι πως μου αρέσουν οι ουρανοί του πρότζεκτ, αλλά σκεφτόμουν ότι «αχ, σαν τον παλιό τον Σπηλιά δεν είναι». Βέβαια άδικο που το γράφω γιατί δεν παίζει να άκουσα πάνω από τρία-τέσσερα τραγούδια, οπότε θα επιστρέψω αργότερα σε αυτό.
 Τις πιο προάλλες, τις προαλλορότερες, διέπραξα φόνους στο μπάνιο μου. Κάποτε είχε μπει ένα μυγάκι και εννοείται «τι γλυκούλι, πέτα χαρούμενο και ζήσε» και το μυγάκι το ένα, έγινε δύο και τα μυγάκια έκαναν οικογένεια και η οικογένεια οικογένειες και αποφάσισαν να φωνάξουν και όλη τη φυλή τους. Την οποία φυλή να σημειώσω πως για αρκετό καιρό δεν πείραζα! Αφού έμεναν μόνο μέσα στο μπάνιο και δεν μετανάστευαν στο υπόλοιπο σπίτι, τα άφηνα κι εγώ! Μέσα στη ντουζιέρα μόνο όταν έμπαινα υπήρχε μία αναταραχή, αλλά κουλ, παίζαμε λίγο με το νερό, μετά μπορεί λίγο να εκνευριζόμουν, αλλά μέχρι να φτάσω στο δωμάτιο, τα είχα ξεχάσει. Μία μέρα, τα σκότωσα. ΌΛΑ. Έτσι απλά. Έριξα πετρέλαιο και χλωρίνες στα σιφόνια, ψέκασα και μετά άρχισα να τα σκοτώνω ΟΛΑ! Αποστείρωσα και καθάρισα έπειτα σαν σωστός ψυχοπαθής τα πάντα και τέλος... Όχι ακριβώς τέλος γιατί ακόμα ανά εβδομάδα όλο και κάποιο βρίσκω, αλλά απλά τα πατάω. Χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ενοχή, χωρίς, χωρίς. Πατάω με χαρτί, περνάω με ντετόλ. Όλοι εν δυνάμει είμαστε τα πάντα. Ξανά και ξανά αυτό επιβεβαιώνεται.
 Αγόρασα μερικά κοντάρια σκούποσφουγγαρίστρας, για να πηγαίνουν με τα χρώματα του σπιτιού! Μωβ και μαύρο. Το ένα το κοντάρι δεν κάνει στη σκούπα. Άθλιο συναίσθημα, να επενδύεις σε πράγματα που εν τέλει ανακαλύπτεις ότι δε χωράνε στη ζωή σου γιατί τα μέτρησες λάθος ή δεν σκέφτηκες να τα μετρήσεις καν προτού... Όπως το μπουκάλι για το ελαιόλαδο. Ή το σκεύος για να φτιάχνεις ποπ κορν στον φούρνο μικροκυμάτων. Κακίες διαστάσεις. Εκτός από την πέμπτη διάσταση. Μόλις αποφάσισα ότι η πέμπτη διάσταση είναι η διάστασή μου. Στην πέμπτη διάσταση έχει ήλιο μόνο όποτε το αποφασίσω εγώ ή άντε και καμία φορά που θέλει να μου κάνει έκπληξη. Υπό κανονικές συνθήκες, πάντα βρέχει!
