Δεν άντεξα άλλο. Παρήγγειλα το πρώτο τσάι του φθινοπώρου, ενδεχομένως για το αναγκάσω να έρθει επιτέλους. Φτάνει πια το καλοκαίρι. Από τα πιο άβολα καλοκαίρια. Τα πιο ιδρωμένα. Νιώθω πιο στρογγυλή από ποτέ. Πιο φουσκωτή κι από τη φορά που ήμουν πιο φουσκωτή. Θέλω να τρέξω, θέλω να χοροπηδάω μία ώρα ξέγνοιαστα. Θέλω το αγόρι, να βγει από μέσα μου χθες. Επίσης δε θέλω ν' αναπαραχθώ άλλο. Τόσο αρκεί. Τουλάχιστον για μία δεκαετία, μέχρι να ξεχάσω. Μετά ελπίζω να φρικάρω με τη φάση και να μην με πιάσει νοσταλγία. Οπότε ναι, αν με δείτε με δύο, δε θα είναι κάποιου είδους αστείο. Είναι δικά μου όλα, απλώς ξέρετε, σιχαίνομαι τις τυπικές ανακοινώσεις.
Αδιάφορο καλοκαίρι λοιπόν. Χωρίς ταινία, χωρίς πεφταστέρια, με ένα ταλαίπωρο ρόουντ τριπ σε σούπερ αδιάφορο μέρος, χωρίς αλάτια, μαύρη πέτσα και παραμύθια. Είμαι πιο γκρινιάρα από ποτέ. Θέλω μόνο μία βελόνα να κάνω μπαμ. Και έμπνευση...Σε αυτή την έρημο, με αυτή τη βασανιστική ζέστη που με λιώνει δεν περνάει ούτε μία αχυρόμπαλα να θαυμάσω. Τρομερά προβλήματα έχει ο κόσμος μου. Τρομερά προβλήματα, έχει κι ο κόσμος. Θυμάστε την πανδημία; Μουχαχαχαχα γιατί και καλά την έχετε ξεχάσει. Τα νούμερα είναι άσχημα και υπόσχονται δύσκολες μέρες. Τα άτομα απροσάρμοστα για ένα σωρό λόγους. Αδιάφορα, απείθαρχα. Είναι όλα τόσο κοντά και τόσο μακριά μας, μέχρι να ακούσουμε τον ψίθυρό τους στ' αυτάκια μας. Μετά ίσως μας νοιάξει κάτι, για λίγο.
Τις προάλλες το κορίτσι, που είναι λες και παίρνει κόκα 24/24 πετούσε μέσα στην πισίνα τα σκόρδα και τα κρεμμύδια μας. Σκέφτηκα πως το σκόρδο χάλασε. Το σκόρδο το διψασμένο, έκανε μία βουτιά, ένα καλοκαίρι μέσα σε μία πολύχρωμη, μικρή, φουσκωτή πισίνα και ξεδίψασε; Και τώρα; Χάλασε το σκόρδο; Τύπου πήρε νερό και μουχλιάζει και πρέπει να το πετάξω; Αναπτύσσονται βακτήρια τα όποια δε θα έκαναν πάρτι, αν το σκόρδο δεν βούταγε; Μήπως να το αφήσω να δω πρώτα τι θα συμβεί κι έπειτα να το σουτάρω; Κι αν συμβεί και δεν μπορώ να το δω με αυτά τα μάτια; Κι αν βιαστώ να το πετάξω, ενώ το σκόρδο είναι μία χαρά επειδή το νερό δεν το πείραξε, ή πολέμησε από μόνο του τους εισβολείς; Ή απλά δεν συμβαίνει τίποτα στο σκόρδο αν πέσει στο νερό! Το τράβηξα έξω από την πισίνα. Το άφησα δίπλα και τότε όρμησε, πήρε ένα κρεμμύδι και παρ'όλο που της είπα με δραματικό τόνο «όχι το κρεμμύδι» εκείνη το δρόσισε κι αυτό. Πάγωσα. Πιο πολύ από το σκόρδο. Ίσως γιατί είχα εξαντλήσει όλα μου τα άγχη πριν και έμεινα πια να χαζεύω το κρεμμύδι σα να είναι ένας πίνακας. Ένα ποίημα. Ήταν. Έχετε αλήθεια δει ποτέ ένα κρεμμύδι να επιπλέει σε μία πισίνα κάποιο καυτό, ακίνητο καλοκαίρι;
Φεύγω, κλείνω, θα ξεράσω, κατουριέμαι και φτερνίζομαι και δεν είναι μέρες να φτερνίζεσαι ανάμεσα σε κόσμο...
