Προφητικό το τουπέλο τελικά! Εντελώς απροσδόκητα βρέθηκα στον Νίκο τον Σπηλιά και τους κακούς του σπόρους. Σε μία περίοδο που βρίθει συναισθημάτων και βροχής, αυτή η βραδιά τάισε φοβερά τα μάτια μου, τα αυτιά μου και χάιδευε προκλητικά το τέρας. Το τέρας γινόταν πότε σκύλος, πότε διψασμένο παιδί που ξεχύνεται στη ζωή, πότε ερωτική γυναίκα και πότε ελαφρύς καπνός. Ήταν όλα τόσο έντονα και πολλά, που δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα ή να σκεφτώ. Είχα απλά αφεθεί. Στο στομάχι μου ένας τρελός χορός ορμονών και δυνατών καρδιακών παλμών, έστελνε στον εγκέφαλο αναμνήσεις, πάθη, δίψα και στα χέρια μου ιδρώτα. Δεν ξέρω αν φταίει η εποχή, ή τα σημεία των καιρών, αλλά υπό τους ήχους και τις εικόνες εκείνης της βραδιάς, το κόκκινο μπαλόνι ταξίδευε παραφουσκωμένο, τρέχοντας ανέμελο στο δάσος των αχινών, χωρίς να το νοιάζει τίποτα, χωρίς να φοβάται ότι κάπου θα σκάσει, ήταν έτοιμο γι' αυτό. Απλά ένιωθε παντού τον αέρα που το ακουμπούσε καθώς έτρεχε και αυτό το φούσκωνε κι άλλο.
Απόψε είναι Σάββατο. Είμαι μόνη στην πόλη και το μπαλόνι ακόμα μεγαλώνει. Διψάω πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου