Δεν ξέρω ποια ήταν η βαθύτερη αιτία που σήμερα κυνήγησα την ανατολή. Σε πήρα μαζί μου. Έβαλα το «φως του φεγγαριού» στη διαπασών για ακόμα μία φορά. Άραγε μέτρησες πόσες φορές το άκουσες από το πρώτο σου σπίτι ως και σήμερα που είσαι «ελεύθερη» πια; Εγώ το έχασα το μέτρημα κι έτσι έφτασα σήμερα να κυνηγάω την ανατολή. Θαύμασα άλλη μία φορά θυμάμαι, την σπουδαία ανατολή στη ζωή μου. Την ημέρα που ενώ γύρισα πίσω, σου ζήτησα να μου πεις ένα παραμύθι, για να κάνω ένα βήμα μπροστά. Δε μου είπες, αλλά μου έταξες πως θα μου πεις, αν έρθω κοντά σου πρώτα. Δεν ήρθα ποτέ. Δεν ξέρω, αν τελικά ερχόμουν, αν όντως θα μου έλεγες κάποιο παραμύθι, αλλά ξέρω ότι, αν μου το έλεγες, θα είχα έρθει κοντά. Ξέρω αλλόκοτο... Αλλά ξενέρωσα με το να ζήτώ παραμύθια, κουράστηκα να τα φτιάχνω. Ξέρω επίσης ότι εκείνη η ανατολή ήταν υπέροχη γιατί ο Χρόνης έπαιζε σαν μουσικό χαλί στο κεφάλι μου:
Ο ήλιος έσκαγε κι ανέβαινε σαν μία πορτοκαλιά, λαχταριστή, ολοστρόγγυλη καραμέλα και ξεχνιόμουν λίγο παραπάνω στο πισωκάτοπτρο χαζεύοντάς τον στα κόκκινα φανάρια. Εκείνη τη στιγμή άλλαξε ο Μόρισεϊ κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Άραγε να έχει νιώσει κανείς ότι όταν λαλάει για εκείνο το φως είναι σα να λαλάει για τον μεγαλόστομο; Άραγε να υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να κρατάει όλα τα κομμάτια του παζλ, όλα όμως, για να μπορεί αυτό το κείμενο να είναι απολύτως κατανοητό; Να το νιώσει;... Εγώ φταίω αν όχι. Εμείς φταίμε για όλα. Καμία δικαιολογία για κανέναν γιατί μόνος τα κατάφερε κι έφτασε εκεί είτε κολυμπώντας, είτε σκαρφαλώνοντας.
« Όλα, όλα Σαλονικιέ, τ' αφήσαμε, γι' αυτό το αύριο, που δεν θα 'ρθει ποτέ... Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως: Πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για μας. Όμως, τ' αφήσαμε για αύριο. Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος, και δεν πάμε πουθενά αλλού παρά στο θάνατο. Και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό, γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ' τη ζωή μας, χαιρόμαστε!»
Έτσι η σημερινή ανατολή, ήταν τόσο ξεχωριστή. Με οδήγησε σε ακόμα μία σκέψη για κάτι σούπερ αποτυχημένο, που πρέπει να το σημειώσω στο μπλοκάκι με τις «αποτυχημένες ιδέες που θέλω να κάνω πραγματικότητα μία μέρα» προτού το ξεχάσω! Α! Να! Έτσι ξεκίνησαν όλα! Από τις πραγματικότητες. Από το πόσο σημαντικό είναι οι πραγματικότητες να κολυμπάνε σε ίδιους ποταμούς. Από την σημασία που έχει η σχέση της απόστασης. Δηλαδή, στο περίπου, πόσο μικρή, μικρή, τοσοδούλικη σημασία έχει η απόσταση που στέκεται ο άλλος, όταν οι πραγματικότητές σας είναι έτη φωτός μακριά. Συν την αλλοίωση από εξωγενείς ή κληρονομικούς παράγοντες τους όποιους συχνά είναι αδύνατον να αποχαιρετήσεις. Τι σημασία έχει; Κι ας είναι στο διπλανό δωμάτιο... Πρέπει να είναι μέσα σου ο άλλος κι όχι κυριολεκτικά!
