Vi cinco caballos

 Είναι Παρασκευή απόγευμα και γράφω μέσα από ένα λαχανί αμάξι. Παρασκευές απόγευμα αυτής της σεζόν με βρίσκουν είτε ανάμεσα σε θραύσματα, είτε κάτω από τη μουσικοκινητική στα εγγλέζικα της Φακούλας. Εννοείται πως αυτό δεν είναι απόλυτο, καθώς ρόλοι έκπληξη προκύπτουν μαγικά διαρκώς. Οπότε βρίσκω εγώ τα απογεύματα της Παρασκευής, σε νέες περιπέτειες αρκετά συχνότερα απ' ό,τι νομίζεις. Προσπαθώ όπως ανέφερα να τιθασεύσω την ημερολογιακή φάση που περνάω και να το φέρω όλο στο πιο γενικό. Μία τα καταφέρνω, μία έχω τόση ανάγκη να μοιραστώ, μία κάποιος μου λέει χαρούμενος ότι βρήκε κοινό σημείο και ανάσα ακόμα και στα πολύ ειδικά. Νιώθω πολύ έντονα -καλά, δεν άλλαξε και πολύ αυτό μέσα στα χρόνια και σε καλό μου έχει βγει μέχρι τώρα- να μη με νοιάζει και πολύ το τσουνάμι που συνήθως ακολουθεί, αρκεί να νιώθω ανάλαφρη, να νιώθω ζεστασιά μέσα στις επιλογές μου και διάφανη. Δηλαδή πολύχρωμη. Τέλος πάντων, δε θέλω να σε μπερδέψω. Είδες πόσο καλά μπορώ να μιλάω γενικάειδικά; 

 Κατάλαβα με τα χρόνια πως τα πολύ μπερδεμένα γενικά, είναι εν τέλει πολύ ειδικά, βλέπε ένα παζλ. Αν είσαι παιδί, πολύ παιδί, μωρό και σου φέρουν ένα παζλ, το πιθανότερο είναι πως θα πιάσεις ένα κομμάτι, αν έχεις ξεκλειδώσει αυτή σου τη δεξιότητα και θα το φέρεις στο στόμα να το φας. Με τον καιρό, κάποιος θα βρεθεί να σου εξηγήσει, ότι αυτό το κομμάτι είναι μέρος μίας μεγάλης εικόνας. Οι μεγάλες εικόνες ξέρεις, δεν τρώγονται, δεν είναι εύπεπτες. Το αν θα ασχοληθείς ή όχι με τη μεγάλη ιδέα, είναι άλλη ιστορία. Σαφώς υπάρχουν και οι αλλοκοσμίτες που που να κουράζουν τώρα το νιονιό τους, σιχαίνονται τα παζλ, τα περίπλοκα, τ' αμάσητα. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ξεκινούν την περιπέτεια με τόλμη. Άμα ξεκινήσεις μπορεί να είσαι ο τύπος που θα βρεις πρώτα τα γύρω γύρω κομμάτια. Μετά, βάσει σχήματος και χρώματος θα συνεχίσεις. Με στρατηγική. Μπορεί να είσαι πολύ χαοτικός και κάπως κάπου να το πιάσεις δίχως τάξη και... Μπορεί να είσαι σκληρός καριόλης και να μη θες ποτέ να δεις στο κουτί ποια εικόνα ψάχνεις να βρεις, να το πας όλο με την καρδιά. Μπορεί να είσαι φίλος ψιλοψυχαναγκαστικούλης και να μετρήσεις αν όντως το παζλ έχει τα κομμάτια που λέει ότι έχει. Άλλωστε ποιος ξέρει, πόσοι θα υπάρξουν που θα προσπαθήσουν να σου κρύψουν κομμάτια για λόγους απίστευτα πολλούς. Μπορεί να ξεκινήσεις και να τα παρατήσεις. Είναι οκ αυτό. Μπορεί εν τέλει να μη σου αρέσει η εικόνα ή το μέγεθος. Μπορεί να θες παρέα για να λύσεις παζλ. Μπορεί να προσποιηθείς πως τα παζλοκόμματα είναι ελιές, εσύ δουλεύεις στο ψυγείο με τις πίκλες σε ένα σούπερμαρκετ και με ένα σακουλάκι, να βάζεις-ζυγίζεις-βγάζεις ελιές ξανά και ξανά για τα πελατάκια σου. Τέλος πάντων δε θέλω να σε μπερδέψω. Το παζλ είναι ξεκάθαρο τι είναι, αρκεί να θες να ξέρεις. Όπως όλοι μας ε! Είμαστε παζλ, είμαστε παίκτες, είμαστε κι αλλοκοσμίτες.