 Ταν τα τα τα ταν! Και τώρα το κυρίως πιάτο! ΤΟ ΡΙΓΙΟΥΝΙΟΝ. Χελ γέα! Η αλήθεια είναι ότι το λέγαμε! Τουλάχιστον όσους έβρισκα εγώ στον δρόμο, κλείναμε τη συνάντηση με κάποια κλισέ μαλακία τύπου «άντε να κανονίσουμε». Με χαρά μία μέρα είδα λοιπόν ότι ο Βασιλάκης έστειλε σε μία ομαδική συζήτηση που είχε κάποιους συμμαθητές κι ο καθένας έπειτα προσέθεσε κι άλλον κόσμο και μαζεύτηκε σχεδόν όλο το γυμνάσιο και το λύκειο. Ήμουν σούπερ ενθουσιασμένη, μέχρι που συνάντησα το Μαρουλάκη και μου είπε πως έχει βάλει σε σίγαση τη συζήτηση να μην λαμβάνει ειδοποιήσεις και δε θα έρθει. Γκούγκλαρα έπειτα «ριγιούνιον» και μου πετάχτηκε ένα άρθρο που τα έκραζε τόσο πολύ. Είχα αρχίσει έτσι να χτίζω μέσα μου ένα αρνητικό συναίσθημα. Σκέφτηκα ότι θα άρχιζε ο καθένας να κοκορεύεται για την επαγγελματική και προσωπική του ανέλιξη, ότι θα κάνουν εκατό ώρες να αποφασίσουν που θα πάνε, ότι, ότι, ότι. Πήγα αργότερα για να γλιτώσω τις εισαγωγές, τις αποφάσεις και τα ορεκτικά. Πήγα μάλλον αρκετά αργά γιατί έχασα και τα επιδόρπια. Αλλά κουλ. Το πρώτο πράγμα που ρώτησα είναι αν κάνουν σεξ. Γέλασαν, ζεστάθηκα κι έκατσα κάτω. Ανάμεσα στον Κωνσταντίνο και τον Φίλιππο. Ένιωθα ότι έχω την καλύτερη θέση. Πιο αργά από εμένα ήρθε κι ο Σταύρος. Προσπερνάω την Α φάση της συγκέντρωσης γρήγορα, θα σταθώ μόνο στο ότι η Παναγιώτα ήταν έγκυος στο τρίτο παιδί! Σεβασμός γι' αυτή τη γυναίκα. Σεβασμό και για την αδερφή Τριανταφυλλιά που τη θαύμαζα παιδιόθεν! Η Τριανταφυλλιά στα μάτια μου ήταν λες και πάντα είχε μπουμπούκια και φυλλαράκια βαθυπράσσινα ολόγυρα της! Η αδελφές κάποτε μου δάνεισαν ένα σιντί Σακίρα, πειρατικό που πολύ το απόλαυσα και πολύ το είχα χορέψει στο σαλόνι το τορτούρα ουρλιάζοντας κάτι σαν ισπανικά. Η Ιωάννα έκανε φάση το τρίτο μεταπτυχιακό και το μεταδιδακτορικό και το πρώτο μεσοδιαστημικό σούπερ επιστημονικό ουάου πτυχιακό. Μου αρέσουν πολύ αυτοί που παθιάζονται με κάτι και δη οι παθιασμένοι κυνηγοί της γνώσης. Οι εξερευνητές! Ο Βασιλάκης δε σταματάει να ψηλώνει και πάντα θα είμαι τόσο χαρούμενη για εκείνον, το δείχνω δεν το δείχνω. Η Νεφέλη πάλι όλο κι ομορφαίνει και χρωματίζει τόσο τέλεια τον κόσμο! Έχω μέσα στα κουτιά με τους θησαυρούς τα σκίτσα που μου έκανε τότε και δε θα φύγουν ποτέ από τους θησαυρούς μου. Το ίδιο και τα μουσικά ερεθίσματα που μου έδωκε ο Όλντι και μου έβαλαν τα θεμέλια τότε να σκεφτώ. Ήμουν χαρούμενη που ήταν τότε και τώρα και τότε εκεί! Ο