Πιπ

 Η ώρα είναι περίπου αυτή που φαίνεται. Έχει υπερβολική ζέστη και όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ ότι δεν μου αρέσει. Βέβαια, ούτε το πολύ κρύο μου αρέσει. Έχω ένα περίπου πονοκέφαλο. Ο ανεμυστήριος κεντραρισμένος πάνω μου, βγάζει τη γλώσσα με θράσος σε κάθε γιαγιά που νοερά έρχεται και μου φωνάζει «παιδάκι μου θα πάθεις ψύξη». 

 Πάντα πίστευα ότι η «ψύξη» είναι ένα μεγάλο λάθος. Σαν θεός, υπάρχει αλλά δεν υπάρχει. Σε αγγίζει, αν την αγγίξεις και εσύ. Τρόμος και δέος στην ιδέα της, αλλά συχνά την επικαλείσαι. 

 Είμαστε σχεδόν στη μέση του καλοκαιριού μου. Οι αναποφάσεις αυτής της περιόδου είναι να πίνω ζεστή σοκολάτα, να ολοκληρώσω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και να πάρω σβάρνα τους σχετικούς εκδοτικούς, να ολοκληρώσω το διάβασμα των πέντε βιβλίων που διαβάζω ταυτόχρονα αυτή την περίοδο και να παίζω περισσότερο cluedo. 

 Ιδανικά τώρα, θα ήθελα να πάρω το αμάξι και να πάω σε μία μυστική συνάντηση με επιτραπέζια μυστηρίου. Θέλω να ξεσαλώσω όπως καταλαβαίνεις. Έχω μάλιστα ένα υπέροχο παιγνίδι, τον τάφο του Φαραώ, το οποίο μπορείς να το παίξεις μονάχα μία φορά. Είναι υπέροχο γιατί άμα θες, το παίζεις και μόνος σου. Αλλά δεν με παίζω. Ίσως έτρωγα και ένα τριπλό τσιζ, με πατάτες και κρόκακόλλα και κέτσαπ. Είναι κάτι βράδια που νιώθω αγρίμι. Είναι τα βρώμικα βράδια. 

 Ιδανικό soundtrack θα ήταν μία παλέτα από Smiths-there is a light that never goes out ως Fleetwood Mac- Rhiannon. Στο πονοκεφαλιασμένο μου μυαλό παίζουν αδιάκοπα τις τελευταίες ώρες. 

 Αλλά δεν το παίρνω το αμάξι... Και είμαι πάντα ένα σωρό χαζές δικαιολογίες τύπου, δεν έχω στικάκι να ακούσω την παλέτα, το αμάξι θα τσουλήσει πίσω στην γιγαντιαία ανηφόρα, δεν ξέρω να παρκάρω.