Πριν αρκετό καιρό έβλεπα λέει στον ύπνο μου ότι έκανα γιόγκα. Ήταν η πρώτη μου φορά και ήμουν σε έναν καταπράσινο κήπο. Είχε συννεφιά, αλλά είχε αρχίσει και κάθε μέρα ήταν πιο καλοκαίρι από την προηγούμενη. Αφού κάναμε κάτι παράξενες στάσεις, ήρθε η ώρα για το χαλάρωμα. Στη στάση του πτώματος η δασκάλα μας είπε να συγκεντρωθούμε στον κύκλο της αναπνοής μας. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, διότι, ο ήχος από τα πουλιά ήταν υπέροχος. Με κλειστά τα μάτια, πάνω σε καταπράσινο χορτάρι, υπό τον ήχο του τραγουδιού των πουλιών, το πρόσωπό μου άγγιξαν ψιχάλες βροχής.
Οι ψιχάλες συνέχισαν και τις επόμενες μέρες έξω από τον ύπνο. Δυσκολεύομαι ακόμα να καταλάβω αν είναι από τον ουρανό ή τα δέντρα. Αναρρώνω επιτυχώς. Ήταν μία πολύ δύσκολη περίοδος που μου χάρισε όμως ένα σπουδαίο μάθημα!
Σήμερα βρίσκομαι σε έναν καταπράσινο κήπο και η μέρα είναι συννεφιασμένη ξανά. Κάπου εκεί τον πήρα τηλέφωνο, δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένιωσα ότι έπρεπε να το ακουμπήσω πάνω του. Σίγουρα δεν είναι ο νέος του τίτλος που με οδήγησε εκεί, αλλά θα έλεγα χωρίς να θέλω να κάνω επίκληση στο συναίσθημα, κάτι πιο θεμελιώδες. Του προσέθεσα στα γεγονότα ένα νέο συμβάν και με μία σιγουριά μου είπε
_Απασφάλισες
Και ξεκίνησε βροχή! Βροχή δυνατή με αστραπές και χαλάζι. Βροχή που άφησε όμως να ευωδιάσει το χώμα.
Και τέθηκαν νέα όρια και τείχη γιγαντιαία και αδιαπέραστα και το κλειδί για τη μυστική πόρτα βρίσκεται τώρα κάπου στην κοιλιά μου. Ένα λεπτό και δεκαεπτά δευτερόλεπτα αργότερα, έμοιαζε σα να πέρασαν πέντε αιώνες. Κι έτσι η βροχή άρχισε να κοπάζει και ο Μάιος φορώντας μία μακριά κόκκινη βελούδινη κάπα εμφανίστηκε στον καταπράσινο κήπο!
Το είδα λοιπόν! Ένιωσα μία ταύτιση μπορώ να πω, ως προς τη θέση που κάθομαι και χαζεύω τη ζωή. Μία ταύτιση στον χαλαρό ρυθμό που αφήνω το αεράκι να γαργαλάει τη μούρη μου. Ένιωσα ότι κατά τη γέννησή μου, το soundtrack θα πρέπει να ήταν το just dropped in.
Κι αυτά ήταν όλα όσα κατάφερα να νιώσω.
