Κάποιου Οκτώβρη την αυγή

 Θα μπορούσα φουλ να έχω διπολική διαταραχή και τώρα να είμαι στη φάση της έντασης! Δεν ξέρω, αλλά νιώθω φουλ δημιουργική. Δηλαδή όχι δημιουργική, αλλά στο κατώφλι του ναού της δημιουργίας. Σήμερα έκλεισε ένας ακόμα τεράστιος κύκλος με τον καλύτερο τρόπο που θα μπορούσε να κλείσει. Έκανα κάποιες θυσίες, αλλά κλάιν, βλέπω παντού κύκλους, νέους κύκλους που ανυπομονώ να μπω μέσα τους να χορέψω με πράσινα λέιζερ να με πυροβολούν από παντού.

 Μπάντες, παιγνίδι και μαγεία. Είμαι σε μία φάση που ξεκάθαρα μπορώ να παίζω, να εστιάσω στην μπάντα μου και να εφοδιαστώ για ένα λαμπρό μέλλον ως μάγισσα. Δεν θυμάμαι αν στο έχω ξαναπεί Τάκη, αλλά όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω μάγισσα! 

 Παρατηρώ επίσης την τελευταία ώρα το τεράστιο χάσμα γενεών το όποιο όμως αυτή τη φορά εντοπίζω στο κύμα που ακολουθεί και όχι σε αυτά που βλέπω μπροστά. Γι'αυτό αποφασίζω η μπάντα να πειραματιστεί και με τον τραπ ήχο, που θα τα βάζει έτσι, με όλους και με όλα γιατί έτσι. Γιατί ΑΪΝΤΕ. Ή μήπως Αή Ντε; «Κάσιους, φυστικί κάσιους, η φάση σου είναι χάσιους». Cringe το παιδί οσονούπω για τη μάνα του άνετα. 

 Κατά τα άλλα ξεκίνησα να δω κι εγώ το κάζα ντε παπέλ και μου αρέσει. Την πρώτη φορά που δοκίμασα να το ξεκινήσω το σταμάτησα στα πρώτα 5'. Μα τί σκεφτόμουν την πρώτη φορά; Τώρα, χωμένη μέσα σε ένα τεράστιου τίσερτ στον υπέροχο καναπέ, που γράφει: I only watch the first episode και τη Θεοδούλη κατάχαμα να πέρδεται και να ροχαλίζει πολύ ηχηρά για μωρό, γουστάρω φουλ. Κάνω μερικά διαλείμματα για να παίζω μπιμπερό κλπ και να γράφω στο υπέροχο νέο σημειωματάριο: ideas I get in the middle of the night.

 Κατά τα άλλα, έχω βρεθεί στο κέντρο του κόσμου, αυτή τη στιγμή δεν βρίσκομαι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, ορκίζομαι natural high είναι η φάση, λίγη πρασινάδα με βαλσάμικο έφαγα πριν ώρα. Ίσως ο προσωποκεντρικός χαρακτήρας της εποχής να είναι το μυστικό για την επιτυχία της μεγάλης ιδέας. Ίσως να φλερτάρει επικίνδυνα με την μεγάλη ιδέα για το πρόσωπο όμως. Δεν μας αρέσει αυτό. Η μεγάλη ιδέα δηλαδή για τη λατρεία του προσώπου δηλαδή... Τέλος πάντων, δεν φοράω το μπλουζάκι το έχω ξεχάσει στο δωμάτιο! Είναι απίστευτο το πως ξεχνάω τελευταία κάτι τέτοια τυπικά όπως το να ντύνομαι! Βλέπω κύκλους και γουστάρω. Λες να φταίει το κόκκινο το μαλλί; Λες Άη γκετ; Ή μήπως Άη όνλι; Η Θεοδούλη ξεκινάει να κάνει το άλογο. Βάζω το επόμενο επεισόδιο! Φιλάκια 

Υ.Γ. Είναι δυνατόν το old school να έχει φάει τέτοιο εξαφάνισμα από το new age; Cringe!