Τι να γράψω τώρα; Δεν έχω προχωρήσει με τους στίχους τους χθεσινούς καθόλου και μολονότι δε μου αρέσει να μην ολοκληρώνω, δε μου αρέσει επίσης να μοιάζει με απειλή ή εκδίκηση το όποιο έργο μου. Πρέπει αυτοί οι στίχοι να είναι κατάλληλοι ακόμα και για ένα παιδί, παρά την ακατάλληλη ίσως γλώσσα. Να 'ναι η κληρονομία μου αυτή, που θα βοηθά να κατευνάζει το παιδί, τη μεγάλη του αναστάτωση. Να εστιάζει όμως στο φως που έχει μέσα του και στην έγκαιρη απομάκρυνσή του από ό,τι «βλαβερό». Στην αναγνώριση τόσο του μάταιου όσο και του ουσιώδους. Έτσι αντί να γίνεται μαλακισμένο ή βαθιά πληγωμένο, απαλά να σιγοτραγουδά και πλατιά να χαμογελά. Δεν επιθυμώ όμως σήμερα να ασχοληθώ με αυτό.
Τώρα, θέλω να γράψω κάτι στεγνό, άψυχο. Όχι λυρισμός. Όχι λογοτεχνία. Κάτι σφιχτό, αντιποιητικό. Κανένα συναίσθημα. Καμία πρόθεση να συγκινήσω. Θέλω να γίνω μηχανή, θέλω να γίνω εξέλ. Θα αντιγράψω κάτι τρομερά μειωτικό μου έτυχε να φέρει ο άνεμος στο τραπέζι μου. Συγγνώμη, δεν ήθελα να πω «άνεμος».
ΜΕΛΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗΣ
Μικροανάλυση: Το υποκείμενο παρουσιάζει σαφή διάσπαση μεταξύ του βιωματικού του εαυτού και του ρυθμιστικού του μηχανισμού. Ορίζει την πραγματικότητα μέσα από ανάγκες ασφαλείας, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπει διαρροές επιθυμίας, φαντασίας και συναισθηματικής επαφής. Η επιλογή «στεγανών» λειτουργεί όχι ως προστασία, αλλά ως ακινητοποίηση. Η σιωπή, είναι παραλυτικό μέτρο διατήρησης στασιμότητας. Αν και αποτρέπει την είσοδο εξωτερικών απειλών, εσωτερικά υπάρχει συσσώρευση αβίωτης ενέργειας, η οποία ελλείψει διεξόδου οδηγεί σε πνιγμό εκ των έσω. Η «κανονικότητα» του περιβάλλοντος του υποκειμένου λειτουργεί ως αισθητηριακός αναστολέας, δεν προκαλεί πόνο αλλά ούτε ζωή. Συμπερασματικά, το υποκείμενο δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με άλλους, αλλά με τον ίδιο του τον πυρήνα.
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ!
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΕ.
Σύστημα διέλευσης χωρίς στίγμα. Χωρίς βάρος. Χωρίς παρέκκλιση τροχιάς. Η αλληλεπίδραση δεν προκάλεσε μεταβολή. Δεν κούνησε δείκτη. Δεν όρισε. Μία ανεπαίσθητη παρουσία μέσα σε μία περίοδο ήσσονος σημασίας. Δεν χρειάστηκε αποτίμηση. Δεν απαιτήθηκε αντίδραση. Απουσίασε ο λόγος άρα και η ανάμνηση. Η ύπαρξη δεν αξιολογήθηκε ως επαρκής για ερμηνεία. Ενέργεια ούτε απειλητική, ούτε σαγηνευτική. Δεν καταχωρείται ως εμπειρία. Απλώς σημειώνεται για αποφυγή επαναλαμβανόμενης καταγραφής στο μέλλον.
ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΛΩΣΗΣ: Μηδενικός
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ: Αδιάφορη
ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΘΟΡΥΒΟΣ: Ανύπαρκτος
Δεν απασχόλησε. Δεν δίδαξε. Δεν ενόχλησε. Απλώς υπήρξε.
Αν εξαιρέσεις το πάντα σικάτο πλάγιασμα στην γραμματοσειρά, ο παππούς ίσως με μάλωνε για όλα τα άλλα, που χρησιμοποιώ δηλαδή έτσι απερίσκεπτα, τέτοια γλώσσα και ύφος και κατέληξα να βρίζω και να γίνω αγενές μαλακισμένο. Δε θα έπρεπε οι άνθρωποι να πειράζουν ο ένας τον άλλον. Αλλά άντε μωρέ, σε τι ζούμε; Σε κανέναν όμορφο κόσμο; Τάχα σε κανένα παραμύθι; Γιατί να είμαστε ευγενικοί; Το χρωστάμε; Είμαστε κακοί. Γιατί να είμαστε ενσυναισθητικοί; Είμαστε χαζοί. Κι αυτά αρκούν! Ποιοι είμαστε εμείς να τον αλλάξουμε τον κόσμο;
