Πάνε παλιέ χρόνε

 Ουυυ, κοιμούνται και τα δύο μωρά. Το ένα οκ, κοιμάται συνέχεια σχεδόν. Το άλλο γουστάρει το τσάι, ανεβαίνει πολλές φορές μέσα στη μέρα στο αρμόνιο και βαράει τα πλήκτρα ουρλιάζοντας κάτι τυχαίους, ακατάληπτους στίχους. Δεν είναι οκ να κοιμάται τέτοια ώρα, γιατί αυτό σημαίνει ότι ο βραδυνός της ύπνος ξεκινάει κατά τις 02:00- 03:00 και τα μωρά πρέπει να είναι στο κρεβάτι τους από τις 21:00 λένε. Αλλά τι πειράζει; Στο σύμπαν μας δεν πειράζει τίποτα, πέρα από το να μην είσαι κουλ. Θαρρώ πως οι κουλ τύποι, είναι ευπροσάρμοστοι όταν οι συνθήκες το απαιτούν και ακόμα καλύτερα φέρνουν τις συνθήκες στα μέτρα τους. 

 Σε λίγες ώρες λοιπόν, αλλάζει ο χρόνος. Ήταν ένα μικρό σοκ η διαπίστωση πως αυτό θα συμβεί απόψε. Είχα κατά νου ότι θα συνέβαινε λίγες μέρες αργότερα. Έχω χάσει τις μέρες... Μα, δεν έχω χάσει τον χρόνο. Όπως σου είπα ξανά, το 2020 είναι μία χρονιά που όλοι τη βρίζουν και λένε πως θα ήθελαν να ξεχάσουν. Θα μπορούσε να είναι πιο δημιουργική η αλήθεια είναι, αλλά έγινε γόνιμη με άλλο τρόπο. Πέρα όμως από αυτό, ήταν μία υπέροχη χρονιά γκρίζα, έρημη κι αλλόκοτη. Δε μπορώ να προσποιηθώ πως αυτά τα επίθετα δεν τα συμπαθώ, με εμπνέουν. Δεν μπορώ να πω πως δεν αισθάνομαι οικεία και ασφαλής όσο είμαι σε κλειστά νερά και δεν μπορώ επίσης να πω, πως δεν θα ξεχυθεί φωτιά στα ανοίγματα. 

 Τελείωσα τη μεταμόρφωση, αυτό στο είπα; Επιτέλους τελείωσε ναι. Ο Κάφκα τελείωσε, το μπαλόνι έσκασε και μία άλλη μεταμόρφωση ξεκίνησε. Σε λίγο θα εισέλθω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου. Δηλαδή έχω ακόμα, αλλά έχω υποσχεθεί ότι θα είμαι πιο ολόκληρο εγώ από ποτέ όταν αυτή ξεκινήσει. Πιο αλλόκοτα αλλόκοτη, πιο χρωματιστά χρωματιστή, πιο χαοτικά ήρεμη, πιο γεμάτα γεμάτη, πιο περιπέτεια, πιο γνώση, πιο πιο πιο, πιο καλοκαίρι, πιο φθινόπωρο, πιο Νοέμβρης, πιο παραμύθι. Έφτασε ίσως η ώρα να αρχίσω να τα διηγούμαι κι όχι μόνο να γεύομαι. 

 Είμαι έτοιμη να δω τον καφέ και τα τσιγάρα τώρα. Έτσι θα αποχαιρετήσω το είκοσι, με «καφέ και τσιγάρα», με τσάι και σουμική. Ξέρεις όμως ποιο είναι το καλύτερο; Θα υποδεχθώ το εικοσιένα με νερόμπομπες. Ω ναι! Ανελέητα θα πέσουν νερόμπομπες απόψε. Και ξέρεις και κάτι άλλο; Προχθές φάγαμε παγωτό μέσα στο κρύο. Και ξέρεις και κάτι ακόμα; Το σκουτεράκι μου λειτουργεί άψογα, χωρίς φρένα βέβαια, αλλά παρά την ακινησία και την απαγωγή, σε πείσμα όλων, μπορώ και πάλι να δαμάζω την άσφαλτο παρέα με το πιστό μου άλογο, που πλέον θα φωνάζω Ροσινάντε. Και ξέρεις και κάτι τελευταίο. Η αλητεία μυρίζει Νέα Υόρκη 212. Άντε γεια!

Φοιβούγεννα

 Ξέρω, πέρασε καιρός... Μα ήταν μέρες δύσκολες, βαριές. Πριν από μία εβδομάδα είχαμε Φοιβούγεννα κι όλα μοιάζουν σιγά σιγά, μες στην γκριζάδα, γιορτινά. Τα πάντα γύρω είναι κλειστά. Η πανδημία υπάρχει ακόμα. Μοιάζει σα να μην χάθηκε τίποτα έτσι, μοιάζει σα να δόθηκε χρόνος δώρο, ώστε να είμαι απολύτως εδώ. Χθες βράδυ πρώτη φορά σας κράτησα αγκαλιά και τους δύο μαζί. Ένας σε κάθε χέρι. Αριστερά το κορίτσι που έκλαιγε με αναφιλητά κι έτσι αποκοιμήθηκε, συνέχισε να κλαίει και στα όνειρά της. Δεξιά το αγόρι που προσπαθεί ν' ανοίξει τα μάτια του μήπως κατανοήσει τι είναι αυτό που του συμβαίνει. 

 Έτσι κάπου ανάμεσα στα κενά της ζωής βρίσκω κι άλλο μαγικό χρόνο να αναρρώσουν μαζί με το κορμί μου και τα κουτιά των θησαυρών. Εξαντλήθηκα τόσο πολύ και νιώθω τώρα με τα λίγα τόσο μα τόσο δυνατή. Ανάμεσα στο γάλα και τα όνειρα, εκεί που πάλι προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό μοσχοβολά και τι είναι αυτό που τόσο θολά βλέπει, τ' αυτιά του γεμίζουν με ό,τι ἄξιόν ἐστι. Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο μέγας, θα είναι άραγε ποτέ έτοιμος για εμάς, θα είμαστε άραγε ποτέ έτοιμοι γι' αυτόν; Για λίγο, για όσο το ταξίδι μας κρατήσει...