 Για φαντάσου τώρα πόσο ενδιαφέρον έχει όταν βρίσκεις σιγά σιγά τα κομμάτια του παζλ. Όταν κατανοείς πως και που και πότε και γιατί. Μία εικόνα που διαρκώς αλλάζει, ενός κουτιού που δε δίνει σαφή αριθμό για τα κομμάτια του. Υπάρχει μόνο μία υπόσχεση πως κανένας δε θα σου κρύψει κομμάτι από αυτό το παζλ. Έτσι κύριες και κύριοι είναι τα παραμύθια. Τα οποία τα φιλάει γλυκά στο μάγουλο ένας αδέξιος κουβάς με νερό, τα πιτσιλάει και τα ξυπνάει. Τέλος πάντων δε θέλω να σας μπερδέψω. Δεν είμαι πολύ σίγουρη τι λέω. 

 Όλα ξεκίνησαν όταν γύρισα πίσω να δω που είχα αφήσει την Έλλη. Διάβαζα τότε που είχε δει στον αντικατοπτρισμό την εικόνα με το ελάφι, κροκόδειλο, φεγγάρι, λάμπα και ένιωσα πως η Έλλη ξυπνάει. Όχι πολύ έντονα, αλλά το ένιωσα είμαι σίγουρη πλέον. Καλά, μπορεί κι όχι. Τέλος πάντων δε θέλω να με μπερδέψω. Αλλά αφού το ένιωσα, να μην το πω; Να το θάψω; Κι αυτό μαζί με εσένα;

 Πλέον είναι Σάββατο πρωί. Δεν πρόλαβα χθες τελικά. Είχα προτεραιότητα πριν σε έναν δρόμο και για κάποιο λόγο άφησα τα δύο αμάξια από το στοπ να περάσουν και μου πήραν τη θέση για να παρκάρω. Τα έγραψα λίγο ανάκατα πιο πάνω. Θα σου εξηγήσω τι συμβαίνει με το παζλ, αν και ξέρεις. 

 Οι τελευταίες μέρες ήταν σπουδαίες. Βρέθηκα σε ένα σωρό άλλους πλανήτες, μίλησα με ανθρώπους που δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα «αράζαμε» να κάνουμε τέτοιες κουβέντες. Μύρισα πράγματα που δεν πίστεψα ότι κυριαρχούν τόσο έντονα. Ταξίδεψα σε μία άδεια Αττική. Από τη μία άκρη της στην άλλη, δεν βρέθηκε ούτε στον δρόμο μου, μήτε στον αντίθετο άλλο όχημα. Την επόμενη το είπα στη Βάσια, για τη μαγική στιγμή και η Βάσια μου έστειλε πίσω μία κομματάρα που δένει τόσο καλά. Νωρίτερα η Μαρίζα έβαλε μία κομματάρα που τόσο σωστά επίσης δένει. Ύστερα βρήκα κι εγώ κάπως τυχαία άλλη μία, που μάντεψε... Ακόμα και τώρα, ακούγεται το this fire of autumn που τι κι αν είναι άνοιξη... Το κομμάτι αυτό έχει το κρύο του χειμώνα, τον έρωτα του φθινοπώρου και το αλάτι του καλοκαιριού. Παντού υπέροχα ταιριάζει. 

  Δηλαδή μισό λεπτό, δεν μπορεί να είμαι η μόνη. Δεν υπάρχουν φορές που θα θέλατε τόσο πολύ να μοιραστείτε στιγμές με κάποια άτομα; Να εύχεστε να μπορούσαν να ακούσουν την κουβέντα, να μυρίσουν τη μυρωδιά και να δουν την άδεια Αττική με το ψιλόχιονο, πλάι σας στη θέση του συνοδηγού; Ή έστω να μπορούσαν να δουν αυτά που είδαν τα μάτια μου και πως συνδυάστηκαν με τη μουσική. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Θα προβληματιστώ έντονα τις επόμενες ημέρες να βρω ποια δύναμη ενώνει το παζλ, τη μοιρασιά και την Έλλη. Θα ήθελα πολύ επίσης να μην κλείσω έτσι, αλλά να διαβάσω το κείμενο ξανά και με τη δεύτερη ανάγνωση, να είμαι πιο προσεκτική. Ποτέ!

 Τώρα είναι Κυριακή. Όλο το αφήνω κι όλο επιστρέφω. Πάω να σβήσω κι όμως δε με αφήνω. Έτσι είναι κι η ζωή. 

 Κάπως έτσι, μπες βγες, μπες βγες έφτασα στην Τετάρτη και ζορίζομαι πολύ τόσο για να σβήσω τα παραπάνω, όσο και να μην τα σβήσω. Πέρασε από τις οντισιόν ένας τύπος που γράφει κι αυτός τα δικά του. Εννοείται ότι δεν τον πέρασαν (που να ξέρουν;). Χάρηκα πολύ που τον εντόπισα. Αλλά τι σημασία έχει που τα γράφει. Ρε λες πιο πολύ απ'όλα να γράφουμε όσους γράφουν; 

 Τέλος πάντων. Η μουσική τις τελευταίες μέρες με ντύνει χρυσή. Χρυσό; Μπλιαχ. Με ντύνει, με γδύνει. Βοήθησαν πολύ οι αποστάσεις βλέπεις για νέες αναζητήσεις. Έτσι όπως ντυνογδυνόμουν λοιπόν, τσακ πέφτει το βλέμμα μου στο live των Συνθετικών. Σκέφτομαι να το ζήσω παραδοσιακά αυτό το Σ. Συνθετικοί, άσυλο, παζάρι. Σκέφτομαι να το κάνω ακραίο και να το κάνω όλο ποδαράτο. Ναι. 

