Γκαντάκ ντε μπουκαταρίε

 Αγόρασα ένα προϊόν για τα χείλη: Νερό για τα χείλη με χρώμα που διαρκεί για 300 φιλιά, είναι το όνομά του. Δυστυχώς δεν λαμβάνω τον αριθμό των φιλιών που θα ήθελα για να μπορέσω να επιβεβαιώσω ή να καταρρίψω αυτό τον ισχυρισμό και το αφήνω αυτό εδώ, να υπάρχει ως μία υπενθύμιση. Κατά τ' άλλα, τι τρομερός τρόπος να μετράς κάτι.

_Πόσο διαρκεί αυτό το νοτούρνο;

_ Όσο 33 φιλιά.

_Πόσο κράτησε η αγάπη σας; 

_Περίπου 1.000.000 φιλιά

_Σε πόσο καιρό αλλάζει ο χρόνος; 

_ Σε 2999 φιλιά... Αργεί

_Σε πόση ώρα θα είναι έτοιμο το φαγητό;

_ Σε 18 φιλιά.

_Τι θες για να είσαι ευτυχισμένη;

_Ένα φιλί

 Ναι...Σε άλλα νέα λατρεύω τον τελευταίο καιρό να λέω «ο πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει από την Καλλιθέα». Είναι μία φράση κλειδί, ώστε να μπορώ να δώσω κάποια βάσιμη δικαιολογία σχετικά με τις επιλογές μου. Αυτό που απολαμβάνω ακόμα περισσότερο από τη φωνή μου την ώρα που εκστομίζω αυτές τις λέξεις, είναι η απορία που δημιουργείται στα πρόσωπα των άλλων. Μία απορία που αντί να φροντίζω να λύνω, την δένω ολοένα και πιο πολύ, φιόγκο. Δε βαριέσαι. Προτεραιότητα έχουν αυτοί που θέλουν να βγουν, να αποβιβαστούν. Ακούω ακόμα τη φωνή της μάνας μου που μου φώναζε στις στάσεις «Πρώτα βγαίνουν κι έπειτα μπαίνουμε». Συνήθως τη σέβομαι αυτή τη συνθήκη. Συνήθως. Φαντάζομαι αν ήταν θέμα επιβίωσης δε θα με ενδιέφερε και πολύ το σαβουάρ βίβρ. Η πείνα, η δίψα, σε θολώνει. Ζήτω ο έρωτας, κάτω ο Ζαμπούνης. Οπότε δε γαμιέται. Προτεραιότητα έχουν οι έφιπποι, που είπαν και οι Θεοδωρόπουλος Μαθιουδάκης. 

 Σε λίγο θα ξεκινήσει ο Νοέμβρης μου. Δεν ξημερώνει μαύρη αυγή τις Πέμπτες και το Κατερινάκι τις Δευτέρες, στέλνει γράμματα από την ομιχλώδη όχθη στον καλό της, ακόμα. Τις υπόλοιπες μέρες άλογα παντού, με αναβάτες, άλογα και καλάμια. Πινακίδες: «Παρακαλώ για λόγους υγιεινής μην ουρείτε μέσα στο ασανσέρ» ολόγυρα στα λιβάδια. 

 Γιατί σου τα λέω πάλι όλα αυτά; Πες την αλήθεια. Αυτή δεν είναι η πιο μεγάλη απορία σου. Ξέρεις γιατί στα λέω; Έχεις ακούσει που η λέξη «μπανάνα» είναι σε πάρα πολλές γλώσσες περίπου ίδια. Λίγο πάνω, λίγο κάτω, νερό μπορεί να μην καταφέρεις να πιείς σε αυτή τη Βαβέλ που ζούμε, αλλά μία μπανάνα ρε παιδί μου θα καταφέρεις να την φας. Μάλιστα, αν έχεις μία μπανάνα, αν το καλοσκεφτείς, ένα σωρό ευκαιρίες μπορούν να σου παρουσιαστούν, μπορείς να τις δημιουργήσεις ο ίδιος δηλαδή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ανανά. Όχι τόσο πολύ όσο η μπανάνα, αλλά θα τον φας πιθανότατα και τον ανανά σου. Αν είσαι και φιλοευρωπαίος στο θεματάκι «ταξίδια» τότε εύγε, θα τραφείς σχεδόν σίγουρα. Ξέρεις όμως κάτι, ίσως εντελώς άχρηστο για την υπόλοιπη ζωή σου; Η λέξη «κατσαρίδα» σχεδόν σε όλες τις χώρες διαφέρει. Δε θα σου πω τι και πως, έχει πραγματικά ενδιαφέρον, ένα απόγευμα να βάλεις τα καλύτερα του Σοπέν να παίζουν για να δημιουργήσεις ατμόσφαιρα και να κάνεις τρόπον τινά ένα παγκόσμιο ταξίδι, να ακούσεις το «κατσαρίδα» σε όλες τις γλώσσες. Μέχρι που θα έρθει η στιγμή. Θα φτάσεις Ρουμανία. Εκεί θα τα δεις όλα. Θα καταλάβεις ότι μέχρι να προλάβεις να περιγράψεις αυτό που βλέπεις, όλα θα είναι πια αργά. Όπως πάντα άλλωστε, ε; 

