Κυρίαρχη σκέψη που γεννήθηκε στο μυαλό μου μία κάποια προηγούμενη νύχτα: Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω λευκό χρώμα σε black light. Την πήρα αυτή την απόφαση ώριμα. Ήταν επιθυμία που είχε εμφανιστεί παλιότερα, είχε ξεχαστεί και τώρα ξύπνησε ξανά!
Από το παζάρι αγόρασα μερικούς μούφα πάουερ ρεϊντζερς. Μία κατερίνα. Την βίβλο του άθεου και ένα άκρως σκληρό τσαντάκι που καταλήγει σε σιδερογροθιά.
Θέλω τόσα πολλά να κάνω. Φεύγει κι επίσημα σε λίγες μέρες από πάνω μου η κυρίαρχη βασανιστική σκέψη (που μεταξύ μας, δε με εμπόδισε και ποτέ). Τώρα μένω εγώ μόνη με το μικρό, το μεγάλο και το κρυφό εγώ μου. Θα πάρω ξανά μία λίστα ώστε να επαναπροσδιορίσω που θέλω να πάω.
Αυτή την εβδομάδα έχω πνιγεί σε ανθρακούχο νερό με λαϊμ και κάθε φορά που βρίσκομαι στο άσυλο, θυμάμαι, ξεχνάω, θυμάμαι να ξεχνάω και ξεχνάω να θυμάμαι. Η προηγούμενη πρόταση μου έφερε στο μυαλό ξανά την μπάντα μου. Όχι την παλιά, αλλά την καινούργια που θέλω να φτιάξω. Θέλω να είναι ελεύθερη. Θέλω να αλλάζω όργανα χωρίς λογική. Θέλω να μην έχει ταμπέλα, κι αυτή η απουσία να είναι η ταυτότητα, μία ταυτότητα που χάθηκε κι αυτή.
Το πρωί σκεφτόμουν τρόπους να μάθω στην Φακή να πηγαίνει τουαλέτα. Ήδη μέσα από τα πρώτα λεγόμενα της, δίνει την εντύπωση ότι έχει αυτογνωσία. Κατάλαβε ότι το σημαντικότερο στον κόσμο χωρίς καμία μάσκα, είναι αυτή το «εγώ»! Ήρθε η σειρά να αρχίσει να μαθαίνει πως εξίσου σημαντικό είναι και το «εμείς». Σκέφτηκα λοιπόν πώς το πρώτο σημαντικό για εκείνη «εμείς» πρέπει να είναι η λεκάνη. Για να είναι καλά η λεκάνη, πρέπει να φροντίζει να την κρατάει καθαρή και χορτάτη. Για να τα καταφέρει όμως αυτά, πρέπει πρώτα η ίδια να είναι καθαρή, χορτάτη και καλά ενυδατωμένη.
Είμαι άκαρδη και η προσοχή μου διασπάται φοβερά εύκολα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου