Αγαπημένη μου Αυστρία,
Υποθέτω ότι είσαι χώρα. Δε θα το αναζητήσω στο γοογλε, θα σε βάλω στο μυαλό, σα να 'σαι χώρα. Μέσα σου έχεις ένα σημαντικό κομμάτι μου. Καιρό τώρα δε νιώθω τίποτα. Ζορίζω τον εαυτό μου να λούζεται με δράματα μήπως και καταφέρω να καώ στη φωτιά τους, αλλά και πάλι νιώθω σαν κουταλάκι. Δε νιώθω θλίψη που είμαι άδεια, γιατί νιώθω γεμάτη. Δε νιώθω χαρά που νιώθω γεμάτη, γιατί είμαι άδεια.
Θα θυμάμαι το πρόσωπό σου. Δε θα έχω κοντά την αγκαλιά σου... Ίσως όλος αυτός ο περασμένος χρόνος να ήταν η προετοιμασία. Ίσως ήσουν αέρας τα περασμένα χρόνια για να με βοηθήσεις να μεγαλώσω. Να, ξέρεις, νοερά και πραγματικά, αν δεν υπήρχες εσύ, ίσως να μην τα είχα καταφέρει... Μετρούσα τις μέρες ανάποδα για τη μεγάλη έξοδο και είμαι ακόμα στους ίδιους τοίχους. Μα φταίω εγώ. Ιδρυματισμός;
Αγαπημένη μου Αυστρία, έχεις μέσα σου ένα κομμάτι μου, που κρύβει μέσα του ένα κομμάτι μου. Πάντα όταν το αγγίζω και το βλέπω, γίνομαι παιδί. Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο παιδί νιώθω κοντά του. Κι όλα τα ξεχνάω αμέσως. Μαγική η δύναμη που έχει η οικογένεια που χτίζεις. Μαγικό κάποιος να ξέρει τι σκέφτεσαι όταν ακούς τους άλλους να μιλάνε και τη σιωπή σου να ουρλιάζει. Να σκουντάει χαριτωμένα το πόδι σου κάτω από τα θρανία, τα τραπέζια και τις μύτες των άλλων.
Αγαπημένη μου Αυστρία, κάποτε είχα μία παράξενη οικογένεια. Είχε τρία αρσενικά και ένα θηλυκό. Το βασανισμένο θηλυκό, ήταν πάντα βασανιστικά εκεί. Το μεγάλο αρσενικό, βασανιστικά δεν ήταν ποτέ εκεί. Είχα ένα αδελφό που έμοιαζε με άνεμο και ένα αγόρι που του άφησα το αληθινό ρήμα και το όνομά μου.
Αγαπημένη μου Αυστρία, σε φιλώ γλυκά. Πρέπει να μεγαλώσω τώρα. Υπόσχομαι όμως, να μη μεγαλώσω ποτέ! Καλό βράδυ.
Υποθέτω ότι είσαι χώρα. Δε θα το αναζητήσω στο γοογλε, θα σε βάλω στο μυαλό, σα να 'σαι χώρα. Μέσα σου έχεις ένα σημαντικό κομμάτι μου. Καιρό τώρα δε νιώθω τίποτα. Ζορίζω τον εαυτό μου να λούζεται με δράματα μήπως και καταφέρω να καώ στη φωτιά τους, αλλά και πάλι νιώθω σαν κουταλάκι. Δε νιώθω θλίψη που είμαι άδεια, γιατί νιώθω γεμάτη. Δε νιώθω χαρά που νιώθω γεμάτη, γιατί είμαι άδεια.
Θα θυμάμαι το πρόσωπό σου. Δε θα έχω κοντά την αγκαλιά σου... Ίσως όλος αυτός ο περασμένος χρόνος να ήταν η προετοιμασία. Ίσως ήσουν αέρας τα περασμένα χρόνια για να με βοηθήσεις να μεγαλώσω. Να, ξέρεις, νοερά και πραγματικά, αν δεν υπήρχες εσύ, ίσως να μην τα είχα καταφέρει... Μετρούσα τις μέρες ανάποδα για τη μεγάλη έξοδο και είμαι ακόμα στους ίδιους τοίχους. Μα φταίω εγώ. Ιδρυματισμός;
Αγαπημένη μου Αυστρία, έχεις μέσα σου ένα κομμάτι μου, που κρύβει μέσα του ένα κομμάτι μου. Πάντα όταν το αγγίζω και το βλέπω, γίνομαι παιδί. Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο παιδί νιώθω κοντά του. Κι όλα τα ξεχνάω αμέσως. Μαγική η δύναμη που έχει η οικογένεια που χτίζεις. Μαγικό κάποιος να ξέρει τι σκέφτεσαι όταν ακούς τους άλλους να μιλάνε και τη σιωπή σου να ουρλιάζει. Να σκουντάει χαριτωμένα το πόδι σου κάτω από τα θρανία, τα τραπέζια και τις μύτες των άλλων.
Αγαπημένη μου Αυστρία, κάποτε είχα μία παράξενη οικογένεια. Είχε τρία αρσενικά και ένα θηλυκό. Το βασανισμένο θηλυκό, ήταν πάντα βασανιστικά εκεί. Το μεγάλο αρσενικό, βασανιστικά δεν ήταν ποτέ εκεί. Είχα ένα αδελφό που έμοιαζε με άνεμο και ένα αγόρι που του άφησα το αληθινό ρήμα και το όνομά μου.
Αγαπημένη μου Αυστρία, σε φιλώ γλυκά. Πρέπει να μεγαλώσω τώρα. Υπόσχομαι όμως, να μη μεγαλώσω ποτέ! Καλό βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου