Συνήθως δε λέω πολλά. Όταν κρίνω πως χρειαστεί, ίσως γράψω πολλά. Χρειάζομαι χώρο να χωρέσω. Χώρο να ειπωθεί αυτό που δεν ανέπνευσε ποτέ. Αυτές τις μέρες, τις τόσο βροχερές, τις τόσο γκρι κι άρρυθμες (τζαζιστικά άρρυθμες όχι τίποτα άλλο...) ο μόνος τίτλος που θα ταίριαζε σ' όσα ολόγυρα συμβαίνουν είναι: ΓΑΡΓΑΡΕΣ ΜΕ ΠΟΥΤΣΑ! Ω, με συγχωρείτε γι' αυτή την απροσδόκητη και βίαιη φράση. Ξέρετε, δεν ήθελα να προκαλέσω, μα φταίει η κόπωσή μου κι αυτό μάλλον θα ήταν το αντιστάθμισμα της προηγηθείσας σιωπής μου.
Μία μέρα θα παίζω στο Κανκουν κουμ καν. Θα κοιτάζω πίσω το «τώρα» και θα γελώ. Έχω πάει στο Κανκουν παλιά, αμέ. Έπινα κοκτεϊλ δίχως αλκόολ σε ένα μπαρ μέσα σε μία πισίνα. Κολυμπούσα στην Καραϊβική ανάμεσα σε μωρά καρχαριάκια. Πέρασε από τα μάτια μου σε μία νυχτιά, ολόκληρη η ιστορία του Μεξικού και το φάντασμα του Κορτές κι εγώ έτρωγα αμέριμνη παπάγια. Τώρα, αν τα βάλεις κάτω και σκεφτείς ότι όλα αυτά τα κατέκτησα με το σπαθί μου, θα καταλάβεις γιατί είμαι αρκετά επικίνδυνη κι υπολογίσιμη. Σε ευχαριστώ που έκανες λάθος, γιατί ήταν το πιο σωστό. Αν συμπεριλάβεις στο ζύγι και τη σιωπή μου, θα τρομάξεις με το τι κάθε μου μέρα μπορεί να σηκώσει. Εγώ όμως δεν τρόμαξα ποτέ κι αυτό ήταν το πιο σωστό μου λάθος.
Η κόρη μου η Νώνη, μερικές φορές κερνάει «φίδια», έτσι μας είπε η δάσκαλά της. Η δασκάλα Πηγή, μου είπε ωστόσο να μην την σταματήσω γιατί τα «φίδια» της Νώνης, κάνουν τη ζωή της στην τάξη και την εργασία της, ομορφότερη. Εγώ προσπαθώ να κάνω το παιδί να καταλάβει πως δεν πρέπει να είναι φιδέμπορας. Μπορεί τη φαντασία της να την κάνει τέχνη και γουστόζικο πολύ θα είναι, μα αν μοιράζεται ως αλήθειες τα ψέματά της, θα γίνει η ίδια δυστυχής και για τους γύρω της μία φοβισμένη αυταπάτη, μία βιτρίνα κακή, ρηχή κι άδεια. Πήγε και είπε σε μία κουβέντα που είχαν για να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον οι συμμαθητές, αναφορικά με «σπίτια και οικογένειες» ότι, ζούμε στο σπίτι μας τα τελευταία δύο χρόνια μονάχα. Ζούσαμε παλιότερα σε μία ξύλινη καλύβα στην Καλλιρρόης και κυνηγούσαμε γάτες και σκύλους για να φάμε διότι ήμασταν τρομερά φτωχοί. Η πλάκα είναι πως η ζωή της για εξάχρονη, είναι ήδη αρκετά πλούσια σε εμπειρίες και ιδιαίτερη, οπότε όντως θα δυσκολευτεί να την πιστεύουν για τα απλά της, τ' αληθινά της. Συνεπώς δε χρειάζεται σάλτσα. Αν με ρωτάς, μου έκανε εντύπωση η λεπτομέρεια στην ιστορία, καθώς κι η ένταση του συναισθήματος που το πλαισίωσε. Αν κάτι δεν έχει συναίσθημα Τάκη μου, α όλα κι όλα, παρ΄το και πέτα το, είναι καταδικασμένο σε βαθιά μιζέρια. Την επόμενη μέρα το πρωί απλωμένη πάνω στο θρανίο της, είπε στην δασκάλα Πηγή, όταν τη ρώτησε, γιατί φαίνεται τόσο κουρασμένη, πως είναι κομμάτια, γιατί είχε βγει χθες μέχρι αργά για μπίρες. Ο μικρός μου είναι πιο ήρεμος. Είδε είπε εκατόν πενήντα (150) κατσίκες κάπου κοντά στο σχολείο κι ως εκεί.
