Ξεκίνησε μία καινούργια χρονιά. Η άλλη άκρη της Γης, είναι πιο κοντά απ'όσο νομίζουμε. Στο κέντρο του κόσμου, κανείς δε μπορεί να κάνει ένα αυγό να σταθεί όρθιο, λένε. Ο σχεδόν άγνωστος μπαμπάς δεν υπάρχει πια, παρά μόνο πλέον σαν ανάμνηση. Κάποιοι λένε πώς δεν έχω καταλάβει τι συμβαίνει. Ίσως. Ίσως έχω καταλάβει ολότελα και πιο πολύ απ'όλους. Το γεγονός αυτό, έκανε πιο βαριά τη δημιουργία της ιδέας-εργασίας που στην αρχή με είχε τόσο ενθουσιάσει. Κάτι μέσα μου νιώθει πώς δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει. Ίσως. Ίσως καταλαβαίνω ολότελα και πιο πολύ από εμένα. Αναπολώ συχνά το καλοκαίρι εκείνο που πήγα για καμπινγκ. Είχα πάρει μαζί μου μονάχα τον άνθρωπο που ήθελα πιο πολύ να βρίσκομαι και να βρίσκεται κοντά και κάμποσα άχρηστα ρούχα, γιατί ήταν βλέπεις η πρώτη μου φορά. Κάποτε σίγουρα ρουφούσα από τη μύτη τη στιγμή. Τώρα νιώθω μία ζεστασιά τον περισσότερο καιρό και ξαποσταίνω σπανιότερα από κάποιους τρελούς ρυθμούς για να θαυμάσω. Εκείνο το καλοκαίρι, είχα μαζί μου ένα αστυνομικό βιβλίο. Είχα προχωρήσει κάποια κεφάλαια, όταν ένα μεσημέρι ενώ έπαιζα με τα κουβαδάκια μου αμέριμνα στην άμμο, τον έπιασα να έχει στα χέρια του το βιβλίο μου. Εκείνος, ποτέ δε διάβασε βιβλίο. Έτρεξα κοντά. Διάβαζε για να με φτάσει κι όταν αυτό έγινε προχωρήσαμε μαζί. Διαβάζαμε σιωπηλά. Άλλες φορές διάβαζε ο ένας δυνατά κι όταν κουραζόταν συνέχιζε ο άλλος. Περάσαμε 12 νησιά. Ένα βράδυ είχαμε αφήσει το τελευταίο κεφάλαιο και βιαζόμασταν να γυρίσουμε για να μάθουμε το τέλος. Το βιβλίο δεν ήταν καλό, αλλά καμία σημασία δεν είχε πια, είχαν όλα τα άλλα. Στη Σχοινούσα, η εικόνα από το άνοιγμα της σκηνής ήταν σαν πίνακας. Κουβαλούσα μαζί μου μία παλιά φωτογραφική μηχανή. Ίσως να μπορέσω να σας δείξω, κάποτε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου