Χθες συνέβη κάτι απίστευτο! Όπως πάντα δηλαδή... Σίγουρα υπάρχει κάποια λογική εξήγηση, μα το ότι δεν την έχω ακόμα εντοπίσει είναι αυτό που με κατατρώει. Ενώ θα έπρεπε να έχω κοιμηθεί ώρες νωρίτερα από αυτή που τελικά με πήρε ο ύπνος, βρέθηκα να σηκώνομαι με πίεση από το κρεβάτι μη μπορώντας να αποκοιμηθώ, για να κλείσω τα παράθυρα και να δω αν κλείδωσα. Ήθελα και λίγα τσίσα. Συνήθως δεν είμαι τόσο υπεύθυνη. Συνήθως είμαι σίγουρη ότι κλείδωσα και δεν ελέγχω. Συνήθως μου αρέσει το κρύο. Συνήθως μέχρι να πείσω τον εαυτό μου να σηκωθώ επειδή κατουριέμαι, έχω αποκοιμηθεί. Πάω λοιπόν προς την πόρτα και τι βλέπω; Το λαμπάκι που ειδοποιεί ότι η κουζίνα είναι αναμμένη, ανοιχτό! Να σημειωθεί πως προσπαθώ να μην αφήνω πράγματα πάνω στις εστίες ώστε να μη συμβεί κάποιο ατύχημα. Χθες υπήρχαν πάνω ξεχασμένα μία μπλε σακούλα, ένα κόκκινο τσαντάκι κι ο Χάρης. Μου πέρασε από το μυαλό να τα μετακινήσω πολλές ώρες νωρίτερα αλλά σκέφτηκα «έλα τώρα, μην είσαι υπερβολική».
Σηκώνω που λέτε τα πράγματα τίποτα δεν καιγόταν, τίποτα δεν είχε καεί. Μου πέρασε από το μυαλό μην τάχα βλέπω όνειρο και φαντάζομαι το λαμπάκι. Μαντέψτε! Σκέφτομαι λογικά, «θα είναι ο φούρνος». Το λαμπάκι ανάβει όταν επιλέγεις κάποια λειτουργία του φούρνου ακόμα κι αν δεν έχεις γυρίσει το διακόπτη με τη θερμοκρασία. Τσεκάρω, κλειστός! Μισή ματιά δεξιά και βλέπω έντρομη (ξεκάθαρη υπερβολή) ότι είναι γυρισμένος ο διακόπτης για το μεγάλο, το σούπερ το μάτι, στο 2! Το 2 είναι σα να λέμε στη μέση, όχι αστεία! Σκέφτομαι πάλι λογικά, «βλέπω όνειρο δεν παίζει». Κοιτάω δεξιά, αριστερά, όλα ίδια με την πραγματικότητα με φοβερές λεπτομέρειες. Πάω να πιάσω το κινητό, να βγάλω φωτογραφία, να τη στείλω κάπου γιατί θα ήταν ακόμα μία ιστορία που θα ήθελα να μοιραστώ, αλλά δε θα το έκανα γιατί ποιος θα πίστευε αυτά τα τρέλα. Σκέφτομαι πάλι λογικά, «Θα έχει χαλάσει το μάτι. Τυχεροί στην ατυχία». Γυρνάω τον διακόπτη στο 0, τον ξαναγυρνάω στο 3 και μέσα σε δευτερόλεπτα το μάτι κατακόκκινο!
-Διακοπή της ιστορίας.
-Συνέχεια της ιστορίας μέρες πολλές μετά
Αφού λοιπόν εκείνο το βράδυ απέκλεισα όλες τις πιθανές λογικές εξηγήσεις (αυτόματη απενεργοποίηση κλπ) κατέληξα στο ότι ο Χάρης είναι η λύση. Η επέμβαση του δεινόσαυρου στην ιστορία εμπόδισε το παρανάλωμα.