Κώστας έχει ασχοληθεί με την εκπροσώπηση των πολλών. Με την πολωτική. Κακό λογοπαίγνιο, κρύο το ξέρω, πολύ μου αρέσουν όμως, θα τα υποστείς! Ελπίζω να καταφέρει να αλλάξει τα κακώς κείμενα του κόσμο. Δεξιά ο Φίλιππος. Ένιωθα ήρεμα πολύ με τον Φίλιππο δίπλα, ίσως επειδή ήταν αυτός που ήμασταν συμμαθητές τον περισσότερο καιρό; Συναντηθήκαμε στην πέμπτη κι έπειτα βρήκαμε και τους υπόλοιπους στο γυμνάσιο. Τον Φίλιππο τον είχα δει πολύ πρόσφατα σε ένα φεστιβάλ κραφτ μπίρας και πλησιάζοντας τον, σκέφτηκα να μην το ρωτήσω τα τετριμμένα! Ο Φίλιππος «χόρεψε» στον ρυθμό μου! Ο Φίλιππος θάλασσα! Ξέρω ίσως καλύτερα ποια μπίρα του αρέσει, από τον μισθό του και αυτό είναι υπέροχο. Δεν είχαν έρθει οι περισσότεροι. Βασικά ήμασταν οκτώ. Πέρασαν φευγαλέα για ένα γεια και άλλοι δύο που έτυχε να είναι δίπλα και με τον Σταύρο γίναμε 9 και μετά άρχισαν να φεύγουν και μείναμε, εγώ, ο Βασιλάκης, η Νεφέλη τατουάζ, ο Κωνσταντίνος δήμαρχος, ο Φίλιππος θάλασσα και ο Σταύρος μουσική. Τον Σταύρο πιο πάνω δεν τον σύστησα, αλλά αυτή η τυπάρα είναι μία δημοσίευση ολόκληρη, ξεχωριστή, μόνος του.
 Είπαμε λοιπόν, να πάμε κάπου κοντά για ένα ακόμα «τελευταίο» ποτό και καθώς κατηφορίζαμε, τους είπα να πάμε στις κούκλες! Ενθουσιάστηκαν όλοι! Όλοι, τόσα χρόνια ήμασταν δίπλα, όλοι θέλαμε πάντα να πάμε, όλοι δεν βρίσκαμε κανέναν κι όλοι όλο και κάτι συνέβαινε και δεν πηγαίναμε. Μπήκαμε μέσα και μετά ξέρεις! Μαγεία. Από αυτή τη μαγεία που όταν τσαϊ! Όταν βρέχει, όταν ταξίδι, όταν γράφω, όταν γεύση, όταν περπατάω, όταν ερωτεύομαι ένα νέο μουσικό κομμάτι, όταν περνάω κάποια φάση, όταν χαζεύω πλυντήρια, θάλασσες, ορχήστρες, όταν το μπλογκ μου, τα σημειωματάρια, κάποια νέα αποτυχημένη ιδέα, ή κάποιο σενάριο που καταλαβαίνω μόνο εγώ τι θέλω να πω ή ίσως κι εσύ ή ούτε καν εγώ! Χάθηκα, έφτασα στην μπάρα, αγκάλιασα μία μπίρα και με ρούφηξε η στιγμή. Δεν σκεφτόμουν άλλα, ρουφούσα το «τώρα». Τους τοίχους, τα πρόσωπα, τα συναισθήματα, τους τέλειους συμμαθητές μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν βάσει σαβουάρ βίβρ έπρεπε να μην χορεύω πολύ και να είμαι πιο ήσυχη, πιο ακίνητη γιατί ήμουν κοινό σε μία παράσταση ή αν μπορούσα να ουρλιάζω και να τρέχω γύρω γύρω φωνάζοντας εκστασιασμένη «ΑΧ ΚΟΥΤΑΛΑΚΙ». Κάτι τέτοιες στιγμές με γεμίζουν τόσο πολύ που είμαι τόσο χαρούμενη για τα όσα έχω ζήσει. Για το κορίτσι που είμαι, το κορίτσι που μεγαλώνω και το κορίτσι που θα μεγαλώσει πλάι μου.
