Μα προφανώς ήταν η λάμπα που σκόρπισε το σκοτάδι.

Λένε ότι τα πράγματα έχουν τη βαρύτητα που εμείς τους δίνουμε. Λένε ότι η κοινωνία έχει επιταγές. Λένε πώς υπάρχουν ένστικτα. Λένε πώς όλοι εν δυνάμει είμαστε τα πάντα. Είμαστε τέρατα, είμαστε άγιοι. Είμαστε εγώ κι εσύ. Είμαστε εγώ;
Εσύ;
Κάποτε είχα διαβάσει για μία φοβερή τακτική να ξεγελάς τη ζωή. Να σου μένουν μαζί σου στο χρόνο καλές κι ανάλαφρες αναμνήσεις τρυπώντας εσκεμμένα την πραγματικότητα. Να καταφέρνεις εν τέλει να μένει κάτι μεγαλύτερο πάνω από το τρομερό μεγάλο που σε τραβάει από τα μαλλιά. Να το επισκιάζεις με τα ίδια σου τα χέρια. Ταίζεις τη μνήμη και πνίγεις την πραγματικότητα με κάτι μεγαλύτερο από το μεγάλο. Κάτι ακόμα πιο μεγάλο από το μεγάλο σου. Κάτι που θα πέσει σαν χιόνι να σε παγώσει λίγο ακόμη.
Η μεγάλη αναστάτωση που αρχίζει και τελειώνει στα μυαλά μας όμως;
Χορεύει τάνγκο με μεγάλο φόβο. Γιγαντώνεται ο φόβος όταν ο ίδιος κωδικός αναστάτωσης μπορεί να κάνει βόλτες σε δύο κεφάλια. Τότε;
Δεν ξέρω τι γράφω. Έχω αφήσει τα δάχτυλα μου ελεύθερα πάνω στο πληκτρολόγιο και προσπαθώ να φτάσω τη μουσική. Να μην χάσω τον ρυθμό της. Είμαι μέσα στον ρυθμό, είμαι μέσα στον ρυθμό, παίρνω μία ανάσα και... Χάος. Όχι πολύ μεγάλο χάος, αλλά αρκετό και σίγουρα τα νερά του είναι βαθιά. Χρειάζομαι καλοκαίρι και θάλασσα, τώρα. Όχι για να μάθω τι θα γραψώ . Όχι να φτάσω τη μουσική. Για να με φτάσει εκείνη, χωρίς να χάνω την ανάσα μου.
Ξέρεις κάτι. Γάμησέ το το καλοκαίρι. Δεν το χρειάζομαι. Δεν το αγαπώ πια. Χρειάζομαι μονάχα θάλασσα. Μία βουτιά. Όχι πως κάτι θα αλλάξει, αλλά η θάλασσα είναι μαγική και όλα θα τ'αλλάξει.
Χρειάζομαι μία ανάσα. Χρειάζομαι το ποδήλατό μου και μερικές κατηφόρες. Χρειάζομαι κάποιο ταξίδι. Χρειάζομαι να βγάλω ρίζες και να τις ξεριζώσω ξανά και ξανά. Πιο πολύ από όλα χρειάζομαι να σταματήσω να ξέρω πώς όπου και να πας, δεν σταματάς να κουβαλάς την ψυχή σου.
Ένα ακόμα τρομακτικό πράγμα στην ιστορία της ζωής είναι τα ποσά πολλά μένουν στη σιωπή. Πόσα πολλά πρέπει ακόμα να γραφτούν και πόσα κάποιος θα τα σκοτώσει με φρικτό πνιγμό. Κι ύστερα; Μετά από πόσα χρόνια παύει; Και τι γίνεται με τη σιωπή που ουρλιάζει; Και τι γίνεται με την ζωή θάλασσα που δεν μπορείς να συμβιβαστείς και να χορτάσεις; Τι συμβαίνει με την ψυχή που δεν πίστεψες ποτέ ότι υπάρχει;
Είναι υπέροχο να είσαι αυτοί οι στίχοι, αλλά σαν καρφίτσα πάντα θα με τσιμπάει ότι είναι όλα μέσα σε ένα τεράστιο μηδέν και η ευτυχία ενδεχομένως να εξισώνεται ορθώς για τα μικρά μας τα κεφάλια σε αυτά τα πρόσωπα-απρόσωπα με μάσκες που έχουν στήσει χορό μέσα στο μηδέν. Εντός ορίων, εντός του κύκλου. Άλλωστε είναι πολύ λεπτή η γραμμή αυτή που κλείνει και δημιουργεί το μηδέν και συγκρατεί σαν αγρίμι απ'έξω το χάος. Σπάει τόσο εύκολα. Ή μήπως το χάος είναι μέσα; Βέβαια τα μηδέν είναι σαν μπάμπουσκα. Ένα μηδέν αγκαλιάζει τ'άλλο και πράγματι βλέπεις παντού κύκλους και σύμπαντα. Σαν σπείρα που ποτέ δεν έγινε ένα, σαν τη σπείρα πάνω μου, που ποτέ δεν πρόσεξες.
