εσυ τον ξερεις τον τυπο;

αν κατι δεν το ζησεις, αληθεια, πώς μπορεις να πεις οτι το ξερεις; οτι το εχεις νοιωσει, το εχεις δει, το εχεις μυρισει και η καρδια σου χτυπουσε ηρεμα, ή δυνατα και γρηγορα. μπορεις να φανταστεις ισως πως θα ηταν... μα αν κατι δεν το εψαξες και δεν το αφησες να σε αγγιξει... πώς; κι υστερα ειναι και αυτο, αντι να δημιουργησεις το δικο σου κατι, βλεπεις τι υπαρχει ηδη ετοιμο. φορας "ρουχα" αλλων, για να ντυσεις το δικο σου κεφαλι. κι ειναι αυτο, αυτο που σε ικανοποιει; πριν μοιραστεις κατι, πριν ενστερνιστεις το οτιδηποτε και το αναπαραγεις, εχεις σκεφτει ποτε οτι θα ηταν σοφοτερο να μοιραζοσουν μονο βιωματα σου; πώς θα ηταν ο κοσμος αν απο αυριο το "ηξερα ενα τυπο που..." δεν θα μπορουσε να το πει κανεις; μοναχα θα μπορουσες να σκορπισεις κατι που ΕΣΥ εχεις δει-πιασει. μηπως αυτο θα εβαζε σε μία κινηση τον πλανητη; μηπως θα προσπαθουσε ο καθενας περισσοτερο και για τον εαυτο του και για τον αλλο να μοιραστει τη σκεψη του; μηπως τελικα ετσι θα επικοινωνουσαμε τις πραγματικες ιδεες; μηπως ετσι θα επιβιωναν τα "σωστα" ; καποτε καποιος μου την ειχε δωσει αυτη τη συμβουλη, που του την ειχε δωσει ενας τυπος, που 'ξερε εναν τυπο, που....