 Ο Κώστας έφυγε. Μείναμε εγώ, ο Βασιλάκης, ο Φίλιππος, η Νεφέλη και ο Σταύρος! Σκεφτόμουν πώς αφού φύγω, θα θέλω να επιστρέψω πάλι εκεί το συντομότερο και να κλείσω μπουκάλι και τραπέζι! Όχι απλά ένα μπουκάλι, πρώτο τραπέζι πίστα. Ξέρεις τι σκεφτόμουν όμως πιο έντονα από όλα; Ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κούκλα! Ναι! Αυτό θέλω. Μετά, είσαι έτοιμος Τάκη; Μας έβαλαν σε τραπέζι! Πόσο επιτυχία πια αυτό το ριγιούνιον ρε; Το σόου τελείωσε και ο Σταύρος μου λέει «έλα, αφού σε βλέπω» και με τραβάει (καλά όχι τραβάει ακριβώς, πετάχτηκα σαν ελατήριο) να χορέψουμε! Και χόρευαν κι όλοι οι άλλοι και μας λέει ο κουκλοσερβιτόρος ότι μπορούμε να ανέβουμε στην πίστα! Και να, έγινα κούκλα! Πόση μαγεία; Ότι σκεφτόμουν συνέβαινε κι ας μην σκεφτόμουν τίποτα! Η πίστα, τα ντισκοφώτα και πέντε παλιοί συμμαθητές να χορεύουν σα ντισκοκύματα εντελώς ασυγχρόνιστων κόσμων! Μάζεψα από κάτω μία τεράστια παγιέτα που έφυγε από κάποια άλλη κούκλα, για το κουτί με τους θησαυρούς! Βρήκα κι άλλη μία και την έδωσα στον Φιλιππάκο βραβείο για τις εξαιρετικές χορευτικές του κινήσεις! Βρήκα κι ένα χρυσό νόμισμα για τον κουμπαρά: «Ταξίδι της γης». Αυτά τα νομίσματα δεν σταματάνε να με κυνηγάνε. Να δεις πώς θέλουν να γυρίσω τον κόσμο πιο πολύ από εμένα!
 Ύστερα φύγαμε. Στην πόρτα ήταν η Εύα και μοίραζε χαρτιά για την παράστασή της, που τη μουσική έγραψε η Πλάτωνος! Πάλι ουάου. Της ζήτησα να βγάλουμε μία φωτογραφία όλοι μαζί. Της ψιθύρισα πως δέσποζε πάνω από το κρεβάτι μου μία ολόκληρη εφηβεία και εκείνη μου είπε «άντε μωρή, αντί να έχεις κανένα τεκνό αφίσα» κι ένιωσα ότι συγκινήθηκε.
 Προτού αποχαιρετιστούμε καθίσαμε απέναντι από το κλειστό σχολείο μας. Πολύ αλήτες, αφήσαμε το στίγμα μας στο τοίχο δίπλα από την είσοδο. Με μαρκαδόρο για ασπροπίνακα, αμε! Τόσο σκληροί. Είπαμε «γεια» και είπαμε πως θα πάμε την άλλη Τετάρτη στην παράσταση της Κουμαριανού!
 ΚΑΙ ΣΕ ΡΩΤΑΩ ΤΑΚΗ, ΗΡΕΜΑ. Έτσι είναι τα βαρετά ριγιούνιον; Γιατί εγώ λέω ότι είναι τέλεια! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι τα έκαναν τέλεια! Κι αυτοί κι όσοι δεν ήρθαν! Γιατί αυτά τα χρόνια αυτοί ήταν οι μόνοι που ήταν σταθερά εκεί! Κι ας μην ήταν. Ήταν όλοι το πιο σίγουρο σπίτι που είχα ποτέ και η πιο οικογένεια! Κι ας μην το έμαθαν ποτέ γιατί ήταν μυστικά, στο μυαλό μου! Όσο διαφορετικοί κι αν ήταν κι αν είναι, εγώ τους αγαπάω πολύ και τους ευχαριστώ που ήταν συμπρωταγωνιστές μου!