Κι απόψε θα δεις το φεγγάρι τεράστιο. Έτοιμο να σε φάει.
Γι'αυτό χρειάζομαι τη θάλασσα. Για να κάνω το μεγαλύτερο να φάει το μεγάλο. Ένα μεγάλο πολύ δυνατό. Πολύ απλό και όμορφο. Που θα έπρεπε να τρώει τα πάντα αχόρταγα, με ηρεμία και βλέμμα που κόβει όλους τους πάγους της γης.
Είμαι μόνη μου και μόνη μου όταν είμαι πάλι μου φωνάζω. Κι όταν είμαι μαζί σας ουρλιάζω ξανά, αλλά δεν με ακούτε παρά μόνο εσύ κι εσύ και κανείς.
Χρειάζομαι να τρέξω. Όχι για να μην με πιάσει. Χρειάζομαι να τρέξω για να μην το πιάσω εγώ. Να τρέξω αντίθετα. Χρειάζομαι πολύ οξυγόνο. Τόσο που να ζαλιστώ να πέσω και να κοιτάξω τον ουρανό. Εκεί θα δω το φεγγάρι και θα το φάω εγώ.
Είχα πει πως κανένα γραπτό δε θα μείνει πουθενά για να μην προδοθώ. Μα να ΄ξερες μονάχα πόσα πολλά γραμμένα αξίζουν κάποιοι. Κι ύστερα ο βασιλιάς είναι αυτός που τα προδίδει όλα. Ένας βασιλιάς που στέκει εκεί περιμένοντας αρχή, μέση και τέλος. Όχι για να αλλάξει κάτι. Όχι για να αγαπήσει ή να αγαπηθεί. Ένας βασιλιάς που ήταν εκεί πριν από εσένα, πριν να έρθω κι εγώ εκεί.
Δεν έχω χάσει τον ρυθμό ακόμα. Χάνω ίσως κάποιες ανάσες. Αναπνέω ώρες ώρες τόσο αργά που γελάω στη σκέψη πως κάποια μέρα θα ξεχαστώ. Κι αυτό αργά, όλα αργά.
Σταμάτα. Μη σταματάς. Ούτε φρένο, ούτε γκάζι. Όλα είναι αισθήσεις. Βουτιά. Σαν τη βουτιά που αν δεν τη νιώσω σήμερα θα ξεμείνω από ανάσες. Μία βουτιά στα παγωμένα νερά. Να σπάσει η καρδιά μου από το κρύο και το αλάτι.
Μία κλεφτή ματιά που θα μου ρίξει το φεγγάρι θα το νικήσει το επίμονο δικό μου βλέμμα πάνω του, που θα το αφήσει πιο γυμνό από πριν που τόλμησε να κοιτάξει.
Γαρυφαλέλαιο στα χείλη. Ένας χορός με μάτια κλειστά ανάμεσα σε τόσο κόσμο αλλά τόσο μόνος σου. Αυτή η βουτιά στα παγωμένα νερά που δεν έκανες ποτέ. Να κλείνεις τα μάτια σε σκοτεινούς κήπους και να μπορείς να ακούς καθαρά τη βροχή. Να την μυρίζεις. Να την αφήνεις να σε αγγίζει στο πρόσωπο. Χωρίς πριν, χωρίς μετά. Σα θάλασσα που βρέθηκες μέσα και δε σε νοιάζει γιατί. Δε σε νοιάζει που η θάλασσά σου ξεκινάει και που σταματάει. Ποτέ να μην σε νοιάξει. Σαν μία μεγάλη κουβέντα που έγινε κομμάτια ή μισή και η άλλη μισή τσαλακώθηκε. Σαν τα δέκα καβουράκια που ακούγονται τόσο δυνατά όταν οδηγώ σε δρόμους μεγάλους. Σαν τα χέρια μου που ιδρώνουν στο τιμόνι όταν πλησιάζω άλλους και σκέφτομαι πως μπορεί να χαθεί ο έλεγχος. Σαν ένα πρωί που σε ξύπνησαν με φασαρία έξω από το παράθυρό σου. Σαν τσάι από τόπους μακρινούς που πεθαίνει ξεχασμένο σε κάποιο ντουλάπι. Σαν κάποια τραγούδια που σου άλλαξαν τη ζωή. Σαν μυστικά που κόπηκαν στα δύο και ξέρεις ότι θα είναι πάντα ζεστό κι αγκαλιασμένο το άλλο τους μισό. Σα γεύση από ροζ 6000 και μία πινελιά από το φως του φεγγαριού αλά γαλιστί. Σαν γρίφους υπέροχους και απλούς που γυρνάς την πλάτη και δε θα λύσεις ποτέ. Σαν ένα παράπονο που νιώθεις ότι κάτι αλλάζει. Σαν εσένα, σαν εμένα, σαν αυτόν, σαν εκείνους όλους και κανέναν μας ξανά.