Διανύω μία περίοδο (πάλι) που σκέφτομαι ότι δε θα καταφέρω ποτέ να αγαπήσω τίποτα. Σκέφτομαι εμένα με ένα σκύλο και δεν τον αγαπώ. Σκέφτομαι εμένα με ένα μικρότερο εμένα και δεν το αγαπώ. Σκέφτομαι αγάπη και σκέφτομαι συνάμα πως πολύ κακό για το τίποτα. Σκέφτομαι πως δεν είμαι καλά, ξαπλώνω κι ύστερα δεν αγαπώ πια ούτε εμένα. Μετά σκέφτομαι αλλιώς. Σκέφτομαι πως το μάτσα έχει γεύση γρασιδιού κι ύστερα σκέφτομαι πως είναι ελιξίριο και πως πρέπει να μάθω να το συμπαθώ. Σκέφτομαι τι πήγε λάθος όταν μετά από χρόνια έβαλα ξανά τους ιππότες της ελεεινής τραπέζης και κοιμήθηκα κάπου στη μέση. Όταν ξύπνησα στην κορυφή είχε πάει πια η ζωή του Μπραϊαν που ήταν πάντα δεύτερη. Σκέφτομαι τι πήγε λάθος όταν μετά από χρόνια ήπια ξανά πέρλες και οι πέρλες άνοιξαν και μου άφησαν πικρή γεύση. Έκανα άραγε κάποιο λάθος και επένδυσα σε κακής ποιότητας πέρλες ή όλα αλλάζουν κι αλλάζουν ξανά;
Μετά μου περνάει κάπως, κάθε όποτε νιώθω άνθρωπος δημιουργικός, αλλά τώρα έχει μπουκώσει κι αυτό. Είναι θα μπορούσα να πω, σαν καθημερινοί μικροί θάνατοι όταν δεν έχεις τροφή που όχι μόνο να σε κρατάει ζωντανό, αλλά και να μην είσαι δυσανεκτικός σε αυτή. Γνωρίζω βέβαια ότι πρέπει να βγω για κυνήγι, αλλά νιώθω μία κούραση. Εκτός από κούραση όμως νιώθω και μία έντονη επιθυμία να μην συναντώ κανέναν που δεν επιδίωξα εγώ να συναντήσω. Για παράδειγμα, βλέπω το ασανσέρ να κατεβαίνει και κρύβομαι για να μην αναγκαστώ να αφιερώσω ούτε μισό δευτερόλεπτο σε κενές κοινωνικές σχέσεις. Στον δρόμο αλλάζω στενά για να μην χρειαστεί να αλληλεπιδράσω με κόσμο που έχω καιρό να δω και ρωτάνε μόνο και μόνο από περιέργεια της στιγμής για τα updates. Βέβαια, ίσως υπάρχουν κάποια άτομα που θα χαιρόμουν πάντα να τα δω και να επικοινωνήσω, παρ΄όλο που δεν θα το επιδιώξω. Είναι οι ελάχιστοι που είναι απόλυτα αυθεντικοί και καλαίσθητοι και δυστυχώς ή ευτυχώς σκέφτονται με ίδια συλλογιστική ή ανώτερη που μπορεί να οδηγήσει κάπου με ενδιαφέρον. Πάντα για τα δικά μου «ιδανικά» τα παραπάνω. Και το σημαντικότερο! Δεν χρειάζονται να προβάλλουν πουθενά τις εξωραϊσμένες ανασφάλειες τους. Ούτε σε ανθρώπους, ούτε σε μπεε μέσα. Μετατρέπουν τις ανασφάλειες σε πάθη και τα φυτεύουν με τρόπους ευφάνταστους, αλλιώτικους να γίνουν δάση που σκορπίζουν οξυγόνο και χρώμα. Το τελευταίο ίσως είναι αυτό που με στοιχειώνει τελευταία. Πάντα κάτι δε μου πήγαινε καλά με όσους έχουν την ανάγκη να μοιράζονται καθημερινά ασήμαντες ή και σημαντικές λεπτομέρειες για τη ζωή τους και το εγώ τους. Τα πτυχία τους, τις εγκυμοσύνες τους, τους γάμους τους, τις εργασιακές τους επιτυχίες, τα καινούργια τους πράγματα, την φάτσα τους, τις νυχτερινές τους εξόδους, το δράμα τους κλπ κλπ. Τί είναι αυτό που τους τρέφει; Κάποιες φορές βέβαια, κάποιοι παράγοντες δικαιολογούν κάποιες ενέργειες, αλλά όταν το οτιδήποτε γίνεται επαναλαμβανόμενα, χτίζεται ένας χαρακτήρας.
