Θα πάω να πάρω το καλό το αντικουνουπικό τώρα. Ήρθε η ώρα για περιπέτειες στη φύση. Μα έχω μία αδυναμία και θα ήθελα να τη μοιραστώ προτού φύγω. Η αδυναμία μου σχετίζεται με τα τζιτζίκια. Δε θέλω να τους αλλάζω θέση. Αρχικά, γιατί να τα ενοχλήσω; Έπειτα ένας ενοχλητικός φίλος, δεν τον ξέρεις, τα πιάνει και μου τα πετάει. Αυτή είναι η αδυναμία μου. Η αντίδρασή μου εκείνη τη στιγμή. Σκεπτόμενη ότι το τζιτζίκι έχει θυμώσει που το ενόχλησε, το κατευθύνει και με περίσσεια δύναμη κατά πάνω μου οπού μπορεί να το τραυματίσει και με κάνει έτσι να χορεύω/τρέχω άσχημα για να το αποφύγω, να αποφύγω το κατούρημα του τζίτζικα, να αποφύγω την εκδίκησή του. Η μία και μοναδική φορά που το βάζω στα πόδια για να αποφύγω κάτι. Τώρα που ξέρετε την αδυναμία μου, παρακαλώ, μην τη χρησιμοποιήσετε εναντίον μου, όχι τίποτα άλλο, μετά θα δυναμώσω προκειμένου να αμυνθώ και δε θα έχω καμία.
Σκέφτομαι τώρα να σας μιλήσω για τον γιατρό Ραφαήλ. Αλλά ο γιατρός νομίζω πως χρειάζεται σπουδαία ανάλυση, οπότε επειδή πρέπει σήμερα να βρω το αντικουνουπικό και δε θα το απολαύσω θα αφήσω εδώ μονάχα κάτι από αυτά που μου έγραψε και αργότερα θα επιστρέψω.
Εν τάχει κόλλησα μία γριπίτσα. Όχι τη γνωστή, κάποια άλλη η οποία επέμεινε και μου προκάλεσε μία επιπλοκή. Στην αρχή σκέφτηκα πως η πορτοκαλάδα θα νικήσει, αλλά αφού δεν πέρασε ούτε με την C, ούτε με μία αγωγή δύο εβδομάδες μετά, δεν τη γλίτωσα την αντιβίωση. Γιατροί στη μέση σχεδόν του Αυγούστου πουθενά. Βρήκα λοιπόν έναν στην άλλη άκρη της πόλης. Εδώ θα ξεκινούσε κανονικά η ιστορία, αλλά είπαμε, είναι όμορφη και θέλει χρόνο. Η επίσκεψή μου κράτησε πάνω από μία και μισή ώρα. Στο τέλος σκέψου, του είπα πως θα μπορούσα να πληρώσω παραπάνω από αυτά που μου ζήτησε. Ένιωσα ύστερα από πολύ καιρό ότι δε θέλω να αλλάξω δωμάτιο, ένιωσα χαζή, μικρή, διψασμένη. Έφυγα ψηλή, μεθυσμένη, γεμάτη. Ένας παππούς που είχε σπουδαία όρεξη για κουβέντα. Ένας θησαυρός! Μου είπε ιστορίες από τη ζωή του, μου έδωκε συνταγές (μαγειρικής, ιατρικές, μαγικές) και πασάραμε ο ένας στον άλλον φρέσκια πληροφορία. Σε κάποια φάση του δίνω το σημειωματάριο μου, να μου καταγράψει κάποιες από τις πληροφορίες.
_Ω έχετε καρνέ*, είπε με ενθουσιασμό. Μα είναι πάπυρος, είστε σίγουρη;
*Αυτά τα σημειωματάρια που πάντα πρέπει να θυμάσαι Τάκη πως πρέπει να πάνε στα χέρια των Φ&Φ, οι θησαυροί μου. Από αυτά που κουβαλάω πάντα μαζί κι αυτά κουβαλάνε εμένα.
Γενικά ενθουσιάζομαι πολύ με τους ανθρώπους που ενθουσιάζονται όταν από την τσάντα μου βγαίνει χαρτί και στιλό για να σημειώσω κάτι. Είναι οι ίδιοι που ενθουσιάζονται που έχω παρέα κάποιο βιβλίο. Είναι οι ίδιοι που δεν τους φοβίζει να βραχούν από τη βροχή. Οι ίδιοι που κάνουν ένα δωμάτιο αληθινά ενδιαφέρον. Οι ίδιοι που απόψε θα κοιτάξουν τον ουρανό, θα θαυμάσουν την πανσέληνο και τις περσείδες και θα παρατηρήσουν πόσο κοντά φτάνει ο Άρης στο φεγγάρι. Και πως όλα αυτά δεν τα κινούν ζώδια ή θεοί, αλλά η δίψα, η δίψα μας.
Μου σημειώνει λοιπόν ανάμεσα στ΄ άλλα, κάτι που είχε χρησιμοποιήσει με επιτυχία κάποια στιγμή στη ζωή του:
"Tu corri ai binari della mia indifferenza"
_Αυτό θα χρησιμοποιείς όταν το χρειαστείς. Το πιθανότερο είναι πως δε θα το καταλάβουν, είναι αρκετά ποιητικό. Όμως εσύ θα έχεις πει αυτό που θες. «Τρέχεις στις ράγες της αδιαφορίας μου»...
Έπειτα μου έδωσε το καρνέ πίσω και συμπλήρωσε,
...σας ευχαριστώ δεσποινίς για την τιμή που μου κάνατε να γράψω εδώ.
Θα κλείσω εδώ το παράθυρο της ιστορία του γιατρού Ραφαήλ. Πρέπει άλλωστε να πάρω χρόνο να σκεφτώ τι σημαίνει πραγματικά η «αδιαφορία». Ξέρεις όλα έχουν ενδιαφέρον, άλλα λιγότερο και άλλα πραγματικά πολύ, τουλάχιστον έτσι έχω πείσει τον εαυτό μου τελευταία για να μην είμαι πικρή. 'Ομως πως κάτι ή κάποιος φτάνει σε σημείο ν' εξοριστεί στη γραμμή της αδιαφορίας; Ποιοι είναι οι παράγοντες που το καταδικάζουν σε τρένο και άραγε, μπορεί να εκτροχιαστεί ή είναι ισόβια αυτή η σκληρή ποινή;