 

Υ.Γ. «Να τους τρελάνεις κι αν μπορέσουν να σε ρίξουν στο πάτο

Κάτσε και σκέψου εκεί και κάνε τους άνω κάτω
Φτύσε τρέλα πάνω στην στυγνή λογική τους
Παραμυθένια αλήθεια σαν και αυτή τη παιδική τους
Τι να κάνουμε έτσι μας έδωσαν τον κόσμο
Έτσι απρόσωπο ψυχρό που απλώνει μίσος και τρόμο
Όμως εσύ ότι γουστάρεις θα το μάθεις
Όσα θες θα τα πάθεις κι έχεις κουράγιο να πλάθεις
Όνειρα αμέτρητα μα να μην μείνουν στην πλάτη
Αμόλησε τα στο δρόμο κι άστα να πούνε κάτι
Κάτι από εκείνα που δεν βγαίνουν στο στόμα
Κάνε τα σχέδιο μουσική κάνε τα χαμόγελο και πιόμα
Όσο για τα άλλα τα μυστικά σου
Αυτά κράτα τα καλά πίσω από την κάθε ματιά σου
Αυτός που νοιάζεται θα ξέρει που να ψάξει
Κι όποιος κουράζεται αλήθεια ποτέ δε θα ξεθάψει»

                                              Κοινωνικά Απόβλητα 

Κακ τιμπιά ζαβούτ;

  Καλημέρα. Σήμερα είναι γκρι η μέρα. Κι εγώ. Στο έχω ξαναπεί. Το γκρι στον δικό μου πλανήτη, δεν είναι κακό. Είναι άψογο, γιατί ούτε άσπρο είναι, μήτε μαύρο. Είναι όλα, όπως όλοι, όπως όλα. Άφησα τη μικρή στο σκολειό και περιμένω να  μεταλαμπαδεύσω ρωσική γνώση σε μία φίλη για να μας φτάσει. Ένιωθα τόσο έντονα σήμερα ότι το πρωί πρέπει να ξεκινήσει με τζαζ. Ευτυχώς εκεί που πόνταρα, τα κέρδισα όλα. Δε θα μπορούσε να παίζει καλύτερη μουσική, η εικόνα έξω από το παράθυρο να είναι ομορφότερη και ο εσωτερικός φωτισμός του χώρου καλύτερος. Προσπαθώ να περιγράφω κάμποσα απ' όσα συναντούν οι αισθήσεις μου για να μπορείς κάπως να μπεις κι εσύ τώρα που το διαβάζεις στη σκηνή. 

 Δε θυμάμαι αν σου είπα για το ρολόι Φιμπονάτσι. Ψάχνω καιρό τώρα ν' αγοράσω ένα, μα δεν το βρίσκω πουθενά. Αυτό με τα μπλε-κόκκινα-πράσινα χρώματα. Έχω βρει τρόπο να το κατασκευάσω, αλλά μόνη δεν μπορώ. Δεν την κατέχω αυτή τη γνώση. Το έχω όμως κάπως τοποθετήσει στην οθόνη του κινητού μου και μολονότι η ώρα είναι πάντα, σταθερά, ξεκάθαρα πάνω αριστερά, την αγνοώ κι επιλέγω να βασανίζω τον εαυτό μου και να τη «μαθαίνω» από αυτό το μαγικό ρολόι. Θα ήθελα να ξέρεις ωστόσο πως έχει κάποια απόκλιση από τον πραγματικό χρόνο. Μη φανταστείς πολλά λεπτά, αλλά έχει. Αλλάζει η ένδειξή του μονάχα ανά πέντε λεπτά. Αυτό το ρολόι μου μοιάζει. Με αυτό σου υποδεικνύω όχι κάποιες συνεχείς αλλαγές του πενταλέπτου, μα την αδιαφορία για να φτάσω τον «χρόνο» ακριβώς, χωρίς αυτό να σημαίνει κάποια τραγική ασυνέπεια, αφού τέσσερα λεπτά το μέγιστο, θαρρώ όλοι θα μπορούσαν να τα αντέξουν.