Έτσι κάπως ανάμεσα στην καθημερινή ζωή που ελέγχεις αν κλείδωσες την πόρτα και σε δεινόσαυρους μυστικούς σούπερ ήρωες έγινα 30. Τριάντα, ολογράφως. Δε θα σταθώ στα του θανάτου, μιας και στέκεται διαρκώς αυτός από πάνω μας, οπότε κλάιν. Θα σταθώ στην εντελώς αδιάφορη θέση των αριθμών στον πλανήτη μου. Με βοηθούν δηλαδή στο να καταλαβαίνω τη γλώσσα των άλλων, αλλά μου είναι πραγματικά τόσο αδιάφοροι. Αν δηλαδή θα μπορούσα να βάλω εγώ έναν αριθμό για το πως νιώθω θα έβαζα το 316137. Ναι, τόσο. Έχει λίγο από 3, λίγο από 16 και λίγο από πτώμα, λίγο από έμπειρο, λίγο από απίθανο. Πτώμα όχι σωματικά, πτώμα απογοήτευσης από την έλλειψη γοητείας τριγύρω. Με μπερδεύω. Είναι από αυτά τα κείμενα μου, που σε λίγο θα διαβάζω και θα σκέφτομαι «μα πως να με καταλάβουν οι άλλοι όταν δε με καταλαβαίνω ούτε εγώ»
Έγινα λοιπόν τόσο και λίγο στο πριν, λίγο στο μετά, ο Πέτρος είχε μία απορία σχετικά με την επιτυχία και το πως αυτή ορίζεται. Δυστυχώς η μικρής κλίμακας στατιστική του, έδειξε πως η κοινωνία καταλαβαίνει ότι, επιτυχία είναι να έχεις πολλά λεφτά και υλικά αγαθά και να βρίσκεσαι σε ψηλό σκαλοπάτι στον επαγγελματικό χώρο. Δυστυχώς δε νιώθει ότι η επιτυχία θα έπρεπε να σημαίνει να έχεις επαρκή υλικά αγαθά για να καλύπτεις τις ανάγκες σου, να είσαι ευτυχισμένος και γαλήνιος χωρίς μεγάλο εγωισμό και να επιδράς θετικά στο κοινωνικό σύνολο, να είσαι γενικά εντός κι εκτός εισαγωγικών «καλός άνθρωπος». Σηκώνει τρομερή κουβέντα το παραπάνω ως προς τους ορισμούς κυρίως, μα νιώθω ικανοποίηση γιατί μολονότι η κοινωνία και οι πολλοί αλλιώς σκέφτονται, εγώ και οι λίγοι συμφωνούμε στο δεύτερο. Νιώθω δε μεγαλύτερη ικανοποίηση διότι νιώθω επιτυχημένη.
Η επιτυχία λοιπόν φίλησε την ωριμότητα και αποφάσισα να αλλάξω το όχημα μου. Αγόρασα ένα νέο σκούτερ και προβληματίζομαι για το αν θα το βάψω ροζ ή αγελαδί. Ανυπομονώ να απαντήσω «Αγελαδί» όταν με ρωτήσουν αν θα αλλάξω χρώμα. Αλλά από την άλλη είπαμε είμαι ώριμη. Ίσως το κάνω ροζ αγελαδί!
Μέσα λοιπόν στο παρανάλωμα του εγκεφάλου μου αυτή την περίοδο, ο Χάρης σώζει, οι ροζ αγελάδες έχουν ρόδες και αυτά που κυρίως με απασχολούν είναι το γιατί να υπάρχει χρώμα «σάπιο μήλο» και να μην υπάρχει «σάπια μπανάνα» ή «σάπια σάρκα» (μη ξεφεύγουμε από το στέγαστρο). Με απασχολεί το πως είτε είσαι πλούσιος, είτε είσαι φτωχός, βενζίνη θα βάλεις και πως είτε είσαι άσχημος, είτε είσαι ωραίος, χέζεις. Με απασχολεί η σκέψη του αν δεχτείς επίθεση από έναν χαρχαρία, άραγε θα ματώσεις από τα γέλια ή από τα δόντια; Αυτά με απασχολούν...
Καλή χρονιά.
Υ.Γ. Τώρα που πλέον πέρασα μία νοερή γραμμή, θα μοιραστώ μαζί σας ένα από τα πιο σημαντικά πτυχία της ζωής μου. Θα φλεξάρω λίγο που λένε και τα νιάτα. Άλλωστε σας το είχα υποσχεθεί από το clik in soap και ξέχασα ίσως να το τηρήσω. Ιδού τα απροσδόκητα λόγια που έλαβα ένα απόγευμα. Από αυτά που με έκαναν να χαμογελάσω τόσο τεντωμένα και να αναπνεύσω τόσο βαθιά και ήρεμα. Από την «πτώση» ως την κορυφή, τα λόγια ενός υπερανθρώπου! Τα έβαλα μέσα στην εικόνα γιατί αλήθεια είναι αυτό το σπουδαιότερο ίσως πτυχίο μου.