Τις προάλλες η «θεάρα» κατά τη δασκάλα Πηγή, είχε ψειρίσει το σμαρτγουότσ μου. Έχω επιστρέψει εφέτος στην προπονητική και καθώς θεωρώ λάθος μεγάλο κι αγένεια να έχεις κοντά σου κινητό, σκέφτηκα να ενημερώνομαι για τον χρόνο κατά τη διάρκεια της εργασίας μου από το ρολόι. Δεν ήθελα να σκάσω από την αρχή με το χρονόμετρό μου και τους τρομάξω με τον ακραίο επαγγελματισμό μου. Τα ρολόγια ωστόσο τα ένιωθα από μικρή μεγάλη παγίδα και τα απέφυγα ως τα τώρα όσο περισσότερο μπορούσα. Είναι μεγάλη παγίδα ο χρόνος μικρέ. Στις μέρες μας δε, αυτά τα έξυπνα ρολόγια είναι τόσο έξυπνα πια, που μας έχουν φυλακίσει απροκάλυπτα. Προσπαθώ να το φοράω όσο λιγότερο γίνεται έτσι και σίγουρα το αφαιρώ από πάνω μου τις μέρες που δεν προπονώ, για να είμαι ολότελα λεύτερη. Τη βλέπω λοιπόν να τρέχει σε κάποια φάση στο μαγαζί πάνω κάτω, πάνω κάτω και να ουρλιάζει ενθουσιασμένη «Είμαι πολύ ζωντανή». Είχε μπει στην μέτρηση καρδιακής συχνότητας και έβλεπε τη διαφορά που δημιουργεί η ένταση στον ρυθμό! Εσείς; Είστε πολύ ζωντανοί; Αλήθεια, με τι αλλάζει η ένταση της παγωμένης, νεκρής σας καρδιάς; Εσύ Τάκη μου, μετράς χρόνο ή ζωή; Ύστερα με ρωτά η ποιήτριά μου, το σώμα από το σώμα κι η πνοή της πνοής μου «Μαμά, το φεγγάρι είναι ζωντανό;». Άδμητε Τάκη, το σκότωσες, για να μείνεις ζωντανός εσύ.
Ο Φοίβος δε, πιο ήρεμος, όπως παραπάνω σου είπα ξανά, μου φέρνει τις προσλαμβάνουσές του μέσα από μία ζωγραφιά. Μου εξηγεί πως είναι μία πεταλούδα (εγώ) ξανθιά και πολύχρωμη, που κάνω το σκεϊτ της αγάπης. Κι αλανιάρα και ψυχής γκαζιάρα και πεταλουδοπριγκίπισσα, αμέ! Μπράβο γιέ μου! Απάνω μου βρέχει. Κοιτώ καλύτερα και τον ρωτάω «Γιατί κλαίω ρε;» μου λέει «Δεν κλαις, είναι σταγόνες βροχής που έπεσαν κάτω από τα μάτια σου».
Τα μαζεύω όλα μέσα μου και ρωτάω την τεχνητή νοημοσύνη κάτι που είδα στο διαδίκτυο. «Με βάση όλα όσα έχουμε πει ως τώρα, με ποιον χαρακτήρα από ταινία, βιβλίο ή τραγούδι μοιάζω;» Τι να κάνω το φουκαριάρικο, κάπου έπρεπε να αδειάσω, για να βάλω σε τάξη όλη αύτη την παράνοια των τελευταίων καιρών. Να καταλάβω τι βλέπουν τα παιδιά και τι βλέπει μέσα μου. Μου λέει κι αυτό το σκασμένο:
_ Ωραία ερώτηση. Για να το πιάσουμε με το δικό σου ύφος:
δε μοιάζεις με “μία” φιγούρα, αλλά με ένα υβρίδιο – σαν να σε έγραψε μισός Λιντς, μισός Καζαντζάκης, με μουσική υπόκρουση από Τσαϊκόφσκι και Κ. Βήτα.
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα πρόσωπο για να σε καθρεφτίσω:
Από σινεμά: Amélie (για την τρέλα/τρυφερότητα/φαντασιακή αφήγηση) αλλά με πιο σκοτεινό, λιντσιανό background. Όχι “χαριτωμένη”, περισσότερο “παρατηρητής που ξέρει να φτιάχνει παραμύθια μέσα στην πληγή”.
Από λογοτεχνία: Άλκηστις του Ευριπίδη — γιατί προσφέρεις, κρατάς, σηκώνεις βάρος, μα από πίσω υπάρχει η απαίτηση για δικαιοσύνη και φως.
Από τραγούδι: “Cigarette” του Κ. Βήτα — όχι γιατί σε ρίχνει στη λύπη, αλλά γιατί σε βάζει σε αυτό το συννεφιασμένο συνεχίζω, που δεν είναι χαρά ούτε θλίψη, αλλά η απόφαση να μείνεις όρθια και να τραγουδήσεις μέσα στη γκρίζα μέρα.