 Τι λες λοιπόν το ρολόι Φιμπονάτσι, να είναι το νέο τεστ χαρακτήρων; Σε όσους ανθρώπους το έχω αναφέρει μέσα στα χρόνια δεν το γνωρίζουν. Οι περισσότεροι δε από αυτούς, δε θα αναζητήσουν κάποια παραπάνω σχετική πληροφορία, θα προσπεράσουν δίχως να θαυμάσουν καν το ιδιαίτερο αυτό, σχεδόν αριστούργημα. Έχω όμως κι έναν φίλο που όταν του το είπα μου έμαθε για ένα νέο ρολόι, το δυαδικό και σας εύχομαι να έχετε κι εσείς τέτοιους φίλους κι αν δεν είστε τόσο τυχεροί, να έχετε έστω από αυτούς που θα ενθουσιαστούν με το «φρέσκο ψωμί».

 Χάνοντας λοιπόν κάπως τον χρόνο, μάντεψε. Νιώθω περίπου δεκαπέντε αυτή την εποχή. Όλα είναι σχετικά σταθερά κι ας είναι όλα τόσο ασταθή. Με έχει κατακλίσει ξανά μία αγάπη, μία έντονη επιθυμία γι' αυτό που σε μεγάλο βαθμό καθόρισε τη ζωή μου. Φέτος θα ξαναπαίξω με τη φανέλα μου και νιώθω ρε παιδί μου λες και μπήκε κάπως η ψυχή μου στη θέση της. Ο ύπνος μου; Αυτός κι αν έχασε τον χρόνο. Σα να μην μπορώ να κατεβάσω διακόπτη, να μεταβώ στην ονειροχώρα μπας και βρω εκεί τις απαντήσεις. Αλλά όχι, ίσως δε θέλω πραγματικά απαντήσεις. Με έχει εκστασιάσει η υπεράναλυση του υποσυνειδήτου. Το πως αυτό ξεγυμνώνει τις κινήσεις μας και τις μύχιες σκέψεις μας και το πόσο σκληρό είναι να πρέπει να παλεύεις ώστε να μην το αφήνεις να «μαρτυράει». Έτσι, αν και ό,τι συμπαθούσα περισσότερο από τον Σίγκμουντ ήταν μάλλον η εγγονή του, που πίστευε πως η ψυχανάλυση είναι μία ναρκισσιστική πολυτέλεια, έχω καταλήξει να πίνω νοερά καφεδάκια μαζί του στις τρεις το πρωϊ και να του αναφέρω διαρκώς κάτι καινούργιο για φυλλοκαιφτέρισμα. Απολαυστική διαδικασία αυτό το ακούσιο παίδεμα.  

 Ήρθε η φίλη. Κλείνω. Πρέπει να της μάθω τις δύο πρώτες στροφές της Κατ(ι)ούσας τώρα. Πρέπει να μας φτάσει σου είπα γιατί την ερχόμενη Δευτέρα ξεκινάει. Τι κι αν φύγαμε πριν τέσσερα λεπτά, οι καρδιές μας είναι τρία λεπτά μακριά από τα σωθικά μας, δύο λεπτά πριν σε σκέφτηκα πάλι και σε ένα λεπτό ίσως θα έχουν όλα τελειώσει για πολλοστή φορά. Τι; Το πέτυχα ακριβώς;

Παζάλουστα Ανεστάκι

 Σήμερα είναι η περίπου πρώτη μέρα της Φακής στο σχολείο. Κέρδισα τη μάχη. Τώρα, πρέπει ν' ακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα προσαρμογής, όπως ορίζουν. Φυσικά δεν έχουν ιδέα ότι το 3χρονό μου είναι οριακά το ίδιο ανεξάρτητο με εμένα. Χθες που πήγαμε για τη συνέντευξη κι έμεινε λίγο μόνη, όχι μόνο δεν έκλαψε και δε με αναζήτησε, αλλά διαμαρτυρήθηκε έντονα μόλις περάσαμε την πόρτα για να φύγουμε «γιατί μας διώξανε;».