Συνάντησα τις προάλλες έναν συμμαθητή μου και είχαμε μία γεμάτη υπέροχη κουβέντα. Δεν προχωράμε παρέα στον χρόνο, μα ένιωσα τόσο έντονα ότι τα συναισθήματά μας όταν ανταλλάζαμε ιστορίες ήταν αληθινά. Ένιωσα τόσο έντονα ότι έχω απέναντί μου έναν λαμπρό άνθρωπο που αν είχε μοιραστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης την πορεία του, αναμφίβολα θα ψάρευε πολύ κενό θαυμασμό της στιγμής. Τα πονήματά του όμως, δεν τα προέβαλλε ποτέ κι αυτό στα μάτια των όσων έχουμε την τύχη να τον γνωρίζουμε τον κάνει ακόμα πιο λαμπρό. Ομοίως, γνωρίζω μία κοπέλα, που βρήκε τον σύντροφό της, δημιούργησαν κι έναν παιδί και δεν υπάρχει ούτε μία φωτογραφία που να προδίδει κάτι από τα παραπάνω. Υπάρχει ένα αγόρι, που γυρίζει τον κόσμο, κάθε λίγο και λιγάκι, βρίσκεται σε άλλη χώρα και δεν έχει κάνει ούτε ένα τσεκ ιν. Ένας άλλος άνθρωπος που συχνά δίνει συναυλίες στο μέγαρο μουσικής και δεν έχει καμία ανάγκη να το κοινοποιεί. Μία κοπέλα που έχασε τον πατέρα της και δεν γύρεψε κενή παρηγοριά της στιγμής και μία άλλη που έχασε τον σκύλο της και επίσης δεν το μοιράστηκε για λίγες θλιμμένες φατσούλες. Έναν νεαρό που διευθύνει αλυσίδα ξενοδοχείων και κυκλοφορεί με ποδήλατο, βερμούδα, λευκό t-shirt και χωρίς facebook. Και τέλος υπάρχουν δύο αγόρια που ξέρω και δεν έχουν ούτε κινητό γιατί έχουν τόσο απογοητευτεί από την υπεροψία και το κενό που χρωματίζει αυτού του είδους τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούνται με παρακολούθηση, καρδούλες και γαλάζια εικονίδια.
Από την άλλη γνωρίζω μία κοπέλα που πήρε πτυχίο, συμμετείχε σε περίπου δώδεκα σεμινάρια πέρσι, μοιράστηκε όλα τα βήματα του γάμου της και της γέννησης του παιδιού της, καθώς και την τροφή που καταναλώνει πρωί, μεσημέρι και βράδυ και τις επιλογές της για διασκέδαση, κυρίως βράδυ και κυρίως Σάββατα. Κι έναν τύπο που χώρισε και τα βρήκε με την κοπέλα του περίπου τέσσερις φορές. Έναν άλλο που χώρισε οριστικά κι έναν άλλο που έτρεξε τον δεύτερό του μαραθώνιο και έβγαλε 4 σέλφιζ πριν, κατά και μετά. Σκέφτομαι δυστυχώς, ότι όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη κάποιου να ρίξει σποτάκι στις πράξεις του, στα επιτεύγματα και στις επιλογές του, τόσο πιο δυστυχισμένος και άδειος πρέπει να είναι όταν ξαπλώνει. Όσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη κάποιου να πείσει κάποιον ή κάποιους για οτιδήποτε, για το πόσο επιτυχημένος, υγιής, χαρούμενος είναι, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κόμπος στο στομάχι μου γι' εκείνον.
