Κατερίνα, θυμάσαι που μου έδειξες το καλύτερο σπίτι του κόσμου;

Να τώρα, έτσι μου μοιάζει...

 Αυτό σκέφτηκα την πρώτη φορά που το άκουσα...

 Είναι αυτή η όμορφη θλίψη της κλα(σ)σικής. Έτσι μου μοιάζει να είναι, με μικρές και μεγάλες ανάσες. Απότομα. Πότε γρήγορα και πότε να ξεχνιέται. Σαν τον κήπο μου, πάντα παγώνει ο χρόνος εκεί μέσα. Κάποιες στιγμές παίζει, μα πάντα έχει έναν ρυθμό. Όλα μοσχοβολούν χρόνο... Ξέρεις τι είναι ο χρόνος; Είναι οι μυρωδιές... Οι μυρωδιές πάντα κρύβουν εικόνες. Και σε μία άκρη της γης μακριά, είναι μία Κατερίνα... Εκεί η ώρα πάγωσε όταν ήταν 12:15. Εκεί έχει ένα δασάκι και ένα ποτάμι σίγουρα! Η Κατερίνα, περνάει μέσα από το δασάκι και τα χριστούγεννα θα τα ζήσει η Κατερίνα, όταν τα ζω και εγώ εδώ, την ώρα που ο χρόνος πάγωσε 04:15.

 Κατερίνα, να την ακούσεις μία μέρα αυτή τη μουσική και να θυμάσαι ότι, όλα είναι τόσο μακριά όσο ένα δάκρυ και τόσο κοντά όσο μία σκέψη! Θα περιμένω το δάσος, να σου στείλω τον κήπο!

Αυτό σκέφτηκα... πώς έτσι μοιάζει η ζωή...