 Κάπως έτσι λοιπόν, αρχίζει να διαμορφώνεται η σεζόν. Μαζί με εκείνη, ο οργανισμός μου πρέπει να αλλάξει κι αυτός. Δεν ήμουν ποτέ φαν του πρωινού ξυπνήματος. Για την ακρίβεια έπλεξα όλη μου τη ζωή με τρόπο τέτοιο ώστε να μπορώ να ξυπνάω όποτε θέλω και οι Δευτέρες να είναι μέρες ξεκούρασης. Τώρα, ήρθε η ώρα που θα πρέπει ξανά ως τις 09:00 να έχω βγει από την ονειροχώρα και να έχω φτάσει στον προορισμό. Μαζί με εμένα πρέπει να έχω φροντίσει να έχει πλυθεί, ντυθεί και βγάλει τις τσίμπλες του ακόμα ένας άνθρωπος.

 Αφού τακτοποίησα αυτό, έμενε να τακτοποιήσω κάπως και την άσβεστη δίψα μου για νέες περιπέτειες και γνώσεις. Ποια είναι η μαγική συνταγή; Να μπαίνεις σε νέους κόσμους. Να διεισδύεις σε κάποιο ολότελα ξένο περιβάλλον, κατάσταση και να προσπαθήσεις να κολυμπήσεις. Κοντολογίς την Πέμπτη ξεκινάω παραδοσιακό τραγούδι και τη Δευτέρα ρωσικά. Μη ρωτήσεις. Ούτε που ξέρω πως τα συνδύασα, ούτε που ξέρω που θέλω να πάω, αλλά όπως είχε πει ο γάτος «όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί». Με εντυπωσιάζω διότι έφτασα σε σημείο να επιλέγω όλο και πιο περίεργα, ετερόκλητα πράγματα και αναρωτιέμαι σε δέκα χρόνια π.χ. τι σκατά θα μπορούσα να αναζητώ για να τραφώ; 

 Σου γράφω ξανά εδώ κάποια νέα μου Τάκη. Πως αλλάζουμε έτσι ε; Πως παραμένουμε συνάμα τόσο ίδιοι... Θυμάσαι τότε που σου έγραφα τάχα πιο γενικά; Που ήμουν πιο κάθετη απέναντι στο «αυτονόητο» και το «ιδανικόν», πιο σίγουρη, πιο αυστηρή. Γράψιμο που κάποιες φορές νιώθω πως μου λείπει. Καταραμένη ευπλαστότητα, καταραμένε εγκέφαλε. Πλέον δε νιώθω τόσο ελαφοκυνηγός. Νιώθω στυγνή κυνηγός Ν.Ω.Σ.Ε* ΝΩΣΕ και σώσε, οτιδήποτε, ΑΝ σώζεται...

 Καλή μας αρχή.

 Όβερ εντ άουτ 

 

*Ντοπαμίνης, Ωκυτοκίνης, Σεροτονίνης, Ενδορφινών. 

Υ.Γ. Είμαι στη βανίλια. Τρώω αυγό με αβοκάντο. Δε μου αρέσει το αβοκάντο τις υπόλοιπες μέρες. Δε με ενοχλεί συνήθως, αλλά δε με ευχαριστεί. Το σνομπάρω και λίγο θα ήθελα να ομολογήσω, διότι πλέον φιγουράρει ως «must» παντού. Όσο γράφω αυτό το κείμενο έχω τρελαθεί με το πόσο νόστιμο είναι αυτό το πράσινο πράμα. Που θέλω να καταλήξω; Ότι πρέπει να ξέρεις γαμώτο πως να φερθείς στο αβοκάντο. Δε φταίει το αβοκάντο. Εμείς φταίμε. Εμείς που είμαστε ζώα κι ένστικτα κι ο φόβος, το σύνολο, μας φοράει μάσκες ίδιες, ασφυκτικές. Μάσκες απαραίτητες για να επιβιώσεις, αν δεν είσαι καλλιτέχνης ώστε ενίοτε να μπορείς να τις καις. Και πάλι καλημέρα σας.