«Είναι πολύ λίγοι άνθρωποι πάνω στη γη που είναι εντελώς ελεύθεροι. Δεν είμαι ελεύθερη, αλλά δουλεύω πάνω σε αυτό»

Υ.Γ. Εντάξει, που και που λέω κανένα ψέμα. Δε θα σταματήσω να αγαπώ το καλοκαίρι. 

Are you in the mood for love?

 Ο Ρόλι Τόμι Τζόουνς κατάπιε την τελευταία γουλιά μπέρμπον. Γέρνοντας το σώμα του κοντά στην μπάρα, ακούμπησε τους αγκώνες του και στήριξε με το αριστερό του χέρι το κεφάλι του. Έφερε ύστερα τις παλάμες του κοντά στο πρόσωπό του και κρύφτηκε για λίγο εκεί. Πήρε μία βαθιά ανάσα κι εκπνέοντας αργά, κατέβασε τα χέρια κι άρχισε να παρατηρεί τον τρόπο που ο καπνός χάιδευε τη λάμπα.

 Ήταν ένας αργός ερωτικός χορός. Τη χάιδευε ολόγυρα χωρίς να επηρεάζει το πολύ χαμηλό, θερμό της φως. Κοντά της γινόταν ορατός, χωρίς να χάνει το ντελικάτο σώμα του. Το φως της λάμπας και ο καπνός υπήρχαν μονάχα γι'αυτούς που στάθηκαν να τα δουν κι αυτοί που στάθηκαν να τα δουν, κάποτε υπήρχαν για λίγο.
 Η φωτεινή καρδιά της λάμπας ήταν τόσο βαριά που ήταν καταραμένη να στέκει ακίνητη. Αν δοκίμαζε να κάνει κάποια κίνηση στα βήματα του καπνού θα έσπαγε σε χίλια κομμάτια. Δε θα μπορούσε πια να εκπέμπει φως, μα για λίγες στιγμές όσο το σώμα της θα ήταν ακόμα ζεστό θα μπορούσε ο καπνός να αγγίξει την καρδιά της και να το νιώσει. Η σκέψη αυτή τη διαπέρασε και θαρρείς το φως της τρεμόπαιξε για μία χαμένη στο χρόνο στιγμή.
 Ο καπνός θα διαλυόταν αν έκανε κάποιο κακό στη λάμπα. Προσπαθούσε όμως να καταλάβει τα πάντα γι'αυτή κι αυτή του η επιθυμία τον μαγνήτιζε κοντά της. Την αγγίζε με κάθε ευκαιρία. Όταν την πλησίαζε μπορούσε να δει καθαρά μέσα της. Ήταν τόσο δυνατή η έλξη...

 Το φως στον χώρο ήταν αμυδρό, ήταν μονάχα αυτή η λάμπα. Η μουσική από την άλλη ήταν δυνατή και έκανε τους χτύπους της καρδιάς του Τζόουνς να φαίνονται καθαρά στο λαιμό του. Έσφιξε τις γροθιές του και ένιωσε τα χέρια του ιδρωμένα. Το κομμάτι που έπαιζε τον έκανε να ανατριχιάσει. 

 Κοιτώντας το άδειο ποτήρι ένιωσε ότι χρειαζόταν κι άλλο χρόνο. Ένα νεύμα με τα μάτια του στον άνδρα πίσω από την μπάρα ήταν αρκετό για να ξαναγεμίσει. Ακούμπησε τα χείλη του απαλά στο γυαλί και μία μεγάλη γουλιά έκαψε  όλο του το σώμα. Άφησε το ποτό απότομα κάτω.

 Λίγες στιγμές αργότερα προτού το κομμάτι τελειώσει ο χώρος βυθίστηκε στο σκοτάδι.