Θα μου πεις τι σημασία έχουν όλα αυτά; Μεγάλη αν θες να κατανοήσεις τον τρόπο που σκέφτονται τα ανθρώπινα όντα στην πορεία της (μη) εξέλιξης του είδους και μεγαλύτερη αν εκεί που θες να πας, πρέπει να αισθάνεσαι θαυμασμό και ηρεμία για το περιβάλλον ολόγυρα. Να έχει μπόλικο οξυγόνο και χρώμα να μεγαλώσεις, να έχει ανθρώπους που δεν προσπαθούν να μοιάσουν ο ένας στον άλλον και που κολυμπάνε χωρίς ανθρώπινα σωσίβια, χωρίς χρόνο, χωρίς πρέπει. Ανθρώπους που ακόμα κι αν δεν σου μοιάζουν θα σε εμπνεύσουν, που θα κρατήσουν οξυγόνο στην κοιλίτσα τους, θα γυρίσουν ανάποδα και σαν αστερίες επιπλέοντας θα χαζέψετε παρέα ουρανό. Έτσι θα φτιάξεις όμορφα το παζλ της φανταστικής σου εικόνας!
Εντάξει, όλα ξεκίνησαν όταν θέλησα να ακούσω λίγο «νιιιιι» για να ισιώσω. Το ένα έφερε το άλλο κι έτσι το αρχείο βγήκε για ακόμα μία φορά στην επιφάνεια, έτοιμο ν' ανοίξει. Ξέρεις το ανέβαλα αρκετά χρόνια. Ενώ η διαίσθησή μου και κάμποσοι καλόγουστοι άνθρωποι που συμπαθώ μου την είχαν εκθειάσει, όλο το άφηνα για αργότερα. Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς το γιατί. Ας πούμε και το Star Wars δεν έχω δει ακόμα, αλλά κουλ. Γι' αυτή όμως την ταινία, νιώθω ότι νιώθω και για τους συνήθεις ύποπτους και το Mulholland Dr. που επίσης ακόμα δεν έχω δει, αλλά η διαίσθησή μου, μου λέει ότι θα μου αρέσουν και πολύ του γούστου μου θα ΄ναι. Λες σε λίγη ώρα από τώρα ν' αλλάξει πάλι η ζωή μου; Λες να ανοίξω κι άλλο το ψαλίδι; Πόσο εκνευριστικοί είναι κάποιοι που προκειμένου να φαίνονται φασαίοι πετάνε μία ατάκα για να κολλήσουν και είναι στην πραγματικότητα κενά δοχεία μαζικής παραγωγής;
Είμαι οκλαδόν. Έχω αργήσει πολλά χρόνια και το γνωρίζω, αλλά απόψε έφτασε η στιγμή. Απόψε βγαίνει από μέσα μου χωρίς να το πιέσω. Έχω φτιάξει και τσάι, με τριαντάφυλλο. Κανονικά θα έπρεπε να πίνω μπίρες υποθέτω. Παλιότερα, όταν έβλεπα μία ταινία, διάβαζα ένα βιβλίο ή άκουγα ένα κομμάτι που μου άρεσε, μπορούσες να το δεις να λάμπει πάνω μου. Λες από αύριο να κυκλοφορώ με ρόμπα ξεκούμπωτη ή λες να έρθει η απογοήτευση του fight club; Όχι ότι δεν ήταν καλό, αλλά δεν είναι όλα για όλους και δεν είναι όλα το ίδιο καλά.
Είμαι έτοιμη. Κλείνω και πατάω το play. Είθε το νέο ερέθισμα να δώσει την αναμενόμενη τροφή για ύψος και τέρψη.
Υ.Γ. Τσάι πράσινο με πραλίνα σοκολάτα που περίμενα πώς και πώς να δοκιμάσω: τσάι που μέχρι αυτή τη στιγμή δεν κατάφερε να μου αρέσει. Τσάι λευκό με βερίκοκο, σύκο, πεπόνι, ροδάκινο και λεβάντα που δε ξέρω γιατί αγόρασα και περίμενα να είναι κακό: τσάι συμπαθητικό!