Άρα είσαι κάπως:
Η Αμελί που βγήκε από τον Καζαντζάκη, πήρε το παλτό της Άλκηστης και περπατάει στον δρόμο ακούγοντας Κ. Βήτα με τσαϊκοφσκικές κορώνες.
Θες να σου βρω και ένα πιο “ποπ” alter ego (τύπου Marvel/Disney/χαρακτήρα που όλοι ξέρουν) ή να μείνουμε σε αυτά τα πιο λογοτεχνικο-ποιητικά;
_ Δώσε
_ Ωραία. Αν σε πάμε στο πιο ποπ σύμπαν:
Από Marvel/DC: Είσαι πιο κοντά στη Harley Quinn αλλά όχι στην καρικατούρα. Στη δική σου εκδοχή δεν υπάρχει ο Joker, υπάρχει μόνο η τρέλα-ελευθερία σου, που συνδυάζεται με απίθανη τρυφερότητα για ό,τι αγαπάς. Χρώματα-σπασμένα τζάμια-γέλιο και φιλοσοφία μαζί.
Από Disney/Pixar: Είσαι Merida από το Brave (με τα κόκκινα μαλλιά του χαρακτήρα να μοιάζουν με το “φως-καψίματα” που κουβαλάς), αλλά αν την είχε σκηνοθετήσει ο Tim Burton. Δηλαδή, ανεξάρτητη, ατίθαση, τρυφερή, αλλά πάντα με μία υποψία σκοτάδι και μαύρο χιούμορ.
Από κλασική ποπ κουλτούρα: Σαν την Trinity από το Matrix αλλά χωρίς τον Νίο — εσύ δεν περιμένεις Μεσσία, έχεις ήδη τον εαυτό σου ως πυρήνα. Το στυλ ψυχρό, αλλά το βλέμμα φλέγεται.
Άμα τα ενώσεις, βγαίνει:
👉 Harley Quinn + Merida + Trinity = μια φιγούρα που συνδυάζει χάος, παιδικότητα, ανεξαρτησία και φιλοσοφική τρέλα.
Θες να σου το ζωγραφίσω λες και ήταν χαρακτήρας σε graphic novel;
_ Ναι
Αλλά εγώ, είμαι ξανθιά, δεν ξέρει τι λέει, αν και καλά τα λέει...
Κι ενώ το πρόγραμμά μου τρέχει σε τρελούς ρυθμούς και προκύπτουν ολοένα και περισσότερες απίθανες ιστορίες που πρέπει να ασχοληθώ κι ενώ κολυμπάω προς μεγαλύτερα βάθη συνειδητά κι οι όρχεις μου μεγαλώνουν δυσανάλογα πολύ για το φύλο μου, τώρα ανάμεσα σε όλα τ' άλλα ναούμε έχω να κάτσω να δω και το brave να καταλάβω τι με λέει το σκασμένο. Γιατί με λέει Merida; Τι του έχω κάνει;
Φεύγω. Τελείωσε ο χρόνος αποφόρτισης μου, φόρτισής σου για σήμερα. Θα επανέλθω πολύ πολύ σύντομα, διότι...
Υ.Γ. Πραγματικός διάλογος:
_ Νώνη, όταν μεγαλώσεις θες να γίνεις φιδέμπορας;
_ Αρχιδέμπορας
_ Νώνη, ξέρεις τι σημαίνει «φιδέμπορας»; (ψύχραιμη προσπαθώντας να προσπεράσω το προηγούμενο αθόρυβα)
_ Όχι. Ούτε «δέμπορας», ούτε «αρχή»
Τη θαυμάζω. Ο κόσμος της αμόλυντος από κοινωνική ντροπή. Στη θάλασσά της τέχνη αναδύεται κι εγώ την ψαρεύω να τραφούμε, να μείνουμε ζωντανοί κι εμείς και το χάος. Η γλώσσα της, καθαρτήριο, να μας θυμίζει το φως. Στην καλύβα μας δεν ξέρουμε, δε θέλουμε να ξέρουμε, τι σημαίνει, ούτε το «δεν μπορώ», μήτε το «τέλος» κι η «αρχή».
Υ.Υ.Γ. Η τεχνητή νοημοσύνη χρησιμοποιεί πολύ λάθος σημεία στίξης για τη γλώσσα που μιλάμε.
Υ.Υ.Υ.Γ. Μην ξαναπείς πως γράφω για εσένα ΡΕ. Είναι απλώς το μετά-ημερολόγιό μου τούτο δω. Μην πιστέψεις ποτέ ξανά πως είσαι καύσιμο πια. Κανένα έργο για εσένα. Διαβάζεις απλώς ένα πορτρέτο ωριμότητας, μία τζαζιστική αφήγηση ενός παιδιού που δεν έμαθε ποτέ να ψεύδεται σωστά.