  

είμαι κακό κορίτσι

 Μου αρέσει πολύ το μασώμενο κόμμι θα έλεγα, αλλά, κάποια στιγμή ξαφνικά με κουράζει και θέλω να το φτύσω. Γενικά δεν το φτύνω ασυνείδητα όπου να'ναι για να το ξεφορτωθώ. Περιμένω να βρω έναν κάδο, ή το τυλίγω σε ένα κομμάτι χαρτί προτού το παρατήσω σε κάποιο τασάκι, ή αρκετές φορές το τυλίγω σε ένα κομματάκι χαρτί και το τοποθετώ σε κάποια τσέπη μου μέχρι να βρω τον κάδο. Στην τελευταία περίπτωση το ξεχνάω συχνά κι ύστερα από μέρες εκπλήσσομαι με το τι απίθανα πράγματα μπορώ να βρω στις τσέπες μου.

 Κάποιες φορές όμως, τ' ομολογώ, είμαι συνειδητά ασυνείδητο ον. Η επιθυμία να ξεφορτωθώ άμεσα το μασώμενο κόμμι από το στόμα μου, με οδηγεί σε πολύ κακές αποφάσεις και πράξεις. 

 Μία φορά, το εκσφενδόνισα από το όχημα μου στο τρόλει μπροστά και ίσως βρίσκεται ακόμα ανάμεσα στις κεραίες του. Αρκετές φορές, είμαι τόσο άσχημος χαρακτήρας που ενώ οδηγώ, σημαδεύω να μπει μέσα στον κάδο, αυτό εν τέλει δεν μπαίνει κι εγώ δεν σταματάω να γυρίσω πίσω, να το αναζητήσω και να το τοποθετήσω εκεί που πρέπει. Όμως η κατηφόρα δεν σταματάει εδώ.  Υπάρχει μία τελευταία περίπτωση που με μαγνητίζει η ανορθόδοξη απόρριψή του και επιδίδομαι ευκαιρίας δοθείσης συχνά σε αυτό το ατόπημα.

 Έχω γεμίσει τον πάτο του ανελκυστήρα μου με τσίκλες. Από παιδάκι εισέπραττα μία κάποια ικανοποίηση όταν έβλεπα να χάνεται στο φρεάτιο. Η ικανοποίηση δε, ήταν διπλή αν τα κατάφερνα δίχως να ακουμπήσει κάπου κατά την πτώση. 

 Απολογισμός: είμαι ένα κάθαρμα. 

Υ.Γ. Γνωρίζω άτομο που κατούραγε στο φρεάτιο του ανελκυστήρα του.
Υ.Υ.Γ. Γεύομαι, μαγεύομαι, ξυπνάω και ονειρεύομαι. Γεύομαι, μαγεύομαι, ονειρεύομαι, ξυπνάω. Γεύομαι, ξυπνάω, ονειρεύομαι, μαγεύομαι. Γεύομαι, ξυπνάω, μαγεύομαι, ονειρεύομαι. Γεύομαι, ονειρεύομαι, ξυπνάω, μαγεύομαι. Γεύομαι, ονειρεύομαι, μαγεύομαι, ξυπνάω. Μαγεύομαι, γεύομαι, ξυπνάω και ονειρεύομαι. Μαγεύομαι, γεύομαι, ονειρεύομαι, ξυπνάω. Μαγεύομαι, ονειρεύομαι, γεύομαι, ξυπνάω. Μαγεύομαι, ονειρεύομαι, ξυπνάω, γεύομαι. Μαγεύομαι, ξυπνάω, γεύομαι, ονειρεύομαι. Μαγεύομαι, ξυπνάω, ονειρεύομαι, γεύομαι. Ξυπνάω, γεύομαι, ονειρεύομαι και μαγεύομαι. Ξυπνάω, γεύομαι, μαγεύομαι, ονειρεύομαι. Ξυπνάω, ονειρεύομαι, γεύομαι, μαγεύομαι. Ξυπνάω, ονειρεύομαι, μαγεύομαι, γεύομαι. Ξυπνάω, μαγεύομαι, γεύομαι, ονειρεύομαι. Ξυπνάω, μαγεύομαι, ονειρεύομαι, γεύομαι. Ονειρεύομαι, γεύομαι, ξυπνάω και μαγεύομαι. Ονειρεύομαι, γεύομαι, μαγεύομαι, ξυπνάω. Ονειρεύομαι, μαγεύομαι, ξυπνάω και γεύομαι. Ονειρεύομαι, μαγεύομαι, γεύομαι, ξυπνάω. Ονειρεύομαι, ξυπνάω, μαγεύομαι, γεύομαι. Ονειρεύομαι, ξυπνάω, γεύομαι, μαγεύομαι.
Ποιο;