Φαντάσου έναν άνθρωπο που φεύγει από τη ζωή και δεν πρόλαβε να αγαπήσει βαθιά ή ν'αγαπηθεί. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερη κατάρα. Να μην σε αγαπήσει ποτέ κανείς ή να μην μπορέσει να κατακλύσει την καρδία σου αγάπη η θέα ή η σκέψη κάποιου άλλου ανθρώπου. Σκέψου πόσο άσχημο είναι επίσης το να σε αγαπήσει κάποιος και ποτέ σου να μην μπορέσεις να το νιώσεις ή να αγαπήσεις κάποιον και ποτέ του να μην μπορέσει να το νιώσει. Ή ο ετεροχρονισμός, τί κατάρα κι αυτή! Ένας διάλογος αμοιβαίων συναισθημάτων μεταξύ δύο ανθρώπων, τόσο πολύ μπερδεμένος στον χωροχρόνο που μετατράπηκε σε έργο σουρεάλ. Φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που αγαπήθηκε και αγάπησε απύθμενα. Φαντάσου έναν άνθρωπο όπου αγαπήθηκε από τον ίδιο άνθρωπο που αγάπησε. Έναν άνθρωπο όπου αγαπήθηκε από τον ίδιο άνθρωπο που αγάπησε την ίδια στιγμή.
Φαντάσου πάλι έναν άνθρωπο που δεν διάβασε ποτέ του για αγάπη ή για έρωτα. Που κανέναν δεν απάντησε σε αυτό του ταξίδι να προσποιείται πώς ξέρει με σιγουριά τι είναι το καθετί. Φαντάσου, πως αυτές οι δύο έννοιες, δεν υπάρχουν καν σε αυτό το σύμπαν. Ο κάθε άνθρωπος ονοματίζει τα διαφορετικά του συναισθήματα για τους διαφορετικούς συνταξιδιώτες του διαφορετικά κάθε φορά. Όχι με ένα κλεμμένο «αγάπη» κι «έρωτα».
Πάρε μία βαθιά ανάσα τώρα και σκέψου εσένα κι εμένα σε παρακαλώ. Ομοίως θα σε φέρω στον νου μου κι εγώ. Σε ακούω...
