Τσάι

Στα γραφεία του μπλογκ σήμερα κάτι μοιάζει με γιορτή! Φτιάξαμε κρύο τσάι που η ιστορία του ξεκίνησε από νερό σε θερμοκρασία δωματίου. Οι κούπες μας μοσχοβολάν μήλο και κανέλα και είναι πρόστυχα ιδρωμένες ενώ κατά τα άλλα μοιάζουν τόσο χειμωνιάτικες. Κι είναι τόσο σπουδαίο για εμάς γιατί γοργά αυτό το επιτυχημένο πείραμα μας οδηγεί στο να παγώσουμε earl grey που ξεκινάει από νερό βρύσης κι όχι από τους 100.
Είναι μία τρέλα η σημερινή μέρα κύριες και κύριοι γιατί όχι μόνο είναι γιορτινή, βρέχει ο συννεφιασμένος ουρανός. ΧΕΛ ΓΕΑ. Για χάρη αυτής της τρέλας, ήρθε η ώρα να βάλουμε κάποια πράγματα σχετικά με τη σχέση μας με το τσάι σε σειρά.
Από μας, για εσάς με αγάπη.
Ξεκινήσαμε το φλερτ με το τσάι γιατί ερωτευτήκαμε την ιεροτελεστία της προετοιμασίας. Όλα αρκετά συγκεκριμένα και αγνά. Διεισδύσαμε βαθύτερα, όταν είδαμε τις επιλογές. Μαγευτήκαμε από τα βότανα και τα φρούτα που έμπλεξαν τις ζωές τους με το τσάι.
Η πρώτη επαφή με το earl grey ήταν από την ταινία Mary and Max.

Μας έκανε να αναζητήσουμε αυτό το τσάι με το μεγαλοπρεπές όνομα και να βάλουμε επιτέλους μία ταμπέλα σ'αυτή την από χρόνια συναρπαστική γεύση που δεν την είχαμε ως τότε τακτοποιήσει. Ύστερα ήρθε το χύμα κι ένα μακρινό ταξίδι βόρεια στην Ευρώπη που μας άφησε ποικιλίες, φίλτρα κι αναμνήσεις. Έκτοτε οι χειμώνες απέκτησαν μία έξτρα τσαχπινιά. Χωθήκαμε σε καναπέδες, μέρες κρύες, βροχερές και κρατώντας κούπες ανάλογα με τη διάθεση απολαμβάναμε τα πεταμένα μας λεφτά στ' αμέτρητα φακελάκια κάθε λογής και στο πάντα άναρχο χύμα. Βρήκαμε έπειτα και μαγαζιά που μας τραβούσαν ακόμα πιο βαθιά. Μόνο με τσάι. Τακτοποιήσαμε τα μαγαζιά στον κατάλογο των επιλογών μας, ανάλογα μα το τσάι που προσφέρουν. Γνωρίσαμε τον "μυρωμένο θάμνο" που με μέλι θα είναι πάντα λίγο πιο ωραίος. Γευτήκαμε τον ίσως υπερτιμημένο "μικρό πρίγκιπα", την όλα καλά "κόκκινη πλατεία" και κάμποσα άλλα εντυπωσιακά που δυσκολεύομαι ν'ανακαλέσω τώρα.
Κάποιος κύριος παππούς, μία μέρα μας χάρισε το μεγάλο μυστικό κι ήταν ίσως εκείνη η μέρα που εκτίμησα το πιοτό δίχως την παρουσία ζάχαρης, μελιού ή όποιας άλλης γλυκαντικής ουσίας. Ήταν η μέρα που σε μία ζεστή κούπα νερό, πέταξε μέσα κάποια λίγα μικρά μπαλάκια. Μας εξήγησε ότι αυτό είναι το μπουμπούκι από το τσάι. Δε θυμάμαι παραπάνω, περιμένω απάντησή του για να τακτοποιήσω λοιπές λεπτομέρειες.
Μετά ήρθε η μέντα. Τι δυνατή γεύση! Κι αυτή στρέιτ, τη συμπάθησα πολύ.
Κάποια ινδικά μυστικά αργότερα και το τσάι μου άρχισε να νοθεύει γάλα που, αλήθεια δυσκολεύτηκα να το αποχωριστώ.
Κι ύστερα εκείνη η μέρα πάνω από τον Ατλαντικό. Ένα ποτήρι που από σπόντα ήρθε στα χέρια μου με ένα ταπεινό "εγγλέζικο πρωινό" που μέχρι τότε σνόμπαρα τόσο, έκανε την αεροπορική να φαλιρίσει.
Τα ταξίδια μου έμαθαν το μάτε και με τόση χαρά το έφερα πιο κοντά σε κάποιους αγαπημένους στο σπίτι.
Μία μέρα γνώρισα το παγωμένο earl grey κι ήταν κι αυτή μέρα σταθμός.
Μέχρι προψές. Μία σχετικά αδιάφορη αγορά ενός τσαγιού "μυρωδικών" συνοδεύτηκε από την άκρως υπέροχη ανακάλυψη του τσαγιού της "Παλμύρας"... Ανυπομονώ να δω το πρόσωπό σου όταν το δοκιμάσει πρώτη φορά.
Και τώρα το σημερινό! Σαράντα και πέντε λεπτά μαύρο, μήλο και κανέλα πνίγηκαν σε θερμοκρασία δωματίου και μετέτρεψαν τη μέρα σε γιορτή.
Αυτά μέχρι τώρα, μία ασήμαντη ιστορία πάθους που θα σβήσει με ένα απογευματινό πράσινο με γιασεμί καθώς σε λίγο θα χτυπήσουν την πόρτα κάμποσα γραμμάρια "μαγικού φίλτρου", τσάι της "παλλακίδας", "ρώσικες νύχτες" και το "indiana's song".