Οπότε αφού κρατούσα τις σημειώσεις στο μπλοκάκι «πώς με έκαναν οι άλλοι να νιώσω για να μην ξεχάσω όταν έρθει το μεγάλο χτύπημα ότι εκείνοι με είχαν προειδοποιήσει», ένιωσα ότι ήρθε η ώρα για λίγη ανατολή. Άφησα στο κρεβάτι μου να κοιμηθεί ο Φοίβος, το καλοκαίρι που θα ΄ρθει, τις κομεντί, τα κινέζικα και τον ήλιο που δύει κι έβαλα πρώτη. Πίσω ήσουν εσύ. Η ζωή από τη ζωή μου. Κατευθυνθήκαμε προς την ανατολή σε μία καταπράσινη από φανάρια και σχετικά άδεια Μεσογείων. Κάθε φορά στο γιγαντιαίο σταυροδρόμι ο δρόμος μου σταματάει. Σταμάτησα δεξιά και απόλαυσα την υπέροχη στιγμή. Εσένα δε σε ξύπνησα να δεις την ανατολή. Ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή την ονειρευόσουν μαζί μου. 
Βγήκε ο ήλιος, πήρα αυτό που ήθελα και βρήκα τη στροφή προς το σπίτι έχοντας στη διαπασών αυτή τη φορά τον Μόρισεϊ να κεντάει την δική του πραγματικότητα σχετικά με ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Ανάμεσα σε αμάξια με σοβαροντυμένους άλλους που πήγαιναν στην πρωινή τους εργασία, υπήρχε μία τρελή με μία φακή, οι πιτζάμες τους κι ένα μπιμπερό. Τραγουδούσα όσο πιο δυνατά μπορούσα μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους που γράφτηκαν ποτέ. Θυμήθηκα άλλη μία φορά ένα κάποιο ξημέρωμα, που γυρνούσα από τη δύση προς το σπίτι και πάνω στο μηχανάκι μου τραγουδούσα δυνατά τους ίδιους στίχους έξω από διάσημο ψυχιατρείο. Έπρεπε να με είχαν τσιμπήσει τότε! Τώρα πια είναι τέχνη!
Ο ήλιος έσκαγε κι ανέβαινε σαν μία πορτοκαλιά, λαχταριστή, ολοστρόγγυλη καραμέλα και ξεχνιόμουν λίγο παραπάνω στο πισωκάτοπτρο χαζεύοντάς τον στα κόκκινα φανάρια. Εκείνη τη στιγμή άλλαξε ο Μόρισεϊ κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Άραγε να έχει νιώσει κανείς ότι όταν λαλάει για εκείνο το φως είναι σα να λαλάει για τον μεγαλόστομο; Άραγε να υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να κρατάει όλα τα κομμάτια του παζλ, όλα όμως, για να μπορεί αυτό το κείμενο να είναι απολύτως κατανοητό; Να το νιώσει;... Εγώ φταίω αν όχι. Εμείς φταίμε για όλα. Καμία δικαιολογία για κανέναν γιατί μόνος τα κατάφερε κι έφτασε εκεί είτε κολυμπώντας, είτε σκαρφαλώνοντας.
Λίγο πριν επιστρέψω σπίτι φρέναρα σχετικά απότομα για να μην πατήσω ένα ανέμελο περιστέρι. Πάρκαρα αριστοτεχνικά σε μία θέση που θα μπορούσε να σε μπερδέψει και εσύ κοιμόσουν και γελούσες! Έβλεπες τάχα ακόμα την ανατολή μας;
Υπόσχομαι να σου δείξω όλες τις ανατολές αυτού του κόσμου και να σε φέρω κοντά σε ανθρώπους που θα ξέρουν κι άλλες ανατολές των κόσμων που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει. Να διψάς για ανατολές, να διψάς γι' αυτούς τους ανθρώπους και να με αγαπάς παρ'όλο που σε έχω λούσει με τόσο τόσο πολύ φως του φεγγαριού... και να μου το λες που και που αν τα καταφέρω, γιατί διψάω τόσο τόσο πολύ για να μου πεις ένα παραμύθι. Ίσως τελικά να είμαι πολύ πιο σκληρή από όσο πίστευα και πολύ πιο ευαίσθητη απ΄όσο πίστεψες.
Καλημέρα.