 Και τα ΄πα και τα ξέρασα και άντε γεια, ραντεβού στo live. Μουσική η σειρά σου... Εγώ σωπαίνω, άλλωστε είδα πέντε άλογα και αυτό δεν είναι μία πίπα. 

Ασπρί

 Αγαπημένο μου ημερολόγιο

 Τώρα δεν είναι μία καλή στιγμή να αρχίσω να γράφω. Γενικά ίσως δεν είναι μία καλή στιγμή. Έχω δηλαδή μισή ωρίτσα, αλλά τι να σου κάνει μισή ωρίτσα. Μάλλον έκλεισα τη δουλειά και για τον Μάιο/Ιούνιο και εκεί που έλεγα να τελειώσω, κοίτα να δεις που μου άρεσε κάπως λίγο τελικά. Περισσότερο απ' όλα νομίζω με χαροποιεί η ιδέα της συνεργασίας με τον άνθρωπο. Αυτό σημαίνει ότι το μεγάλο ταξίδι πρέπει να γίνει πριν τον Μάη και το μεσαίο που ήταν να γίνει, πρέπει να γίνει χθες. Τώρα. Πάντα. Εκεί στο σιντριβανάκι μετά τα μεσάνυχτα με μπιρίτσες για κερματοψάρεμα. 

 Σήμερα η μέρα έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίς και είναι από τις μέρες που το σακίδιο μου είναι οριακά ίδιο με σακίδιο ενός κατασκηνωτή. Είναι από τις μέρες που δε με βλέπει το σπίτι μου. Είναι επίσης από τις μέρες με συννεφιά που χωράνε κι έναν γρήγορο «καφέ». Στην ιστορία μας επίσης, αυτή τη στιγμή μπαίνει το Παγκράτι. Δεν ξέρω ποια στιγμή εκτός από το να γράψεις, είναι κατάλληλη να κάνεις και μία μικρή έκρηξη. Μπουμ. Τέλος πάντων, μπορεί και να είναι καλή ιδέα... Δηλαδή σίγουρα δεν είναι καλή ιδέα, αλλά εξ ιδίας πείρας θα σας πω ότι ίσως οι χειρότερες ιδέες είναι οι καλύτερες εν τέλει. Οι χειρότερες ιδέες, κολυμπάνε με μεγαλύτερη λύσσα και πάθος να μην πνιγούν. Θα επανέλθω σε αυτό μόλις συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. 

 Σε άλλα νέα αγαπημένε μου Τάκη, νιώθω πως ήρθε η ώρα να διευρύνω τους ορίζοντες μου. Είναι η ώρα που κάτι που έκανα τελείωσε και τώρα με τρώει ο κώλος μου να ξεκινήσω κάτι καινούργιο. Να μάθω κάτι ακόμα. Αλλά από την άλλη γιατί να μάθω; Όσα περισσότερα κατανοείς, τόσο λιγότερο σε καταλαβαίνουν τελικά. Θα μάθω για τα ζώδια Τάκη. Θα μάθω επιτέλους τη σειρά των ζωδίων και ποιος είναι ο ωροσκόπος μου. Αυτά είναι τα σημαντικά της ζωής. Όπως έχει πει και ο αοιδός «στ' αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια και της καρδιάς τα επεισόδια, προτιμάς να τα δεις στην tv»

 Κατά τα άλλα, πόσο εύκολο είναι να διαλυθεί ο πλανήτης; Πόσο εύκολα ο καθένας μπορεί να πιστέψει πως έχει δίκιο μόνο αυτός. Απορώ και συγχρόνως θαυμάζω το γεγονός ότι μέχρι τώρα δεν έχει σκοτώσει ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί δεν έχουμε ανατινάξει ήδη τη Γη. Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά βλέπει ο καθένας τα πράγματα και πόσο απίστευτο παρ' όλα αυτά είναι ότι υπάρχουμε μέσα σε κοινωνικά σύνολα. Τρομερή η διάσταση των απόψεων και ταυτοχρόνως η ανάγκη για συνύπαρξη. Προσωποποιήστε το «άποψη» και το «κοινωνία» και δεν ξέρω, βάλ' τε να παλέψουν; Βάλτε τα να κάνουν παιδιά; Να φτύνει το ένα το άλλο όλη μέρα; Να κάνουν άγριο σεξ σε σκουπιδότοπους; Αυτό θα μπορούσε να γίνει ωραίο τραγουδάκι. Οι στίχοι δικοί σας...

 Ναι, Τάκη τώρα κλείνω. Πάω στον σκουπιδότοπο να διαιτητεύσω το φτυσίδι. Αλλά επειδή ο λογισμός μου ταξιδεύει διαρκώς, ζητώ συγγνώμη που θα χάσω το σκορ και θα βρω τη μαγεία σε κάποιο σκουπίδι και όχι στους πρωταγωνιστές μας.